Usytuowany na niewielkim wzniesieniu, dwór wraz z parkiem krajobrazowym oraz zabudowaniami folwarcznymi, które zamykały prostokątne podwórze z trzech stron, tworzył założenie przestrzenne o planie zbliżonym do trapezu. Do zespołu od strony wschodniej i zachodniej prowadziły aleje kasztanowców. Wieś Osiek o planie owalnicy skupiona była wokół tegoż założenia. Z zabudowań folwarku do dziś zachowały się pojedyncze budynki. Dwór, niezagospodarowany po 1945 roku, zamienił się stopniowo w ruinę.
Najstarsza wzmianka o Osieku pochodzi z 1708 roku i potwierdza jego przynależność lenną do państwa stanowego Brody. W XVIII wieku Osiek wymieniany był razem z innymi miejscowościami jako własności lenna rodziny von Dallwitz, rodu związanego z Dolnymi Łużycami. Dzieje rodziny Dallwitzów nie są dokładnie znane. Budowa osieckiego dworu przypuszczalnie była związana z Johannem Adolfem von Dallwitz (1631-1684), który odziedziczył Osiek po ojcu Hansie Maxymilianie von Dallwitz. W XVIII wieku Osiek był w posiadaniu Johanna Freidricha von Dallwitz i na nim też kończył się związek Dallwitzów z tą miejscowością. Przed 1783 rokiem dobra osieckie nabył pułkownik von Strobschütz, a w roku 1792 ich właścicielem został szambelan von Seld, który cztery lata później odsprzedał majątek Johannowi Christopowi Gärtnerowi. Na początku XIX wieku nastąpiła parcelacja majętności. Ziemie nabyło 18 gospodarzy z Osieka i 10 z Raszyna. Część dworska została zakupiona przez Friedricha, który przebudował dwór po katastrofie budowlanej. W ramach tej przebudowy w części zachodniej wzniesiono parterową przybudówkę przekrytą dachem płaskim. Wówczas zlikwidowano też pierwotny wystrój fasady. Do czasów wojny Osiek należał do powiatu gubińskiego, następnie stał się częścią powiatu lubskiego.
Dwór
Dwór założony jest na rzucie wydłużonego prostokąta z dwiema cylindrycznymi basztami wtopionymi w naroża wschodniego boku oraz dwiema wolnostojącymi basztami na planie koła po stronie zachodniej. Od strony zachodniej do budynku przylega późniejsza dobudówka na planie prostokąta. Budynek jest w całości podpiwniczony. Bryła obiektu była dwukondygnacyjna z jednokondygnacyjną przybudówką. Baszty po stronie zachodniej były parterowe, wschodnie trzykondygnacyjne nakryte dachem w formie stożka. Elewacje pierwotnie były tynkowane. Budynek posadowiony był na cokole, w poziomie kondygnacje dzielił gzyms kordonowy. Prostokątne otwory okienne ujęte były w opaski, zwieńczone prostymi naczółkami na wspornikach. Pod oknami parteru mieściły się prostokątne płyciny. Dziewięcioosiowa fasada, była zwrócona w kierunku północnym, w trzeciej osi od wschodu mieściła wejście główne. Elewacja południowa – ogrodowa, zakomponowana jako ośmioosiowa, posiadała dwa wejścia – w osi czwartej i ostatniej licząc od zachodu. Gładkie elewacje baszt z prostokątnymi otworami okiennymi, zdobione były jedynie szerokim gzymsem profilowanym.
Pałac
Pałac w Osieku zlokalizowany jest w południowej części miejscowości, w sąsiedztwie jeziora Osiek. Po wschodniej stronie pałacu znajduje się założenie folwarczne, zabudowane w znacznej mierze XIX-wiecznymi budynkami, natomiast po stronie zachodniej, wzdłuż brzegu jeziora, rozpościera się park krajobrazowy. Przed pałacem znajdowały się również dwie ryglowe, parterowe oficyny, z których zachowała się jedynie południowa – znacznie przekształcona w okresie powojennym, nie posiadająca aktualnie wartości zabytkowych.
Osiek to miejscowość o genezie słowiańskiej. Za najstarszą, pośrednią zresztą, wzmiankę dotyczącą miejscowości, uważa się wystąpienie jako świadka na dokumencie z 1299 roku Vromoldo de Wutsick. Wieś pojawia się następnie w księdze ziemskiej margrabiego Ludwika w 1337 roku. Miejscowość była wówczas opustoszała, zapewne ze względu na najazd wojsk Władysława Łokietka w 1326 roku. Od końca XV do początku XVII wieku miejscowość należała do rodziny Vorhauer. W 1608 roku istniały tutaj trzy działy: pierwszy posiadali bracia Hans, Daniel i omas von Vorhauer, drugi kapitan Hartwich von Vorhauer z Cedyni, trzeci należał do Wolfa von Löben. W 1644 roku część wsi należała do rodziny von Mohlen, druga do von Wreechów. W 1663 roku Osiek znalazł się w rękach rodziny von Brand, którzy posiadali również inne okoliczne miejscowości, w tym również pobliskie Chomętowo. W 1691 roku Paul von Brand wybudował w Osieku pałac i prawdopodobnie założył park krajobrazowy. W 1715 roku dobra w Osieku i Chomętowie należały do Christiana von Branda, królewskiego szambelana oraz do jego brata Ernsta Ludwiga i ich kuzynów. Od 1794 roku właścicielem Chomętowa i Osieka był Christian von Brand. W 1813 roku posiadłość przejął Christian Carl Friedrich August von Brand. W 1878 roku Osiek i Chomętowo stały się majoratem, który objął płk. Eusebius von Brand, członek Izby Panów. Od 1911 roku majoratem władał Georg von Brand, który wkrótce utopił się podczas kąpieli w jeziorze. Zaraz potem majątek znalazł się w posiadaniu jego kuzyna Adolfa von Branda. Dobra w Osieku pozostawały we władaniu rodziny von Brand do początku 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek został znacjonalizowany. Od 1949 roku był użytkowany przez PGR w Osieku, a następnie jako ośrodek wczasowy Polskich Kolei Państwowych. Obecnie pałac wraz z parkiem stanowi własność prywatną. Folwark i oficyna pałacowa stanowią odrębne własności.
Pałac założony jest na planie prostokątnym na osi północ-południe. Korpus budowli jest w całości podpiwniczony, prostopadłościenny, dwukondygnacyjny, nakryty niewysokim dachem czterospadowym. Po stronie północnej i południowej znajdują się parterowe skrzydła boczne, w części podpiwniczone, pozbawione w wyniku rujnacji pokrycia dachowego. Budynek pałacu jest murowany, tynkowany, o neoklasycystycznym wystroju elewacji z boniowaniem, architektonicznym opracowaniem otworów okiennych i drzwiowych oraz gzymsami międzykondygnacyjnymi i koronującym z kroksztynami. Elewacja frontowa jest dziewięcioosiowa, symetryczna z murowanym, czterokolumnowym gankiem, z tarasem poprzedzającym wejście. Elewacja tylna została ukształtowana jako dziewięcioosiowa w parterze i ośmioosiowa w drugiej kondygnacji, akcentowana czteroosiowym ryzalitem pozornym z ozdobnym wyjściem na park krajobrazowy. W drugiej kondygnacji znajdują się półkoliste wnęki, mieszczące terakotowe, antykizujące rzeźby. W kolejnych kondygnacjach ryzalitu znajdują się elementy porządku toskańskiego i kompozytowego. Elewacje szczytowe są pięcioosiowe, akcentowane trzyosiowym ryzalitem. Układ pomieszczeń w parterze jest klasyczny z osią centralną, mieszczącą po wschodniej stronie sień z klatką schodową oraz salą ogrodową z ozdobnym wyjściem na założenie parkowe. Po obu stronach sieni znajdują się pomieszczenia boczne. Wystrój i wyposażenie wnętrza nie zachował się do dnia dzisiejszego. Wyjątek stanowią kominki o bogatym wystroju sztukatorskim z przedstawieniami heraldycznymi, znajdujące się w pomieszczeniach parteru i piętra. Ponadto, fragmentarycznie zachowały się XIX-wieczne dekoracje sztukatorskie sufitów.
Pałac w Osieku powstał w kolejnych etapach, od końca XVII wieku, za czasów Paula von Branda, poprzez przebudowę z połowy XIX wieku podjętą za sprawą Christiana Carla Friedricha Augusta von Branda oraz pod koniec XIX wieku, po ustanowieniu majoratu przez Eusebiusa von Branda. Do najwcześniejszej fazy budowlanej należą partie piwnic o krzyżowych i kolebkowych sklepieniach oraz zapewne znaczne fragmenty murów obwodowych. Kolejnym etapem była przebudowa i rozbudowa z połowy i końca XIX wieku. W tym czasie nadano budowli charakter neoklasycystyczny z bogatym repertuarem detalu architektonicznego. Wymieniono również konstrukcję więźby dachowej, a na połaciach dachu założono łupek.
W okresie powojennym, zwłaszcza w latach 60. XX wieku przystąpiono do generalnego remontu pałacu z intencją przystosowania budynku do celów ośrodka wczasowego. Wykonano w tym czasie m.in. cementowe wylewki, schody oraz częściowo zmieniono układ pomieszczeń. Prace zostały jednak zaniechane i nieremontowany oraz niedostatecznie zabezpieczony obiekt popada od tego czasu w ruinę. Prywatni właściciele budynku, od 1994 roku, pomimo składanych deklaracji nie prowadzą szerzej zakrojonych robót budowlanych, ograniczając się jedynie do niewielkich prac zabezpieczających.
Najstarsza wzmianka o Osieku pochodzi z 1708 roku i potwierdza jego przynależność lenną do państwa stanowego Brody. W XVIII wieku Osiek wymieniany był razem z innymi miejscowościami jako własności lenna rodziny von Dallwitz, rodu związanego z Dolnymi Łużycami. Dzieje rodziny Dallwitzów nie są dokładnie znane. Budowa osieckiego dworu przypuszczalnie była związana z Johannem Adolfem von Dallwitz (1631-1684), który odziedziczył Osiek po ojcu Hansie Maxymilianie von Dallwitz. W XVIII wieku Osiek był w posiadaniu Johanna Freidricha von Dallwitz i na nim też kończył się związek Dallwitzów z tą miejscowością. Przed 1783 rokiem dobra osieckie nabył pułkownik von Strobschütz, a w roku 1792 ich właścicielem został szambelan von Seld, który cztery lata później odsprzedał majątek Johannowi Christopowi Gärtnerowi. Na początku XIX wieku nastąpiła parcelacja majętności. Ziemie nabyło 18 gospodarzy z Osieka i 10 z Raszyna. Część dworska została zakupiona przez Friedricha, który przebudował dwór po katastrofie budowlanej. W ramach tej przebudowy w części zachodniej wzniesiono parterową przybudówkę przekrytą dachem płaskim. Wówczas zlikwidowano też pierwotny wystrój fasady. Do czasów wojny Osiek należał do powiatu gubińskiego, następnie stał się częścią powiatu lubskiego.
Dwór
Dwór założony jest na rzucie wydłużonego prostokąta z dwiema cylindrycznymi basztami wtopionymi w naroża wschodniego boku oraz dwiema wolnostojącymi basztami na planie koła po stronie zachodniej. Od strony zachodniej do budynku przylega późniejsza dobudówka na planie prostokąta. Budynek jest w całości podpiwniczony. Bryła obiektu była dwukondygnacyjna z jednokondygnacyjną przybudówką. Baszty po stronie zachodniej były parterowe, wschodnie trzykondygnacyjne nakryte dachem w formie stożka. Elewacje pierwotnie były tynkowane. Budynek posadowiony był na cokole, w poziomie kondygnacje dzielił gzyms kordonowy. Prostokątne otwory okienne ujęte były w opaski, zwieńczone prostymi naczółkami na wspornikach. Pod oknami parteru mieściły się prostokątne płyciny. Dziewięcioosiowa fasada, była zwrócona w kierunku północnym, w trzeciej osi od wschodu mieściła wejście główne. Elewacja południowa – ogrodowa, zakomponowana jako ośmioosiowa, posiadała dwa wejścia – w osi czwartej i ostatniej licząc od zachodu. Gładkie elewacje baszt z prostokątnymi otworami okiennymi, zdobione były jedynie szerokim gzymsem profilowanym.
Pałac
Pałac w Osieku zlokalizowany jest w południowej części miejscowości, w sąsiedztwie jeziora Osiek. Po wschodniej stronie pałacu znajduje się założenie folwarczne, zabudowane w znacznej mierze XIX-wiecznymi budynkami, natomiast po stronie zachodniej, wzdłuż brzegu jeziora, rozpościera się park krajobrazowy. Przed pałacem znajdowały się również dwie ryglowe, parterowe oficyny, z których zachowała się jedynie południowa – znacznie przekształcona w okresie powojennym, nie posiadająca aktualnie wartości zabytkowych.
Osiek to miejscowość o genezie słowiańskiej. Za najstarszą, pośrednią zresztą, wzmiankę dotyczącą miejscowości, uważa się wystąpienie jako świadka na dokumencie z 1299 roku Vromoldo de Wutsick. Wieś pojawia się następnie w księdze ziemskiej margrabiego Ludwika w 1337 roku. Miejscowość była wówczas opustoszała, zapewne ze względu na najazd wojsk Władysława Łokietka w 1326 roku. Od końca XV do początku XVII wieku miejscowość należała do rodziny Vorhauer. W 1608 roku istniały tutaj trzy działy: pierwszy posiadali bracia Hans, Daniel i omas von Vorhauer, drugi kapitan Hartwich von Vorhauer z Cedyni, trzeci należał do Wolfa von Löben. W 1644 roku część wsi należała do rodziny von Mohlen, druga do von Wreechów. W 1663 roku Osiek znalazł się w rękach rodziny von Brand, którzy posiadali również inne okoliczne miejscowości, w tym również pobliskie Chomętowo. W 1691 roku Paul von Brand wybudował w Osieku pałac i prawdopodobnie założył park krajobrazowy. W 1715 roku dobra w Osieku i Chomętowie należały do Christiana von Branda, królewskiego szambelana oraz do jego brata Ernsta Ludwiga i ich kuzynów. Od 1794 roku właścicielem Chomętowa i Osieka był Christian von Brand. W 1813 roku posiadłość przejął Christian Carl Friedrich August von Brand. W 1878 roku Osiek i Chomętowo stały się majoratem, który objął płk. Eusebius von Brand, członek Izby Panów. Od 1911 roku majoratem władał Georg von Brand, który wkrótce utopił się podczas kąpieli w jeziorze. Zaraz potem majątek znalazł się w posiadaniu jego kuzyna Adolfa von Branda. Dobra w Osieku pozostawały we władaniu rodziny von Brand do początku 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek został znacjonalizowany. Od 1949 roku był użytkowany przez PGR w Osieku, a następnie jako ośrodek wczasowy Polskich Kolei Państwowych. Obecnie pałac wraz z parkiem stanowi własność prywatną. Folwark i oficyna pałacowa stanowią odrębne własności.
Pałac założony jest na planie prostokątnym na osi północ-południe. Korpus budowli jest w całości podpiwniczony, prostopadłościenny, dwukondygnacyjny, nakryty niewysokim dachem czterospadowym. Po stronie północnej i południowej znajdują się parterowe skrzydła boczne, w części podpiwniczone, pozbawione w wyniku rujnacji pokrycia dachowego. Budynek pałacu jest murowany, tynkowany, o neoklasycystycznym wystroju elewacji z boniowaniem, architektonicznym opracowaniem otworów okiennych i drzwiowych oraz gzymsami międzykondygnacyjnymi i koronującym z kroksztynami. Elewacja frontowa jest dziewięcioosiowa, symetryczna z murowanym, czterokolumnowym gankiem, z tarasem poprzedzającym wejście. Elewacja tylna została ukształtowana jako dziewięcioosiowa w parterze i ośmioosiowa w drugiej kondygnacji, akcentowana czteroosiowym ryzalitem pozornym z ozdobnym wyjściem na park krajobrazowy. W drugiej kondygnacji znajdują się półkoliste wnęki, mieszczące terakotowe, antykizujące rzeźby. W kolejnych kondygnacjach ryzalitu znajdują się elementy porządku toskańskiego i kompozytowego. Elewacje szczytowe są pięcioosiowe, akcentowane trzyosiowym ryzalitem. Układ pomieszczeń w parterze jest klasyczny z osią centralną, mieszczącą po wschodniej stronie sień z klatką schodową oraz salą ogrodową z ozdobnym wyjściem na założenie parkowe. Po obu stronach sieni znajdują się pomieszczenia boczne. Wystrój i wyposażenie wnętrza nie zachował się do dnia dzisiejszego. Wyjątek stanowią kominki o bogatym wystroju sztukatorskim z przedstawieniami heraldycznymi, znajdujące się w pomieszczeniach parteru i piętra. Ponadto, fragmentarycznie zachowały się XIX-wieczne dekoracje sztukatorskie sufitów.
Pałac w Osieku powstał w kolejnych etapach, od końca XVII wieku, za czasów Paula von Branda, poprzez przebudowę z połowy XIX wieku podjętą za sprawą Christiana Carla Friedricha Augusta von Branda oraz pod koniec XIX wieku, po ustanowieniu majoratu przez Eusebiusa von Branda. Do najwcześniejszej fazy budowlanej należą partie piwnic o krzyżowych i kolebkowych sklepieniach oraz zapewne znaczne fragmenty murów obwodowych. Kolejnym etapem była przebudowa i rozbudowa z połowy i końca XIX wieku. W tym czasie nadano budowli charakter neoklasycystyczny z bogatym repertuarem detalu architektonicznego. Wymieniono również konstrukcję więźby dachowej, a na połaciach dachu założono łupek.
W okresie powojennym, zwłaszcza w latach 60. XX wieku przystąpiono do generalnego remontu pałacu z intencją przystosowania budynku do celów ośrodka wczasowego. Wykonano w tym czasie m.in. cementowe wylewki, schody oraz częściowo zmieniono układ pomieszczeń. Prace zostały jednak zaniechane i nieremontowany oraz niedostatecznie zabezpieczony obiekt popada od tego czasu w ruinę. Prywatni właściciele budynku, od 1994 roku, pomimo składanych deklaracji nie prowadzą szerzej zakrojonych robót budowlanych, ograniczając się jedynie do niewielkich prac zabezpieczających.
