Zespół folwarczny Nowy Dworek położony jest w północno-wschodniej części wsi, na wysokiej, wschodniej skarpie doliny rzeki Paklicy. W skład zespołu wchodzi dwór, park, usytuowany po jego północnej stronie, oraz budynek mieszkalno-inwentarski. Pozostałe obiekty gospodarcze, tworzące założenie z budynkami usytuowanymi wokół trójkątnego dziedzińca, nie zachowały się, a historyczny układ zespołu został zatarty.
Powstanie wsi jest ściśle związane z rozwojem systemu folwarków, jaki miał miejsce w XV i XVI wieku. Pierwszy raz Nowy Dworek wzmiankowany jest w źródłach w XV wieku pod nazwą „Nova Curia”. Wieś należała wówczas do cystersów, którzy założyli tu folwark oraz dwór kierujący pracą ludności służebnej. Po sekularyzacji zakonu cystersów, w 1810 roku, nowodworski majątek został upaństwowiony i oddany w zarząd Urzędu Dzierżaw Domenialnych w Jordanowie. W 1831 roku dobra pocysterskie, wielkości 350 ha, zostały wystawione na sprzedaż. Nowy Dworek nabył Carl Hoffarth, który niedługo po zakupie wzniósł tu dwór. Od 1879 roku właścicielem miejscowości był Wilhelm eodor Adam, a potem jego zięć – Metzig. Założyli oni nowy folwark, powiększając dotychczasowy teren dworski do ponad 700 ha. Kolejnymi właścicielami nowodworskiego majątku byli: niejaki Bauer, rotmistrz Oskar Beer oraz Otto Heppel, ostatni przed wybuchem II wojny światowej.
Wybudowany przez Hoffartha, po 1831 roku, dwór został gruntownie przebudowany pod koniec XIX i na początku XX wieku, w stylu eklektycznym. W obecnym kształcie to budynek murowany, tynkowany, kryty dachówką ceramiczną karpiówką. Dwór założony jest na planie prostokąta urozmaiconego wydatnym ryzalitem i prostokątnym tarasem od strony północnej oraz ryzalitem w osi elewacji południowej, frontowej. Wnętrze dworu rozplanowane jest w dwóch traktach, w układzie amfiladowym, z pomieszczeniem reprezentacyjnym umieszczonym po wschodniej stronie drugiego traktu. Parterowy budynek, posadowiony na wysokim cokole, z poddaszem użytkowym, nakryty jest dachem naczółkowym. Elewacja frontowa, o zróżnicowanej liczbie osi kondygnacji i poddasza użytkowego, zakomponowana jest symetrycznie. Układ horyzontalny podkreślają gzymsy: cokołowy, gzyms oddzielający kondygnację od poddasza i koronujący oraz prostokątne płyciny podokienne. W pionie elewację artykułują cztery boniowane lizeny dzielone gzymsami, analogicznie jak płaszczyzna elewacji. Silnym akcentem wertykalnym jest ryzalit umieszczony w części środkowej fasady, zwieńczony facjatą z neorenesansowym szczytem. W osi ryzalitu mieści się wejście główne poprzedzone jednobiegowymi schodami. Otwór drzwiowy, zamknięty łukiem odcinkowym, flankuje para lizen połączonych odcinkiem profilowanego gzymsu i gzymsem między piętrem a poddaszem. Otwory okienne, o zróżnicowanej wielkości, mają kształt prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym. Ujęte są w obramienia z uszakami akcentującymi górne naroża i spięte kluczem z przedstawieniem maszkaronów i głów kobiecych. Elewacja ogrodowa, zaakcentowana ryzalitem w części środkowej, z analogicznie opracowanymi otworami okiennymi o podziałach poziomych nawiązujących do fasady. Elewacje boczne opracowane zostały znacznie skromniej. W budynku dworu zachowała się częściowo stolarka okienna i drzwiowa, a także snycerka klatki schodowej.
Po II wojnie światowej, wnętrze rezydencji było kilkakrotnie przebudowywane. Obecnie budynek użytkowany jest przez Ośrodek dla Osób Uzależnionych. Dwór znajduje się w zadowalającym stanie zachowania.
