Dwór w Racławiu zlokalizowany jest pośrodku miejscowości, po południowej stronie średniowiecznej owalnicy, w obrębie XIX-wiecznego założenia folwarcznego. Budynek usytuowany został na osi północny wschód – południowy zachód, stanowiąc w sensie kompozycyjnym zamknięcie obszernego dziedzińca gospodarczego, założonego na planie trapezu. Na zabudowę folwarczną składają się historyczne obory, stodoły oraz budynki magazynowe. Od ulicy wiejskiej dwór oddzielony jest stawem i niewielkim zieleńcem. Budynek pełni aktualnie funkcje mieszkalne i użytkowany jest przez osobę prywatną.
Racław jest miejscowością o genezie średniowiecznej, o której najstarsza wzmianka pochodzi z 1300 roku, kiedy to margrabia Albrecht III nadał wieś cystersom kołbackim jako uposażenie dworu w Mironicach (Crewersdorp). W okresie średniowiecza i nowożytności miejscowość należała do kolejnych rodów rycerskich i szlacheckich, w tym von der Marwitzów. Następnie znalazła się w ramach domeny państwowej z siedzibą w Mironicach. Pod koniec XIX wieku dobra racławskie zostały wyodrębnione i znalazły się w prywatnym posiadaniu. Dwór w Racławiu wybudowany został z inicjatywy właściciela tutejszych dóbr ziemskich. Budynek został wzniesiony w stylu neoklasycystycznym w 1901 roku, o czym świadczy data w polu tympanonu umieszczonego w elewacji południowej.
Po 1945 roku majątek ziemski został znacjonalizowany. Zespół folwarczny wraz z dworem należał do Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Baczynie. W budynku mieściły się mieszkania pracownicze i pomieszczenia biurowe. Obecnie założenie folwarczne w Racławiu wraz z dworem znajduje się w zasobach Agencji Nieruchomości Rolnych OT w Gorzowie i jest dzierżawione przez osobę prywatną.
Dwór jest obiektem murowanym z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej, tynkowanym, posadowionym na wysokim, kamiennym cokole. Budowla założona jest na planie prostokątnym z ryzalitem i werandą w elewacji frontowej oraz z ryzalitem i gankiem w elewacji tylnej. W elewacji bocznej znajduje się prostopadłościenna wieża wtopiona częściowo w bryłę budowli, mieszcząca klatkę schodową.
Budynek dworu jest w podpiwniczony, dwukondygnacyjny z trzykondygnacyjną wieżą, nakryty dachem dwuspadowym z naczółkiem po stronie zachodniej. Elewacje akcentowane są otworami okiennymi drzwiowymi w oprawie architektonicznej, gzymsami cokołowymi, międzykondygnacyjnymi oraz koronującymi. Elewacje frontowa i tylna zakomponowane zostały jako dziewięcioosiowe, symetryczne i rytmiczne z centralnie umieszczonymi trzyosiowymi ryzalitami zwieńczonymi trójkątnymi tympanonami. W polu tympanonu południowej elewacji umieszczona została dekoracja sztukatorska z motywem winnej latorośli, nakryta szeroką szarfą z centralnie umieszczoną datą budowy dworu „1901”. W tympanonie północnym znajduje się dekoracja floralna z wprowadzonym centralnie kartuszem, w którego owalnym polu umieszczono inicjał właściciela dóbr ziemskich „JK”. Elewacje boczne są trzyosiowe, wieża od strony elewacji frontowej jedno- i od tylnej dwuosiowa. Otwory okienne o prostokątnym zamknięciu i zróżnicowanej formie, posiadają bogate obramienie architektoniczne, złożone z podokienników, pilastrów dźwigających belkowanie zwieńczone gzymsem koronującym.
Wejścia do budynku dworu znajdują się od strony wschodniej, zachodniej oraz południowej. Stolarka okienna i drzwiowa jest zróżnicowana pod względem typologicznym i chronologicznym i pochodzi z czasu budowy i powojennego remontu.
Układ wnętrza parteru i piętra jest trzytraktowy z poprzecznym korytarzem, dzielącym wnętrze na dwa trakty o jednakowej głębokości. Komunikację międzykondygnacyjną zapewnia spiralna klatka schodowa w sieni oraz klatka schodowa umieszczona w wieży, prowadząca na piętro i poddasze. Strop w piwnicy jest ceramiczny, odcinkowy, w pomieszczeniach parteru i piętra belkowy, z deskowymi pułapami oraz podsufitką na matach trzcinowych oraz tynkowany. Posadzka w piwnicy jest ceglana, w pomieszczeniach parteru i piętra drewniana, deskowa lub wtórna z płyt pilśniowych oraz ceramiczna. Więźba dachowa jest drewniana, o układzie krokwiowo-płatwiowym ze wzmocnieniem kleszczowym i podwójną podporą stolcową.
W hollu i sali balowej zachował się skromny wystrój sztukatorski w formie owalu i rozgwiazdy, umieszczony pośrodku sufitu oraz oryginalna, reprezentacyjna stolarka drzwiowa wraz z supraportami.
Budynek nie posiada dokumentacji konserwatorskiej. W okresie powojennym prowadzono doraźne remonty i prace adaptacyjne. W latach 1988-1991 PPGR w Baczynie przeprowadził remont budynku w zakresie wymiany pokrycia dachowego, części stolarki okiennej i drzwiowej oraz otynkowania elewacji z zachowaniem historycznego detalu oraz ich pomalowania w kolorystyce nawiązującej do historycznej. Ponadto w budynku wykonano instalację wodno-kanalizacyjną oraz centralnego ogrzewania. W 2003 roku ponownie wymieniono pokrycie dachowe wraz z remontem więźby dachowej oraz dokonano modernizacji pomieszczeń mieszkalnych.
