Założenie pałacowo-folwarczno-parkowe usytuowane jest w centralnej części wsi, nieopodal kościoła, po jego południowej stronie i na zachód od drogi prowadzącej z Wichowa do Zielonej Góry. Pozostałości pałacu położone są na wyspie umiejscowionej w południowej części prostokątnego stawu. Na wyspę prowadzi przerzucony przez fosę murowany mostek od zachodu. Ruina od południa graniczy z podwórzem gospodarczym zabudowanym częściowo zachowaną zabudową folwarczną, od zachodu z parkiem krajobrazowym, od południa ze stawem i od wschodu drugim z stawem oddzielonym od pierwszego groblą. Relikty pałacu wraz z parkiem obecnie stanowią własność Gminy Kożuchów.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1321 roku. Wymienia ona jako właściciela Waltheriusa de Herzoginwalde. Kolejnym podawanym w źródłach w latach 1417-1452 panem Mirocina był Hantsche Glawbiss. Pod koniec XV wieku prawa lenne po Hantsche Glawbissie król Władysław nadał Hansowi Liedlau z Auros. W 1512 roku Hans Liedlau sprzedał Górny i Środkowy Mirocin Albrechtowi von Schlichting i jego bratankom. W 1535 roku część dóbr należących do Asmana von Schlichting położonych w Mirocinie Górnym i Dolnym kupił Ernst von Dyherrn ze Studzieńca. Pod koniec XVI wieku Georg von Dyherrn dokupił pozostałą część Mirocina Górnego pozostającą dotychczas w rękach rodziny von Stosch. W 1667 roku bezdzietny Georg Albrecht von Dyhernn zbył swoje dobra dwóm kuzynom z Chełmka. Prawo do Mirocina Górnego przypadło Georgowi Gotthardowi von Dyhernn. Prawdopodobnie z jego inicjatywy wzniesiony zastał pałac o cechach stylu barokowego, w miejscu starszej, obronnej siedziby mieszkalnej otoczonej fosą. Była to budowla wzniesiona na planie litery U, z wewnętrznym dziedzińcem założonym na planie prostokąta, zwróconym w stronę południa. Skrzydła boczne połączone były piętrowym łącznikiem. Wewnętrzny dziedziniec otoczony był krużgankiem. Dwukondygnacyjna bryła nakryta była wielospadowym dachem. Do rezydencji wiodły dwa mosty, jeden od strony południowej łączył się z głównym wejściem, a drugi od zachodniej. Przypuszczalnie równocześnie z budową pałacu powstały stawy w ich obecnym kształcie, a po jego zachodniej stronie urządzony został obszerny ogród. W drugiej połowie XIX wieku pałac został przebudowany, a dotychczasowy ogród przekształcono w park krajobrazowy. W trakcie przeprowadzonego remontu dziedziniec został nakryty szklanym dachem, a dotychczasowy drewniany krużganek zastąpiono murowanym, arkadowym wspartym na kamiennych, kanelowanych kolumnach. Realizacja wymienionych prac przypadła na okres panowania Paula barona von Dyherrn, który na mocy testamentu objął majątek w 1872 roku. Po jego bezpotomnej śmierci w 1906 roku dobra stały się własnością kapitana Carla von Schell, a następnie w 1937 roku Juliusa Wilke. Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. W 1958 roku pałac był pozbawiony dachu i stropów.
Obecnie pałac w Mirocinie Górnym jest ruiną. Ocalały jedynie fragmenty murów obwodowych, częściowo do wysokości dwu kondygnacji. Wnętrze obiektu z widocznymi w północnej części ścianami międzytraktowymi przysypane jest gruzem porośniętym drzewami i krzewami. Na istniejących elewacjach – wschodniej, północnej i fragmentarycznie zachodniej, miejscowo zachował się do dziś pierwotny wystrój architektoniczny. Elewacje artykułowane są gzymsami kordonowym i podokiennym. Partie piwnic i naroża akcentuje boniowanie. Otwory okienne kondygnacji przyziemia i piętra ujęte są w profilowane obramienia uszakowe. Przestrzenie między oknami wypełniają płyciny o zróżnicowanym kształcie.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1321 roku. Wymienia ona jako właściciela Waltheriusa de Herzoginwalde. Kolejnym podawanym w źródłach w latach 1417-1452 panem Mirocina był Hantsche Glawbiss. Pod koniec XV wieku prawa lenne po Hantsche Glawbissie król Władysław nadał Hansowi Liedlau z Auros. W 1512 roku Hans Liedlau sprzedał Górny i Środkowy Mirocin Albrechtowi von Schlichting i jego bratankom. W 1535 roku część dóbr należących do Asmana von Schlichting położonych w Mirocinie Górnym i Dolnym kupił Ernst von Dyherrn ze Studzieńca. Pod koniec XVI wieku Georg von Dyherrn dokupił pozostałą część Mirocina Górnego pozostającą dotychczas w rękach rodziny von Stosch. W 1667 roku bezdzietny Georg Albrecht von Dyhernn zbył swoje dobra dwóm kuzynom z Chełmka. Prawo do Mirocina Górnego przypadło Georgowi Gotthardowi von Dyhernn. Prawdopodobnie z jego inicjatywy wzniesiony zastał pałac o cechach stylu barokowego, w miejscu starszej, obronnej siedziby mieszkalnej otoczonej fosą. Była to budowla wzniesiona na planie litery U, z wewnętrznym dziedzińcem założonym na planie prostokąta, zwróconym w stronę południa. Skrzydła boczne połączone były piętrowym łącznikiem. Wewnętrzny dziedziniec otoczony był krużgankiem. Dwukondygnacyjna bryła nakryta była wielospadowym dachem. Do rezydencji wiodły dwa mosty, jeden od strony południowej łączył się z głównym wejściem, a drugi od zachodniej. Przypuszczalnie równocześnie z budową pałacu powstały stawy w ich obecnym kształcie, a po jego zachodniej stronie urządzony został obszerny ogród. W drugiej połowie XIX wieku pałac został przebudowany, a dotychczasowy ogród przekształcono w park krajobrazowy. W trakcie przeprowadzonego remontu dziedziniec został nakryty szklanym dachem, a dotychczasowy drewniany krużganek zastąpiono murowanym, arkadowym wspartym na kamiennych, kanelowanych kolumnach. Realizacja wymienionych prac przypadła na okres panowania Paula barona von Dyherrn, który na mocy testamentu objął majątek w 1872 roku. Po jego bezpotomnej śmierci w 1906 roku dobra stały się własnością kapitana Carla von Schell, a następnie w 1937 roku Juliusa Wilke. Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. W 1958 roku pałac był pozbawiony dachu i stropów.
Obecnie pałac w Mirocinie Górnym jest ruiną. Ocalały jedynie fragmenty murów obwodowych, częściowo do wysokości dwu kondygnacji. Wnętrze obiektu z widocznymi w północnej części ścianami międzytraktowymi przysypane jest gruzem porośniętym drzewami i krzewami. Na istniejących elewacjach – wschodniej, północnej i fragmentarycznie zachodniej, miejscowo zachował się do dziś pierwotny wystrój architektoniczny. Elewacje artykułowane są gzymsami kordonowym i podokiennym. Partie piwnic i naroża akcentuje boniowanie. Otwory okienne kondygnacji przyziemia i piętra ujęte są w profilowane obramienia uszakowe. Przestrzenie między oknami wypełniają płyciny o zróżnicowanym kształcie.
