Sobolice położone są około 6 km na południe od Bytomia Odrzańskiego. Założenie pałacowo-parkowo-folwarczne zajmuje wschodnią część wsi. W jego centrum znajduje się ruina, spalonego po 1945 roku, pałacu. Pałac z czterech stron otoczony był rozległym parkiem krajobrazowym. Przez środek założenia, z zachodu na wschód, wiodła droga prowadząca na folwark, która dzieliła park na dwie części. Zabudowania folwarczne, zlokalizowane po południowej i zachodniej stronie założenia, były oddzielone od pałacu rzędem drzew.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Sobolicach pochodzi z połowy XIII wieku, kiedy wieś była własnością rycerza Boguchwała, a następnie jego syna, Piotra. W 1360 roku ziemie te należały do księstwa głogowskiego. Przypuszczalnie, w XVI wieku dobra ziemskie w Sobolicach zostały własnością rodziny von Tschischwitz, która wzniosła tutaj dwór obronny. W 2. poł. XVII wieku sobolicki majątek został własnością Sigismunda von Kupperwolff. Kolejnym właścicielem był Krzysztof von Oertzen, który w 1824 roku odsprzedał dobra von Haugwitzom. W latach 1829-1854 Sobolice należały do majora Edwarda von Kampitz. We wsi znajdowało się wówczas 12 domów, siedziba pańska, folwark i wiatrak. Miejscowość liczyła 112 mieszkańców. W 1854 roku lub 1855 roku posiadłość w Sobolicach zakupił Gustaw von Kassel, którego syn, Guido, i wnuk, Silvius, byli kolejnymi właścicielami majątku, aż do czasów II wojny światowej. W latach 1862-1883 von Kasselowie wznieśli okazały pałac. Powstał w wyniku gruntownej przebudowy znacznie starszej budowli, której relikty w postaci sklepień kolebkowych z lunetami i kolebkowo-krzyżowych zostały zachowane w piwnicach i parterze. Wcześniejsza rezydencja została nadbudowana o piętro i rozbudowana o skrzydło zachodnie. W ten sposób powstała budowla łącząca cechy angielskiego neogotyku z romanizmem. Całość dopełniał, założony w sąsiedztwie pałacu, imponujący park krajobrazowy. Z tego samego czasu pochodzą również zabudowania folwarku.
XIX-wieczny pałac założony był na planie zbliżonym do prostokąta z prostokątnym skrzydłem dostawionym doń od zachodu. Rzut urozmaicony był wykrojem okrągłych i prostokątnych wież przylegających do głównej części od wschodu i zachodu. Dwukondygnacyjny korpus pałacu, z trzykondygnacyjnymi pseudoryzalitami i szczytami sięgającymi czwartej kondygnacji, nakryty był stromym dachem dwuspadowym. Dwuspadowe, poprzeczne dachy nad ryzalitami osiągały tę samą wysokość co dach korpusu. Skrzydło zachodnie nakryte było również dachem dwuspadowym ustawionym poprzecznie do dachu korpusu. Zaś masywne wieże nakryte były stromym dachem wielopołaciowym i czterokondygnacyjnym. Rozczłonkowaną bryłę wzbogacały dodatkowo schodkowe szczyty ze smukłymi, wysokimi sterczynami wielobocznymi na wspornikach oraz blankowania wieńczące ściany. Elewacje przeprute były rytmicznie rozmieszczonymi prostokątnymi otworami okiennymi w prostych obramieniach, a w wyższych kondygnacjach oknami ostrołukowymi i o łuku ostrym obniżonym. Elewacje wież dekorowane były dodatkowo fryzem arkadowym. Nad wejściem północnym, od strony ogrodu, poprzedzonym rozległym tarasem, umieszczony był kartusz herbowy Kasselów. Wejście główne mieściło się w ryzalicie fasady południowej. Centrum założenia zajmowała owalna klatka schodowa oświetlona oszklonym świetlikiem dachowym.
Po 1945 roku w folwarku utworzono PGR. Sam pałac zaraz po zakończeniu II wojny światowej został splądrowany. Na początku lat 50. XX wieku budowla spłonęła i do dnia dzisiejszego pozostaje w ruinie.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Sobolicach pochodzi z połowy XIII wieku, kiedy wieś była własnością rycerza Boguchwała, a następnie jego syna, Piotra. W 1360 roku ziemie te należały do księstwa głogowskiego. Przypuszczalnie, w XVI wieku dobra ziemskie w Sobolicach zostały własnością rodziny von Tschischwitz, która wzniosła tutaj dwór obronny. W 2. poł. XVII wieku sobolicki majątek został własnością Sigismunda von Kupperwolff. Kolejnym właścicielem był Krzysztof von Oertzen, który w 1824 roku odsprzedał dobra von Haugwitzom. W latach 1829-1854 Sobolice należały do majora Edwarda von Kampitz. We wsi znajdowało się wówczas 12 domów, siedziba pańska, folwark i wiatrak. Miejscowość liczyła 112 mieszkańców. W 1854 roku lub 1855 roku posiadłość w Sobolicach zakupił Gustaw von Kassel, którego syn, Guido, i wnuk, Silvius, byli kolejnymi właścicielami majątku, aż do czasów II wojny światowej. W latach 1862-1883 von Kasselowie wznieśli okazały pałac. Powstał w wyniku gruntownej przebudowy znacznie starszej budowli, której relikty w postaci sklepień kolebkowych z lunetami i kolebkowo-krzyżowych zostały zachowane w piwnicach i parterze. Wcześniejsza rezydencja została nadbudowana o piętro i rozbudowana o skrzydło zachodnie. W ten sposób powstała budowla łącząca cechy angielskiego neogotyku z romanizmem. Całość dopełniał, założony w sąsiedztwie pałacu, imponujący park krajobrazowy. Z tego samego czasu pochodzą również zabudowania folwarku.
XIX-wieczny pałac założony był na planie zbliżonym do prostokąta z prostokątnym skrzydłem dostawionym doń od zachodu. Rzut urozmaicony był wykrojem okrągłych i prostokątnych wież przylegających do głównej części od wschodu i zachodu. Dwukondygnacyjny korpus pałacu, z trzykondygnacyjnymi pseudoryzalitami i szczytami sięgającymi czwartej kondygnacji, nakryty był stromym dachem dwuspadowym. Dwuspadowe, poprzeczne dachy nad ryzalitami osiągały tę samą wysokość co dach korpusu. Skrzydło zachodnie nakryte było również dachem dwuspadowym ustawionym poprzecznie do dachu korpusu. Zaś masywne wieże nakryte były stromym dachem wielopołaciowym i czterokondygnacyjnym. Rozczłonkowaną bryłę wzbogacały dodatkowo schodkowe szczyty ze smukłymi, wysokimi sterczynami wielobocznymi na wspornikach oraz blankowania wieńczące ściany. Elewacje przeprute były rytmicznie rozmieszczonymi prostokątnymi otworami okiennymi w prostych obramieniach, a w wyższych kondygnacjach oknami ostrołukowymi i o łuku ostrym obniżonym. Elewacje wież dekorowane były dodatkowo fryzem arkadowym. Nad wejściem północnym, od strony ogrodu, poprzedzonym rozległym tarasem, umieszczony był kartusz herbowy Kasselów. Wejście główne mieściło się w ryzalicie fasady południowej. Centrum założenia zajmowała owalna klatka schodowa oświetlona oszklonym świetlikiem dachowym.
Po 1945 roku w folwarku utworzono PGR. Sam pałac zaraz po zakończeniu II wojny światowej został splądrowany. Na początku lat 50. XX wieku budowla spłonęła i do dnia dzisiejszego pozostaje w ruinie.
