Rzepin (niem. Reppen) położony jest na północno-zachodnim skraju Puszczy Rzepińskiej, po północnej stronie drogi krajowej nr 2 Warszawa-Słubice. Czytelny, średniowieczny układ urbanistyczny od wschodu posiadał naturalną granicę, przebiegającej południkowo rzeczki Ilanki. Z pozostałych stron otoczony został potrójnym pasem wałów z dwiema fosami, które w XVIII wieku zasypano i założono ogrody. Miasto posiadało dwie bramy: Ośnieńską na północy i Młyńską na południowym wschodzie.
Przy drodze w kierunku Ośna, na północny zachód od układu Starego Miasta, w centralnej części parceli wielkości ok. 30 arów, mieści się dwór wzniesiony na przełomie XVIII i XIX wieku. Jest to pozostałość dużo większego majątku, wymienianego już w 1329 roku jako uposażenie wójta i sądu miejskiego o powierzchni 4 łanów. W XVI wieku właścicielem majątku była domena w pobliskim Gajcu, a następnie elektor przekazał go w lenno Amtmanowi Georgowi Enderleinowi, które utrzymał jeszcze w 1598 roku jego syn. Następny właściciel Bartold Friedrich odprzedał posiadłość w 1644 roku Radzie Miejskiej Rzepina, która była w jego posiadaniu do 1839 roku, tj. do czasu przekazania w wieczystą dzierżawę osobie prywatnej za 4150 talarów i 355 talarów rocznej dzierżawy. Wkrótce folwark powiększony został jeszcze o jeden łan i w połowie XIX wieku obejmował 188 ha. W majątku zajmowano się głównie hodowlą owiec, wspominaną już w XVI wieku. Dokumenty z 1850 roku wymieniają liczbę 500 owiec, 10 koni i 25 krów, a dochód z parceli i owczarni wynosił 566 talarów rocznie. Pod koniec XIX wieku w Rzepinie rozwinął się drobny przemysł: sukienniczy, maszynowy, drzewny i inne. Zabudowania folwarczne w większości zostały rozebrane, a tereny przeznaczono pod zabudowę mieszkalną i dworzec kolejowy.
Klasycystyczny dwór – dawna siedziba dzierżawców – stanowi pozostałość zabudowań folwarku. Jest to budynek założony na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, nakryty wysokim, naczółkowym dachem mansardowym. Dolna partia poddasza zaadaptowana na cele użytkowe. Elewacje podłużne były pierwotnie siedmioosiowe, natomiast boczne dwuosiowe. Południową elewację wyróżnia dwukondygnacyjny, trzyosiowy ryzalit z centralnym, półowalnym wykuszem, w którym znajduje się wejście, nakryty jest on trzypołaciowym daszkiem. Symetryczne wejście w elewacji północnej zaakcentowane zostało w dolnej części dachu trójkątnym szczytem. Ściany zewnętrzne zbudowane zostały z cegły, wewnętrzne częściowo ceglane, a częściowo ryglowe z wypełnieniem ceglanym. Więźba dachowa w układzie krokwiowo-jętkowym.
Po II wojnie światowej budynek dworu mieścił Inspektorat PGR, w latach 90. XX wieku należał do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a obecnie jest w posiadaniu prywatnej firmy. Pierwotny klasycystyczny wystrój elewacji został skuty podczas remontu generalnego w latach 60. XX wieku, jedynie bryła budynku i przede wszystkim forma dachu stanowią o wyrazie architektonicznym obiektu.
Po roku 2000 nowy właściciel wykonał kompleksowy remont budynku z wymianą okien i drzwi na drewniane, nowych elewacji i przystosował wnętrza do współczesnych standardów. Wymieniono również poprzednie pokrycie dachowe z blachy na dachówkę ceramiczną karpiówkę, ułożoną w koronkę i wstawiono w dachu okna połaciowe.
