Ruiny dworu w Owczarach zlokalizowane są w ramach dawnego założenia folwarcznego w północnej części wsi, po wschodniej stronie drogi z Kostrzyna do Słubic. Obiekt zamyka od strony południowej czworoboczny dziedziniec folwarczny. Budynek wybudowano na skarpie moreny czołowej opadającej ku dolinie odrzańskiej. Zabudowania folwarczne zostały wzniesione w 2. poł. XIX wieku, zapewne w miejsce wcześniejszych budowli.
Owczary to miejscowość położona w odległości 2 km na południe od Górzycy. Jest to wieś ulicówka, zamieszkała niegdyś przez rybaków. Miejscowość została wzmiankowana po raz pierwszy w 1317 roku jako własność biskupa lubuskiego. Wieś wykształciła się być może z osady służebnej wznoszącego się opodal grodziska. Owczary wchodziły w skład uposażenia biskupiego do czasu sekularyzacji dóbr kościelnych w XVI wieku. Od tego czasu stanowiła własność domu panującego i była administrowana przez zarząd domeny państwowej w Lubuszu, a w latach 1802-1810 przez zarząd domeny w Pamięcinie. Następnie, wraz z dobrami domeny pamięcińskiej, znalazła się w ramach fideikomisu znajdującego się we władaniu księcia Prus. Ordynacja formalnie istniała do 1945 roku. Majątek ziemski z ośrodkiem w Owczarach był dzierżawiony na prawach dzierżawy wieczystej. Nie wykluczone, że na początku XIX wieku dzierżawcą był sołtys lenny, pochodzący z rodziny Pauli, błędnie wymieniany w opracowaniu historyczno-statystycznym jako właściciel Owczar. Być może rodzina Pauli zajmowała pałac i użytkowała znajdujący się tutaj folwark.
Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Mieściły się tutaj biura, mieszkania dla pracowników PGR oraz magazyny. Nie remontowany budynek dworu popadał stopniowo w ruinę. Zabudowania zespołu dworsko-folwarcznego stanowią aktualnie własność Agencji Nieruchomości Rolnych.
Dwór został wzniesiony w 2. poł. XVII wieku, prawdopodobnie z inicjatywy dzierżawcy tutejszych dóbr ziemskich z ośrodkiem w Owczarach. Jest to budowla założona na planie prostokąta, na osi północ – południe. Obiekt wybudowano z cegły ceramicznej na kamiennych ławach fundamentowych. Według przekazu ikonograficznego wiadomo, że dwór posiadał formę budowli prostopadłościennej, podpiwniczonej, parterowej, nakrytej wysokim dachem naczółkowym o ceramicznym pokryciu połaci z dachówki karpiówki. Elewacja północna była ukształtowana niesymetrycznie, południowa – od strony parku rytmicznie i symetrycznie. Elewacje dworu były tynkowane, zdobione boniowaniem oraz opaskami wokół otworów okiennych i drzwiowych. W połaci od strony parku znajdowała się jednoosiowa wystawka nakryta dachem dwuspadowym. Elewacja boczna – zachodnia, sąsiadująca z reprezentacyjnym wjazdem na dziedziniec folwarczny, została wzmocniona przyporami. Od strony elewacji południowej znajdował się taras z kamiennymi cokołami i donicami kwiatowymi. W swym obecnym kształcie ruina posiada mury obwodowe na niemal pełnej wysokości. Konstrukcja więźby dachowej i stropów uległa zawaleniu. Dostęp do piwnic jest niemożliwy ze względu na brak odpowiedniego zabezpieczenia.
Po II wojnie światowej nie prowadzono niemal żadnych remontów w obrębie budynku. Przyczyną katastrofy budowlanej były zapewne ubytki w połaci dachowej, które umożliwiły ingerencję wody w obrębie obiektu, a w konsekwencji częściowe zawalenie się więźby dachowej i stropów. W 1989 roku z uwagi na zagrożenie zdecydowano się na częściową rozbiórkę budynku z pozostawieniem ścian obwodowych.
