Zabytkowy obiekt w Słocinie określany jest zwyczajowo jako dwór. Nigdy on jednak nie pełnił funkcji siedziby szlacheckiej lecz był domem sołtysa i karczmą zarazem. Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność państwa, a od roku 1958 jest w rękach prywatnych, stanowiąc mieszkania kolejnych właścicieli.
Budynek zlokalizowany jest na zachodnim krańcu wsi, przy polnej drodze prowadzącej do Studzińca. Podwórze gospodarcze, mające kształt prostokąta, odsunięte jest od drogi. Jego zachodni bok zajmuje opisywany budynek, zwrócony fasadą do zabudowań gospodarczych.
Pierwszy zapis o sołectwie w Słocinie pojawia się w 1865 roku. Wymieniony jest sołtys Ernest Friedrich Hende, który wówczas był właścicielem gospodarstwa z „dworem”. Zgodnie z tradycją dolnośląskich wsi, urząd sołtysa oraz związane z nim dobra były dziedziczne. Sołtys posiadał prawo wyszynku, stąd zazwyczaj w jego domu znajdowała się karczma. Oprócz tego miał prawo wypieku chleba, bicia bydła, przewodniczył wiejskiemu sądowi. W jego siedzibie odbywały się posiedzenia sądu wiejskiego. W 1872 roku zniesiono dziedziczny urząd sołtysa, a jego miejsce zajął wybierany przedstawiciel wsi, jednak majątek sołtysi w Słocinie już wcześniej przeszedł w ręce kożuchowskiego kupca Ehwalda Juliusa Franke. Odtąd wnętrze domu służyło wyłącznie jako mieszkanie. Prawdopodobnie dopiero Marin Rahm, będący właścicielem obiektu od 1885 roku, wykonał jego remont, przystosowując budynek do nowej funkcji. W latach 1911-1914 właścicielem był Emil Muschner, później pastor Ernst Hochert (lata 1914-1918) oraz rzeźnik Paul Weichert (1918-1931), który dokonał kolejnych zmian w dworze. Do roku 1945 dobrami władał Georg Janisch.
Dwór wybudowany został na reliktach znacznie starszego założenia. Najstarsza część budynku, pomieszczenie z drewnianym, belkowanym stropem w południowo-wschodnim narożniku, pochodzi z XVI wieku. Na kominie widnieje data „1546”. Budowę obiektu w dzisiejszym kształcie datuje się na koniec XVIII wieku, ze względu na klasycystyczne cechy stylowe oraz datę widniejącą na żelaznych drzwiach we wnętrzu obiektu – „1799”.
Dwór zbudowany jest na rzucie prostokąta. Jest to jednokondygnacyjny budynek kryty dachem mansardowym z użytkowym poddaszem. We frontowej połaci dachu znajdują się trzy wystawki zwieńczone trójkątnymi naczółkami. Środkowa, flankowana w narożach pilastrami, posiada trzy okna, boczne po jednym. Okno południowej wystawki zostało zamurowane przez obecnego właściciela. Wystawki dachowe pochodzą z czasów XIX-wiecznej przebudowy obiektu, dokonanej prawdopodobnie przez Marina Rahma. Skierowana na wschód fasada jest siedmioosiowa. Po środku znajduje się, zamknięty łukiem odcinkowym, otwór wejściowy. Drzwi główne są ramowo-płycinowe z nadświetlem. Skrajną oś od strony południowej stanowi zamurowany otwór drzwiowy, po którym zostało jedynie nadświetle. Elewacja tylna i boczne posiadają różnych kształtów, nieregularnie rozmieszczone, otwory okienne i jeden otwór drzwiowy w elewacji tylnej. Do czasu remontu przeprowadzonego w latach 90. XX wieku płaszczyznę fasady pokrywały pasy boniowania. Otwory okienne posiadały proste opaski, wszystkie nadproża zdobione były klińcami.
Wnętrze jest dwu- i trzytraktowe. Środkową część zajmuje sień. Po prawej stronie drewniane, zabiegowe schody prowadzą na poddasze. Z południowej strony sieni znajduje się duże pomieszczenie o belkowanym, drewnianym stropie, które pierwotnie pełniło funkcję wyszynku. Prowadziło do niego osobne wejście. Zostało ono podzielone na cztery mniejsze pokoje, prawdopodobnie w latach 1918-1931, gdy właścicielem był Paul Weichert. W tym czasie też wprowadzono nową stolarkę drzwiową na poddaszu. Pomieszczenia znajdujące się w południowo-zachodniej części budynku posadowione są wyżej od pozostałych, co wynika z podpiwniczenia tej części obiektu. Piwnica sklepiona jest kolebkowo, a pomieszczenie w narożniku północno-zachodnim krzyżowo. W pachach sklepienia pozostały haki do wieszania mięsa. Do pomieszczenia tego prowadzą z korytarza kute, żelazne drzwi z datą „1799” i inicjałami „ICH”. Dwutraktowe poddasze przeznaczone było na pokoje mieszkalne.
W 1959 roku przeprowadzono prace remontowe wewnątrz obiektu. W latach 90. XX wieku wykonano nowe tynki cementowo-wapienne, nie odtworzono jednak charakterystycznych boniowań elewacji. Obecny właściciel wymienił pokrycie zachodniej połaci dachu.
