Założony w 1. poł. XIX wieku zespół dworsko-parkowo-folwarczny w Starych Drzewcach położony jest w środkowej części wsi. Sam budynek dworu leży w zachodniej części podwórza folwarcznego. Za nim rozciąga się park. Obecnie dwór stanowi własność prywatną.
Wieś Stare Drzewce ma metrykę średniowieczną. Folwark założony został późno, bo dopiero w połowie XIX wieku, z inicjatywy Joanna Gottfrieda Schoena, żyjącego w latach 1770-1831. Wówczas też prawdopodobnie powstał obecny dwór wraz z parkiem. Kolejnym właścicielem majątku została rodzina Zakrzewskich, której obecność w Starych Drzewcach potwierdzają przekazy z lat 80. XIX wieku. Wcześniej pojawia się niepewne nazwisko Duhringa, być może dzierżawcy. W czasie I wojny światowej majątek należał do bliżej nieznanej osoby – niejakiego Maciejewskiego. W okresie przed II wojną zarządcą majątku był Jerzy Nowak, pochodzący ze Śląska. Wobec ubóstwa informacji źródłowych metrykę dworu ustalić trzeba w oparciu o analizę jego architektury. Z oczywistych względów określenie czasu budowy będzie miało charakter przybliżony. Dostrzegalne cechy stylowe klasycyzmu pozwalają datować zabytek na lata około 1820-1830.
Dwór w Starych Drzewcach założony został na planie prostokąta o osi wzdłużnej w linii północ – południe. Rozwinięcie rzutu o prostokątne przyległości nastąpiło najpewniej w drugiej połowie XIX wieku. O późniejszej metryce bocznych aneksów świadczy zarówno brak ich powiązania stylowego z bryłą główną, jak i wyraźna ingerencja w ukształtowane całościowo jego elewacje boczne. Dobudówki powstały zapewne w trakcie prac prowadzonych w folwarku pod koniec XIX wieku. W późniejszym czasie powstał także ganek poprzedzający obecnie fasadę. Przysłania on pierwotną klasycystyczną kompozycję elewacji z zagłębionym, hemisferycznie ukształtowanym portykiem, wspartym na dwóch kolumnach doryckich.
Bryła budynku złożona jest z kilku różnej wielkości członów. Korpus główny, posadowiony na wysokim podpiwniczeniu, jest parterowy z mezaninem (półpiętrem), nakryty dachem czterospadowym. Dachy przybudówki i ganku dwuspadowe, a werandy pulpitowy. Elewacje artykułowano rytmem symetrycznie rozmieszczonych prostokątnych okien, zestawionych w regularnych osiach. Fasada i elewacja ogrodowa ukształtowane jako dziewięcioosiowe z pseudoryzalitami pośrodku o szerokości czterech osi. W ryzalitach umieszczono otwory wejściowe. W fasadzie wgłębione w niszy, flankowane dwiema kolumnami o głowicach doryckich, wejście poprzedzone gankiem, do którego prowadzą proste schody z metalowymi barierkami. W elewacji ogrodowej przed wejściem znajduje się weranda z murowaną barierką, o dachu pulpitowym wspartym na żeliwnych kolumienkach. W poziomie elewację dzielą płaskie gzymsy, nad cokołem i kordonowy – wydzielający półpiętro. Z kolei gzyms wieńczący – płaski w partii lica elewacji, w ryzalitach przechodzi w ząbkowany.
Układ wnętrz rozplanowano jako dwutraktowy z sienią na przestrzał.
Po II wojnie światowej folwark był w posiadaniu PGR, a od 1960 roku POHZ-Osowa Sień. Prowadzone wówczas remonty miały charakter napraw bieżących, dzięki czemu architektura zabytku zachowała się bez szkodliwych przekształceń. Obecnie dwór znajduje się w rękach prywatnych i jest w trakcie remontu. Widocznym tego efektem jest nowe pokrycie dachu.
