Ruina szprotawskiego zamku położona jest na południowo-wschodnim obrzeżu starego miasta, około 100 m od rynku i kościoła farnego. Od północy do obiektu przylega pl. Ewangelicki, powstały na terenie podzamcza i zasypanej fosy. Od południa teren opada skarpowo ku zasypanej odnodze rzeki Szprotawy, wpływającej niegdyś do Bobru, odległego o 150 m na zachód.
Zamek książąt głogowskich powstał na przełomie XIII-XIV wieku. Sprzężony z miejskimi murami obronnymi, otrzymał owalny plan, co sugeruje, że stanął na miejscu wcześniejszego grodu. Na otoczony kamiennym murem dziedziniec wejście prowadziło od północy. Wschodnią część przestrzeni wypełniał piętrowy budynek mieszkalny. W czasie wojny sukcesyjnej Jana II żagańskiego o księstwo głogowskie (1476-1488) zamek szprotawski był siedzibą księcia i bazą wypadową jego wojsk. Tutaj więził też wziętych w niewolę brandenburskich dostojników, m.in. komandora joanickiego z Łagowa. Po przegranej wojnie z królem węgierskim – Korwinem, w zamku rezydował cesarski komendant i starosta okręgu. W czasie wojny trzydziestoletniej zrujnowany zamek utracił funkcję warowną i przebudowany został na browar. W latach 1745-1747 pozostałości zamku zaadoptowano na zbór ewangelicki. Surową bryłę świątyni wzbogacono w 1822 roku, urządzając od strony miasta fasadę z wieżą i flankującymi ją lokalnościami.
Z piastowskiej warowni przetrwały tylko grube (2,5 m) kamienno-ceglane mury obwodowe z dostawioną w końcu XV wieku kamienną, wydłużoną basteją. W lepszym stanie zachowała się klasycystyczna część budowli, stanowiąca fasadę kościoła. Tworzy ją czworoboczna, w trzeciej kondygnacji oktogonalna, wieża oraz piętrowe przyległości po jej bokach. Fasadę zdobi klasycystyczny detal architektoniczny w postaci kolumn, pilastrów, obramień i profilowanych gzymsów. Pierwotny warowny charakter obiektu widoczny jest od południowego wschodu, z obniżenia po zasypanej rzece.
Uszkodzony w czasie ostatniej wojny kościół ewangelicki, nieużytkowany, uległ zdewastowaniu, a następnie częściowej rozbiórce. Wyburzono zawalony dach i empory, zachowując wieżę i związane z nią przyległości. Zanim dokonano rozbiórek opracowana została dokumentacja naukowo-historyczna, jednak bez badań architektonicznych i archeologicznych. W ostatnich latach ruinę i jej otoczenie uporządkowano. Dzieło odbudowy zabytku podjął Kościół polsko-katolicki
