Raków położony jest przy lokalnej drodze z Rosina do Smardzewa, około 3 km na północny wschód od tranzytowego traktu Świebodzin – Sulechów. Zespół pałacowo-folwarczny założony został w centrum wsi, w pobliżu kościoła. Składał się z trzech zasadniczych części funkcjonalnych: rezydencjonalnej, gospodarczej oraz kolonii robotników folwarcznych. W krajobrazie wsi, obok kościoła, pałac stanowi dominantę architektoniczną. Niestety do dnia dzisiejszego park zachował się w formie szczątkowej, sam pałac natomiast jest nieużytkowany.
O dobrach rycerskich Raków (Rackau) pierwsze wiadomości pochodzą z roku 1550. Wówczas to ich właścicielem był Joachim von Schönaich und Zechlin. W połowie XVII wieku majątek został rozparcelowany na trzy części i należał do rodzin: von Löben, von Kalckreuth, von Misitscheck. W 1725 roku scalony majątek znalazł się w rękach jednego rodu – Ottowaisch, którzy dzierżyli go do 1765 roku, kiedy to posiadłość kupił von Briesen, mający swoje włości m.in. w pobliskich Ojerzycach. Lecz i on szybko pozbył się dóbr sprzedając je za znacznie niższą cenę Christianowi Siegismundowi von Stößel. Z pośród licznych właścicieli Rakowa w XVIII wieku ufundowanie pałacu z dużym prawdopodobieństwem należy połączyć z rodziną Ottowaisch – przemawia za tym jego metryka – 1. poł. XVIII wieku oraz fakt, że władali oni całością majątku. W nowszych czasach pałac przebudowywano dwukrotnie – w ostatniej ćwierci XIX wieku, najprawdopodobniej z inicjatywy Artura von Zastrow oraz na początku XX wieku, kiedy stanowił on własność rodziny Moderow. Obie przebudowy znacznie zatarły pierwotny charakter obiektu.
Pałac w Rakowie wzniesiony został na planie prostokąta z wydatnym ryzalitem od strony południowo-wschodniej. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła budynku nakryta została dachem mansardowym, którego dolne połacie rozczłonkowano lukarnami i okienkami powiekowymi. Gładkie elewacje, pozbawione podziałów, zwieńczone profilowanym gzymsem, mają zakłócony rytm otworów okiennych. O pięcioosiowej pierwotnie artykulacji elewacji wzdłużnych świadczą centralnie umieszczone w dolnej połaci dachu facjaty i towarzyszące im lukarny – po dwie z każdej strony
Dzisiejszy wygląd pałacu właściwie znacząco odbiega od dawnego. Spowodowane jest to pożarem, jaki miał miejsce w 1983 roku. Obiekt został wówczas poważnie uszkodzony. Wkrótce pałac odbudowano, jednakże bez zachowania form stylowych elewacji. Zachowały się natomiast przyziemia, a w ich wnętrzu kolebkowe sklepienia, barokowe nadproże oraz kominek z motywami heraldycznymi.
Na szczególną uwagę zasługują także zachowane drewniane drzwi wejściowe, stanowiące przykład dobrej klasy stolarki o konstrukcji ramowo-płycinowej z licznymi przeszkleniami i miękką linią podziałów płycin.
Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa i znalazł się w gestii PGR. W latach 60. XX wieku wyburzono XVIII-wieczny spichlerz i gorzelnię. W latach 90. XX wieku przeszedł w ręce prywatne. Obecnie przeprowadzane są bieżące prace remontowe (np. remont dachu).
