Zespół pałacowo-folwarczny wraz z XIX-wiecznym pałacem i zabudowaniami gospodarczymi znajduje się na trasie wiodącej z Kożuchowa do Żagania, w zachodniej części wsi określanej jako Stypułów Dolny. Założenie jest wyraźnie podzielone ulicą na część południową rezydencjonalną z pałacem i pozostałością parku oraz część północno-zachodnią z zabudowaniami folwarcznymi, m.in. spichlerzem pełniącym niegdyś funkcję gorzelni, oficyną dworską i pozostałymi budynkami gospodarczymi. Obecnie pałac podzielony jest na mieszkania.
Historia pałacu wraz z założeniem folwarcznym wiąże się z rodziną von Knobelsdorff, która władała majątkiem przez przeszło trzysta lat, aż do połowy XIX wieku. Istniejący do dziś klasycystyczny pałac wraz z ogrodem i parkiem, powstał prawdopodobnie z inicjatywy Ernesta von Knobelsdorffa ok. 1800 roku według projektu berlińskiego architekta Chrystiana Schultze. Powstanie pałacu upamiętniono na nieistniejącym dziś tympanonie wieńczącym fasadę, zdewastowanym podczas ostatniego remontu przeprowadzonego w latach 70. XX wieku.
Na początku XIX wieku wzniesiono także gorzelnię przekształconą w późniejszym czasie na spichlerz, będący obecnie najstarszym budynkiem gospodarczym. Kolejnym właścicielem majątku (od 3. ćw. XIX wieku do początków XX) był Hermann Doherr, który znacznie rozbudował folwark o dalsze obiekty. Parę lat przed II drugiej wojny światowej posiadłość przeszła w ręce Aleksandera Doherr-Gruschitza, dysponującego wówczas ogromnym majątkiem.
Istniejący do dziś pałac powstał ok. 1800 roku jako rezydencja wzniesiona w duchu nowego stylu – klasycyzmu. Rozplanowany na rzucie prostokąta, zwrócony jest fasadą w kierunku zachodnim, otwarty od strony wschodniej dwoma ryzalitami do niegdyś istniejącego ogrodu i parku krajobrazowego. Jest budowlą zwartą, podpiwniczoną, dwukondygnacyjną, z ostatnią kondygnacją w formie mezzanina tzw. półpiętra. Całość nakrywa czterospadowy dach nad korpusem głównym i trójspadowy nad ryzalitami. Symetrycznie rozplanowane elewacje, frontowa i ogrodowa, są dziewięcioosiowe, a elewacje boczne siedmioosiowe. Fasadę akcentuje pięcioosiowy, boniowany, zdwojony pseudoryazlit z poprzedzonym schodami wejściem głównym, wtopionym w wysoką, biegnącą przez dwie kondygnacje niszę, przesklepioną zamkniętą półkoliście konchą, zdobioną kasetonami z motywem rozet. Pierwotnie pod nimi znajdował się tympanon z datą 1800 upamiętniającą rok powstania pałacu. Układ horyzontalny tworzą wysoki boniowany cokół, wydatny, profilowany gzyms międzykondygnacyjny i koronujący. Wertykalizm wyznaczają otwory okienne, ujęte w proste opaski z dekoracyjnymi nadokiennikami. Elewacja ogrodowa, z zaakcentowanymi narożnikami w postaci ryzalitów bocznych, jest podobnie opracowana zarówno jeśli chodzi o detal architektoniczny, jak i zdobienia. Jej symetrię podkreśla wąski jednoosiowy boniowany pseudoryzalit z wejściem, ponad którym znajduje się prostokątna rzeźbiona płycina ze sceną mitologiczną, przedstawiająca bóstwa Olimpu. Układ pomieszczeń pierwotnie był dwutraktowy w korpusie głównym i trójtraktowy w ryzalitach. Połączony amfiladowo, z sienią na osi oraz ze schodami prowadzącymi na piętro od strony ogrodu obecnie jest znacznie przekształcony i zatracił swój pierwotny charakter. W latach 70. XX wieku przeprowadzono remont obiektu, który przyczynił się do dewastacji klasycystycznej budowli. Zdemontowano wówczas niektóre detale architektoniczne: tympanony nad wejściami elewacji frontowej i ogrodowej, wymieniono oryginalną stolarkę okienną i drzwiową, obniżono dachy, a wnętrza zaadoptowano na mieszkania. W tak okaleczonej formie pałac przetrwał do dziś.
