Miodnica położona jest wzdłuż starego traktu z Nowogrodu Bobrzańskiego do Żagania, ok. 12 km na północ od tego miasta. W centrum wsi po zachodniej stronie drogi znajduje się kościół (2. poł. XIII wieku), a opodal, po przeciwnej stronie, założenie dworskie. Usytuowany przy szosie dwór, otwartym dziedzińcem zwrócony jest na podwórze folwarczne z nielicznie zachowaną zabudową gospodarczą. Użytkowany częściowo, zabytek służy obecnie jako mieszkanie, a docelowo przeznaczony jest na pensjonat.
Dobra rycerskie w Miodnicy, wzmiankowane na początku XV wieku, składały się z trzech folwarków z siedzibą przy folwarku górnym. W 1403 roku majątek należał do rodziny Schaffgotschów. W dokumentach występuje wówczas Luter von Schaffgotsch, a później jego potomkowie, kolejno Getczke i Heinze. Ten drugi, bezdzietny, przekazał posiadłość siostrzeńcom – Kasprowi i Bernardowi von Feytz oraz Hansowi von Unruh. Ostatni z nich był już w 1516 roku jedynym właścicielem dóbr. W 1689 roku zmarł ostatni z linii miodnickiej Unruh – Joahim Filip. Zadłużonym już wówczas majątkiem władał wierzyciel, von Seelstrang z Gorzupi. Dwa lata później miodnickie włości, przez zakup, powiększyły areał ziem należących do kamery książęcej w Żaganiu.
Udokumentowana źródłowo w 1467 roku siedziba rycerska w Miodnicy, powstała niewątpliwie wcześniej. Z zachowanych reliktów można sądzić, że było to założenie obronne na planie nieregularnego wieloboku, otoczone murem i fosą, z piętrowym budynkiem mieszkalnym przy zachodnim boku. Mógł to być obiekt typu wieży mieszkalnej, najpewniej częściowo drewniany. W 1. poł. XVI wieku, na miejscu zamku, wykorzystując część jego murów, Hans von Unruh, wzniósł dwór obronny, zachowany do dziś w przebudowanym kształcie. W XIX wieku przedłużone zostało skrzydło południowe, którego zewnętrznej stronie nadano walor fasady. Urządzone od tej strony wejście główne poprzedzone zostało gankiem, ozdobionym kartuszem z herbem książęcym Talleyrand-Perigord.
Dwór o surowej architekturze posiada pewne znamiona stylowe gotyku i renesansu. Założony na planie litery U, z trapezowatym dziedzińcem od wschodu, jest piętrowy, w dużej części podpiwniczony, nakryty dachem wielospadowym. Otynkowane elewacje charakteryzują się nieregularnym rozstawem okien, w skrzydłach zachodnim i północnym zachowane są pierwotne sfazowane ościeża okienne, otwory strzelnicze i ślady wykuszy latrynowych. Wnętrza posiadają sklepienia – w piwnicach kolebkowe, w skrzydle zachodnim wsparte na ośmiobocznych filarach, w pomieszczeniach parteru kolebkowe i gwiaździsto-sieciowe.
Po wojnie dwór użytkowany był przez PGR jako mieszkania. Największe zmiany zaszły w otoczeniu zabytku, bo w latach 60. zasypano fosę, budując na miejscu jej północnego odcinka betonowy basen. W 2005 roku prywatny właściciel rozpoczął remont obiektu.
Dobra rycerskie w Miodnicy, wzmiankowane na początku XV wieku, składały się z trzech folwarków z siedzibą przy folwarku górnym. W 1403 roku majątek należał do rodziny Schaffgotschów. W dokumentach występuje wówczas Luter von Schaffgotsch, a później jego potomkowie, kolejno Getczke i Heinze. Ten drugi, bezdzietny, przekazał posiadłość siostrzeńcom – Kasprowi i Bernardowi von Feytz oraz Hansowi von Unruh. Ostatni z nich był już w 1516 roku jedynym właścicielem dóbr. W 1689 roku zmarł ostatni z linii miodnickiej Unruh – Joahim Filip. Zadłużonym już wówczas majątkiem władał wierzyciel, von Seelstrang z Gorzupi. Dwa lata później miodnickie włości, przez zakup, powiększyły areał ziem należących do kamery książęcej w Żaganiu.
Udokumentowana źródłowo w 1467 roku siedziba rycerska w Miodnicy, powstała niewątpliwie wcześniej. Z zachowanych reliktów można sądzić, że było to założenie obronne na planie nieregularnego wieloboku, otoczone murem i fosą, z piętrowym budynkiem mieszkalnym przy zachodnim boku. Mógł to być obiekt typu wieży mieszkalnej, najpewniej częściowo drewniany. W 1. poł. XVI wieku, na miejscu zamku, wykorzystując część jego murów, Hans von Unruh, wzniósł dwór obronny, zachowany do dziś w przebudowanym kształcie. W XIX wieku przedłużone zostało skrzydło południowe, którego zewnętrznej stronie nadano walor fasady. Urządzone od tej strony wejście główne poprzedzone zostało gankiem, ozdobionym kartuszem z herbem książęcym Talleyrand-Perigord.
Dwór o surowej architekturze posiada pewne znamiona stylowe gotyku i renesansu. Założony na planie litery U, z trapezowatym dziedzińcem od wschodu, jest piętrowy, w dużej części podpiwniczony, nakryty dachem wielospadowym. Otynkowane elewacje charakteryzują się nieregularnym rozstawem okien, w skrzydłach zachodnim i północnym zachowane są pierwotne sfazowane ościeża okienne, otwory strzelnicze i ślady wykuszy latrynowych. Wnętrza posiadają sklepienia – w piwnicach kolebkowe, w skrzydle zachodnim wsparte na ośmiobocznych filarach, w pomieszczeniach parteru kolebkowe i gwiaździsto-sieciowe.
Po wojnie dwór użytkowany był przez PGR jako mieszkania. Największe zmiany zaszły w otoczeniu zabytku, bo w latach 60. zasypano fosę, budując na miejscu jej północnego odcinka betonowy basen. W 2005 roku prywatny właściciel rozpoczął remont obiektu.
