Dwór znajduje się we wschodniej części wsi. Wjazd na teren zespołu dworsko parkowego prowadzi przez podwórze gospodarcze, zlokalizowane od strony południowej. Dwór, oddzielony od zabudowań gospodarczych niewielkim trawnikiem, zwrócony jest elewacją frontową na wschód. Po jego zachodniej i północnej stronie rozciąga się park oraz ogród w stylu francuskim. W północnej części założenia parkowego znajduje się budynek oranżerii wraz z domem ogrodnika. Dwór pełni funkcję ośrodka konferencyjno-bankietowego.
Dwór powstał na przełomie XVI i XVII wieku, kiedy Solniki (niem. Zölling) były własnością Wolfa von Braun. Kolejnym, wymienianym przedstawicielem rodu von Braun jest Joachim Sigismund, który zmarł w 1668 roku. W roku 1670 majątek przeszedł w ręce Augustina von Stoessel, a od 1679 w posiadanie Johanna Simona von Vetter. Na przełomie XVIII i XIX wieku Solniki przeszły w ręce generała Wilhelma von Dobschütza, małżonka Henrietty von Braun. Na początku XIX wieku dokonał on przebudowy dworu. W roku 1839 właścicielem zostaje Klaus von Gleim, po nim jego syn Wilhelm i wnuk Artur (1903-1937). Wdowa po Arturze mieszkała w Solnikach do 1945 roku.
W pierwszym etapie budowy wzniesiono dwutraktowy obiekt z sienią na osi, posiadający charakter obronny. Na początku XIX wieku rozbudowano dwór o zachodni trakt. Z tego czasu pochodzi rozplanowanie wnętrza obiektu oraz jego drewniany wystrój. Zmianom uległ wówczas wystrój elewacji, które uzyskały klasycystyczny charakter. W tym czasie zmianie uległo także otoczenie dworu. Osuszono otaczającą go fosę, założono park krajobrazowy, wybudowano oranżerię. Ostatnim etapem rozbudowy, na początku XX wieku, było dostawienie do południowej ściany dwukondygnacyjnej dobudówki, w której obecny właściciel zlokalizował łazienki. Wówczas dobudowano również werandę z wyjściem skierowanym w stronę parku, bezpośrednio na oranżerię.
Dwór założony jest na planie trapezu z przybudówkami od północy, południa i zachodu. Obiekt jest dwukondygnacyjny, na wysokim podpiwniczeniu, kryty wysokim czterospadowym dachem. W połaciach dachu rozmieszczone są okienka typu wole oko, a w kalenicy ozdobne kominy.
Dziewięcioosiowa fasada, ujęta w narożach kanelowanymi pilastrami, ma pośrodku wejście, flankowane pilastrami podtrzymującymi gzyms wzbogacony kostkowym fryzem. Po obu stronach wejścia znajdują się wąskie okna (prawe w postaci blendy). Wszystkie otwory okienne ujęte są profilowanymi opaskami wspartymi na parapetach. Podziały horyzontalne elewacji wyznacza wysoki cokół ze znajdującym się nad nim gładkim gzymsem, który występuje także między kondygnacjami oraz gzyms wieńczący.
Elewacja południowa jest sześcioosiowa. Cztery osie stanowią okna i blendy budynku głównego, zaś dwie zachodnie to prostokątna, dwukondygnacyjna dobudówka kryta osobnym daszkiem czterospadowym. Do pięcioosiowej elewacji północnej przystawiona jest weranda, kryta dwuspadowym daszkiem. Cztery żłobkowane filary wspierają trójkątny naczółek obwiedziony fryzem kostkowym. Ściany werandy są przeszklone wielodzielnymi oknami, w dolnej partii ścianka imitująca kamienną balustradę. Na werandę prowadzą zbieżne schody o wachlarzowym układzie. Elewacja zachodnia posiada w środkowej części parteru niewielką dobudówkę, sięgającą wysokością górnej linii okien.
Wnętrze jest trzytraktowe z sienią pośrodku. Z sieni prowadzi przejście do hallu mieszczącego zabiegowe schody na piętro. W sieni oraz hallu zachowała się drewniana boazeria, stolarka drzwiowa o nadprożach zdobionych wydatnym belkowaniem, drewniane schody z balustradą o profilowanych tralkach. W ścianie wschodniej hallu znajduje się kanelowana kolumna. W kilku pomieszczeniach zachowane są oryginalne parkiety. We frontowym pomieszczeniu od strony północnej sufit obiega profilowa faseta, a pole zdobi plafon.
Po II wojnie światowej dwór przejęło PGR, adaptując go na pięć lokali mieszkalnych. Od roku 1997 obiekt jest w rękach prywatnych. Obecny właściciel przeprowadził gruntowy remont dworu, przywracając mu pierwotne podziały wnętrz i rekonstruując ubytki wyposażenia.
Oranżeria i dom ogrodnika wzniesione zostały na początku XIX wieku, wraz z parkiem krajobrazowym i ogrodem francuskim. Oranżeria wraz ze znajdującą się przed nią fontanną, stanowią centralny punkt założenia ogrodowego. Ich elewacje utrzymane w stylu klasycystycznym, zdobione są gzymsami – koronującym i kostkowym. Łuki okien obwiedzione są archiwoltą wspartą na profilowanym gzymsie. Gzymsy okalają w całości obydwa obiekty.
Oranżeria jest obiektem jednokondygnacyjnym, założonym na planie wydłużonego prostokąta, krytym dachem czterospadowym. Fasadą zwrócona jest w stronę południową, w kierunku dworu. Jest ona rozczłonkowana na całej wysokości ścinany siedmioma wielodzielne przeszklonymi, półkoliście zamkniętymi otworami okiennymi. Środkowy, szerszy otwór stanowi drzwi wejściowe. W elewacji wschodniej umieszczone są dwa okna analogiczne do fasady, jednak znacznie mniejszych rozmiarów. Pośrodku elewacji zachodniej umieszczony jest otwór drzwiowy, flankowany pilastrami dźwigającymi naczółek z gzymsem. W połaci dachu od strony zachodniej umieszczone jest okno typu wole oko. Jednoprzestrzenne wnętrze ma w ścianie północnej głęboką, konchowo zamkniętą wnękę. Oranżeria ogrzewana była poprzez kanały nawiewowe, znajdujące się w ścianie niszy, połączone bezpośrednio z piecem.
Oranżeria połączona jest od stromy północnej z ustawionym do niej prostopadle domem ogrodnika. Jest to niepodpiwniczony, jednokondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Wejście główne znajduje się pośrodku elewacji wschodniej, poprzedzone jest drewnianym gankiem krytym dwuspadowym daszkiem. W połaci dachu znajduje się jednookienna wystawka. Od strony zachodniej są dwie wystawki, w północnej usytuowany jest otwór drzwiowy, do którego prowadzą zewnętrzne, dwubiegowe schody.
Oranżeria zachowana jest w stanie pierwotnym zaś dom ogrodnika, został odtworzony w latach 1986-1988 według fotografii z okresu międzywojennego. Zmieniono układ wnętrza, przystosowując je do potrzeb biurowych PGR. Obecny właściciel jest w trakcie remontu i adaptacji obiektu na potrzeby hotelowe. Wraz z odbudową domu ogrodnika, przeprowadzono gruntowny remont oranżerii; wzmocniono ściany nośne, przełożono pokrycie dachu, położono nowe tynki, uzupełniono stolarkę.
Dwór powstał na przełomie XVI i XVII wieku, kiedy Solniki (niem. Zölling) były własnością Wolfa von Braun. Kolejnym, wymienianym przedstawicielem rodu von Braun jest Joachim Sigismund, który zmarł w 1668 roku. W roku 1670 majątek przeszedł w ręce Augustina von Stoessel, a od 1679 w posiadanie Johanna Simona von Vetter. Na przełomie XVIII i XIX wieku Solniki przeszły w ręce generała Wilhelma von Dobschütza, małżonka Henrietty von Braun. Na początku XIX wieku dokonał on przebudowy dworu. W roku 1839 właścicielem zostaje Klaus von Gleim, po nim jego syn Wilhelm i wnuk Artur (1903-1937). Wdowa po Arturze mieszkała w Solnikach do 1945 roku.
W pierwszym etapie budowy wzniesiono dwutraktowy obiekt z sienią na osi, posiadający charakter obronny. Na początku XIX wieku rozbudowano dwór o zachodni trakt. Z tego czasu pochodzi rozplanowanie wnętrza obiektu oraz jego drewniany wystrój. Zmianom uległ wówczas wystrój elewacji, które uzyskały klasycystyczny charakter. W tym czasie zmianie uległo także otoczenie dworu. Osuszono otaczającą go fosę, założono park krajobrazowy, wybudowano oranżerię. Ostatnim etapem rozbudowy, na początku XX wieku, było dostawienie do południowej ściany dwukondygnacyjnej dobudówki, w której obecny właściciel zlokalizował łazienki. Wówczas dobudowano również werandę z wyjściem skierowanym w stronę parku, bezpośrednio na oranżerię.
Dwór założony jest na planie trapezu z przybudówkami od północy, południa i zachodu. Obiekt jest dwukondygnacyjny, na wysokim podpiwniczeniu, kryty wysokim czterospadowym dachem. W połaciach dachu rozmieszczone są okienka typu wole oko, a w kalenicy ozdobne kominy.
Dziewięcioosiowa fasada, ujęta w narożach kanelowanymi pilastrami, ma pośrodku wejście, flankowane pilastrami podtrzymującymi gzyms wzbogacony kostkowym fryzem. Po obu stronach wejścia znajdują się wąskie okna (prawe w postaci blendy). Wszystkie otwory okienne ujęte są profilowanymi opaskami wspartymi na parapetach. Podziały horyzontalne elewacji wyznacza wysoki cokół ze znajdującym się nad nim gładkim gzymsem, który występuje także między kondygnacjami oraz gzyms wieńczący.
Elewacja południowa jest sześcioosiowa. Cztery osie stanowią okna i blendy budynku głównego, zaś dwie zachodnie to prostokątna, dwukondygnacyjna dobudówka kryta osobnym daszkiem czterospadowym. Do pięcioosiowej elewacji północnej przystawiona jest weranda, kryta dwuspadowym daszkiem. Cztery żłobkowane filary wspierają trójkątny naczółek obwiedziony fryzem kostkowym. Ściany werandy są przeszklone wielodzielnymi oknami, w dolnej partii ścianka imitująca kamienną balustradę. Na werandę prowadzą zbieżne schody o wachlarzowym układzie. Elewacja zachodnia posiada w środkowej części parteru niewielką dobudówkę, sięgającą wysokością górnej linii okien.
Wnętrze jest trzytraktowe z sienią pośrodku. Z sieni prowadzi przejście do hallu mieszczącego zabiegowe schody na piętro. W sieni oraz hallu zachowała się drewniana boazeria, stolarka drzwiowa o nadprożach zdobionych wydatnym belkowaniem, drewniane schody z balustradą o profilowanych tralkach. W ścianie wschodniej hallu znajduje się kanelowana kolumna. W kilku pomieszczeniach zachowane są oryginalne parkiety. We frontowym pomieszczeniu od strony północnej sufit obiega profilowa faseta, a pole zdobi plafon.
Po II wojnie światowej dwór przejęło PGR, adaptując go na pięć lokali mieszkalnych. Od roku 1997 obiekt jest w rękach prywatnych. Obecny właściciel przeprowadził gruntowy remont dworu, przywracając mu pierwotne podziały wnętrz i rekonstruując ubytki wyposażenia.
Oranżeria i dom ogrodnika wzniesione zostały na początku XIX wieku, wraz z parkiem krajobrazowym i ogrodem francuskim. Oranżeria wraz ze znajdującą się przed nią fontanną, stanowią centralny punkt założenia ogrodowego. Ich elewacje utrzymane w stylu klasycystycznym, zdobione są gzymsami – koronującym i kostkowym. Łuki okien obwiedzione są archiwoltą wspartą na profilowanym gzymsie. Gzymsy okalają w całości obydwa obiekty.
Oranżeria jest obiektem jednokondygnacyjnym, założonym na planie wydłużonego prostokąta, krytym dachem czterospadowym. Fasadą zwrócona jest w stronę południową, w kierunku dworu. Jest ona rozczłonkowana na całej wysokości ścinany siedmioma wielodzielne przeszklonymi, półkoliście zamkniętymi otworami okiennymi. Środkowy, szerszy otwór stanowi drzwi wejściowe. W elewacji wschodniej umieszczone są dwa okna analogiczne do fasady, jednak znacznie mniejszych rozmiarów. Pośrodku elewacji zachodniej umieszczony jest otwór drzwiowy, flankowany pilastrami dźwigającymi naczółek z gzymsem. W połaci dachu od strony zachodniej umieszczone jest okno typu wole oko. Jednoprzestrzenne wnętrze ma w ścianie północnej głęboką, konchowo zamkniętą wnękę. Oranżeria ogrzewana była poprzez kanały nawiewowe, znajdujące się w ścianie niszy, połączone bezpośrednio z piecem.
Oranżeria połączona jest od stromy północnej z ustawionym do niej prostopadle domem ogrodnika. Jest to niepodpiwniczony, jednokondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem, kryty dachem naczółkowym. Wejście główne znajduje się pośrodku elewacji wschodniej, poprzedzone jest drewnianym gankiem krytym dwuspadowym daszkiem. W połaci dachu znajduje się jednookienna wystawka. Od strony zachodniej są dwie wystawki, w północnej usytuowany jest otwór drzwiowy, do którego prowadzą zewnętrzne, dwubiegowe schody.
Oranżeria zachowana jest w stanie pierwotnym zaś dom ogrodnika, został odtworzony w latach 1986-1988 według fotografii z okresu międzywojennego. Zmieniono układ wnętrza, przystosowując je do potrzeb biurowych PGR. Obecny właściciel jest w trakcie remontu i adaptacji obiektu na potrzeby hotelowe. Wraz z odbudową domu ogrodnika, przeprowadzono gruntowny remont oranżerii; wzmocniono ściany nośne, przełożono pokrycie dachu, położono nowe tynki, uzupełniono stolarkę.
