Dawny folwark wraz z parkiem w Ojerzycach zlokalizowany jest w północno-wschodniej części miejscowości, tuż przy szosie przebiegającej przez wieś. Charakterystyczne jest jego położenie naprzeciwko kościoła pochodzącego z roku 1910 – wybudowanego na miejscu wcześniejszej świątyni. W nim odbywały się śluby panien dziedziczących kolejno majątek w Ojerzycach. Położony malowniczo pałac pełni obecnie rolę hotelu.
Według zachowanych źródeł historycznych miejscowość Ojerzyce była pierwotnie położona nieco na południe w stosunku do dzisiejszego założenia. Kiedy i dlaczego nastąpiła translokacja – nie wiadomo. Wiemy jednak, że do 1676 roku majątek był w posiadaniu von Knobelsdorffów a następnie rodziny von Kalckreuth, władających wówczas także majątkami w Klępsku, Wolimierzycach oraz w Chociulach i Dąbrówce. Wtedy też zapewne powstała pierwsza budowla na tym miejscu – zapewne pod koniec XVII lub na początku XVIII wieku. Do dziś zachowane są mury tego budynku pod kostiumem neorenesansowego dziewiętnastowiecznego detalu architektonicznego, który został nadany budowli w trakcie przebudowy w 1885 roku. Wtedy to dobudowano zapewne także skrzydło od strony wschodniej. Inicjatorem rozbudowy rezydencji w Ojerzycach był prawdopodobnie Eugeniusz Fryderyk Guido von Schmeling, który wżenił się w rodzinę Schneiderów władających dobrami po Knobelsdorffach. Następnie majątek przeszedł, jako posag córki von Schmelinga, w ręce rodu von Hahn i pozostał w nich do roku 1945 – do zakończenia II wojny światowej.
Pałac w Ojerzycach założony jest obecnie na planie prostokąta z wyraźnie zaakcentowanym XIX-wiecznym skrzydłem wschodnim. Zostało ono także wyróżnione w bryle budynku – jest wyższe od parterowego korpusu głównego i bogatsze w detal architektoniczny. Elewacje zasadniczej bryły pałacu flankowane są boniami. W ten sposób zaakcentowano również wejście, obramienia okien, jak i skrzydło wschodnie. Na uwagę zasługuje jednak przede wszystkim opracowanie trójkątnych szczytów – ich płaszczyzny podzielono za pomocą wydatnych gzymsów zakończonych na krawędziach charakterystycznymi wypustkami. Wszystkie szczyty zwieńczone zostały metalowymi sterczynami. Wystawny charakter ma także wejście główne do budynku – tutaj znowu pojawia się boniowanie, które pokrywa powierzchnię pilastrów podtrzymujących klasyczny trójkątny tympanon. Centralny punkt z portalem, w dziewięcioosiowej fasadzie podkreślony został dodatkowo wysmukłym szczytem sięgającym kalenicy dachu, którego połacie ozdobiono drobnymi lukarnami.
We wnętrzu pałacu na uwagę zasługuje w szczególności odnowiona niedawno klatka schodowa, mieszcząca się w skrzydle wschodnim. W plastyczny sposób potraktowano w niej stopnie pierwszego biegu schodów, na które można wejść poprzez zachowaną w przyziemiu oryginalną posadzkę.
Po roku 1945, kiedy majątek opuściła rodzina von Hahen, folwark był nieużytkowany i wraz z pałacem podupadł. W dawnej rezydencji mieściły się biura PGR i inne instytucje. W 1989 roku oczyszczono częściowo park i staw. W roku 1993 budynek częściowo odremontowano, jednak w najważniejsze prace remontowe i restauratorskie rozpoczęte zostały nieco później, a w ich wyniku przywrócono zabytkowi dawną świetność.
