Miejscowość leży przy drodze prowadzącej ze Stypułowa do Witkowa. Pałac otacza od północnego zachodu podwórze gospodarcze, a od wschodu i południa rozciąga się park. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1273, wówczas nazywała się Rodigeri Villa. Od 1406 roku, jako właściciel dóbr wymieniany jest Hans von Knobelsdorff. Po nim dziedziczyli synowie Wenzel, Johann, Nickel oraz Hans Starszy zwany też Parpusch. Od 1485 roku wymieniani są Bernard i Albrecht von Knobelsdorff. Można przypuszczać, że istniała wówczas w Siecieborzycach jakaś budowla mieszkalna, ale jej wygląd nie jest znany. Georg Steller w historii miejscowości podaje, że za czasów Hansa Christopha von Knobelsdorff (1622-1681) była to dwukondygnacyjna budowla, składająca się z solidnego, murowanego przyziemia oraz szachulcowego piętra. Po Hansie dziedziczyli synowie Georg Friedrich i Christoph Gottlob. W 1690 roku wcześniejsza siedziba została przebudowana, dodano piaskowcowy portal oraz barokizującą w charakterze tablicę z herbem i inskrypcją, która głosiła, że inicjatorem przebudowy był Georg Friedrich. Taki stan własnościowy majątku trwał do roku 1744, w którym dobra zostały kupione przez baronową Amalie Esperance von Reuss, która w roku 1759 przebudowała i znacznie powiększyła zbudowaną przez Knoblesdorffów siedzibę magnacką. Zrezygnowała z obronnego, dość skromnego charakteru, na rzecz formy bardziej reprezentacyjnej. Przebudowane zostało piętro i dach, a elewacje zyskały bogatszy wygląd. Kolejne zmiany miały miejsce pod koniec XVIII wieku, za czasów hrabiego Friederica Christiana von Cosel (Cosell), który odkupił majątek za 70 000 talarów reńskich. Od roku 1792 właścicielem był Gottlieb Heinrich Francke, który zmarł w roku 1814 i pozostawił majątek swoim spadkobiercom. Od roku 1881 do 1945 dobra w Siecieborzycach pozostawały w rękach rodziny Maetschke. Dwór zwrócony fasadą w stronę północną, zbudowany został z kamienia i cegły, tynkowany, założony na rzucie połączonych ze sobą prostokątów, co uwidacznia się w zróżnicowaniu planu i bryły. Fasada jest pięcioosiowa. Trzy osie środkowe zajmuje ryzalit zamknięty mansardowym dachem z wieżyczką. Wejście główne mieści się w osi środkowej parteru. Wszystkie otwory ryzalitu zamknięte zostały półkoliście. Przyziemie od piętra oddziela profilowany gzyms. Piętro zajmuje wysokością prawie dwie kondygnacje. Przez całą wysokość elewacji ryzalitu biegnie osiem pilastrów, zgrupowanych po dwa, między którymi umieszczono długie okna. Otacza je profilowana opaska, przechodząca na łuku w archiwoltę. Boki ryzalitu są jednoosiowe, przeprute oknami identycznymi, jak od frontu. Skrajne osie fasady, w odróżnieniu od ryzalitu, otrzymały prostokątne otwory okienne.
Elewacja zachodnia jest sześcioosiowa z przybudówką od strony południowej. Opracowana została w tynku boniowanym. Okna otaczone są profilowanymi opaski, zwieńczone gzymsikami. Na narożach elewacji występują lizeny. W połaci dachowej widoczne są trzy okna powiekowe, doświetlające strych. Dobudówka jest parterowa, trójoosiowa mieszcząca w osi środkowej niszę prowadzącą do drzwi wejściowych w tej części obiektu. Po bokach wejścia widać duże sześciokwaterowe, prostokątne okna. Elewacja wschodnia budynku głównego jest pięcioosiowa, niesymetryczna. Drugą i trzecią oś parteru od strony południowej zajmuje drewniany, ażurowy ganek, zamknięty dwuspadowym daszkiem. Po pierwotnym boniowaniu elewacji pozostały jedynie fragmenty. Otwory okienne elewacji są prostokątne, otoczone szczątkowo zachowanymi, profilowanymi opaskami. Elewacja południowa przesłonięta została dwukondygnacyjną dobudówką, z wejściem głównym od strony zachodniej, poprzedzonym przeszklonym gankiem. Pochodzi ona z późniejszej fazy rozbudowy pałacu. Jest otynkowana na gładko, zamknięta dachem czterospadowym o pokryciu dachówką karpiówką. Układ pomieszczeń wnętrza rozplanowany jest wokół wewnętrznego dziedzińca. Wejście główne prowadzi do hallu, z którego korytarz wiedzie do klatki schodowej ulokowanej w części wschodniej budynku głównego. Schody są dwubiegowe z podestem. Ze względu na różnicę poziomów, komnunikacja z dobudówką wschodnią odbywa się poprzez cztery stopnie jednobiegowych schodków. Następnie korytarz prowadzi do poszczególnych sal. We wnętrzach zachowały się sklepienia kolebkowe z lunetami: w korytarzu parteru, hallu oraz korytarzu piętra. Ponadto w korytarzu parteru i piętra zachowały się przyścienne pilastry, na głowicach których wspierają się gurty sklepienia. W sali na piętrze pozostały w stanie szczątkowym fragmenty sztukateri sufitów oraz drewniane supraporty drzwi a także sztukatorska, klasycyzująca oprawa kominka.
Po II wojnie światowej majątek przeszedł na rzecz skarbu Państwa w zarządzie PGR. Na początku lat 90. XX wieku administrację sprawuje Agencja Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, wydzierżawiając obiekty osobom prywatnym.
Elewacja zachodnia jest sześcioosiowa z przybudówką od strony południowej. Opracowana została w tynku boniowanym. Okna otaczone są profilowanymi opaski, zwieńczone gzymsikami. Na narożach elewacji występują lizeny. W połaci dachowej widoczne są trzy okna powiekowe, doświetlające strych. Dobudówka jest parterowa, trójoosiowa mieszcząca w osi środkowej niszę prowadzącą do drzwi wejściowych w tej części obiektu. Po bokach wejścia widać duże sześciokwaterowe, prostokątne okna. Elewacja wschodnia budynku głównego jest pięcioosiowa, niesymetryczna. Drugą i trzecią oś parteru od strony południowej zajmuje drewniany, ażurowy ganek, zamknięty dwuspadowym daszkiem. Po pierwotnym boniowaniu elewacji pozostały jedynie fragmenty. Otwory okienne elewacji są prostokątne, otoczone szczątkowo zachowanymi, profilowanymi opaskami. Elewacja południowa przesłonięta została dwukondygnacyjną dobudówką, z wejściem głównym od strony zachodniej, poprzedzonym przeszklonym gankiem. Pochodzi ona z późniejszej fazy rozbudowy pałacu. Jest otynkowana na gładko, zamknięta dachem czterospadowym o pokryciu dachówką karpiówką. Układ pomieszczeń wnętrza rozplanowany jest wokół wewnętrznego dziedzińca. Wejście główne prowadzi do hallu, z którego korytarz wiedzie do klatki schodowej ulokowanej w części wschodniej budynku głównego. Schody są dwubiegowe z podestem. Ze względu na różnicę poziomów, komnunikacja z dobudówką wschodnią odbywa się poprzez cztery stopnie jednobiegowych schodków. Następnie korytarz prowadzi do poszczególnych sal. We wnętrzach zachowały się sklepienia kolebkowe z lunetami: w korytarzu parteru, hallu oraz korytarzu piętra. Ponadto w korytarzu parteru i piętra zachowały się przyścienne pilastry, na głowicach których wspierają się gurty sklepienia. W sali na piętrze pozostały w stanie szczątkowym fragmenty sztukateri sufitów oraz drewniane supraporty drzwi a także sztukatorska, klasycyzująca oprawa kominka.
Po II wojnie światowej majątek przeszedł na rzecz skarbu Państwa w zarządzie PGR. Na początku lat 90. XX wieku administrację sprawuje Agencja Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, wydzierżawiając obiekty osobom prywatnym.
