Wierzbno (niem. Wierzebaum) położone jest na trasie Skwierzyna – Poznań. Układ komunikacyjny wsi reprezentuje założenie wielodrożnicowe. Najstarsze wzmianki historyczne dotyczące Wierzbna pochodzą z 1432 roku. Właścicielami wsi była wówczas rodzina Wierzbińskich.
Zabytkowy zespół dworsko-parkowo-folwarczny usytuowany jest w północno-zachodniej części wsi. Zabudowa podzielona jest na dwie części. Pierwszą tworzą budynki gospodarcze, wzniesione wokół obszernego dziedzińca. Natomiast neoklasycystyczny dwór zlokalizowany jest w otoczeniu 13,5 hektarowego parku krajobrazowego. W parku znajduje się niewielki staw oraz starodrzew, m.in. potężne lipy oraz buk purpurowy.
Dwór powstał w 2. poł. XIX w. Jest to budowla murowana, parterowa, wzniesiona na planie prostokąta, w całości podpiwniczona. Główna bryła obiektu – w tym ryzality pozorne – nakryte są dachem dwuspadowym, jedynie ryzalit w elewacji południowej posiada dach trójpołaciowy. Elewacje zakomponowane są symetrycznie. Podziały pionowe wyznacza rytmiczny rozstaw otworów okiennych oraz znajdujące się między nimi i w narożach ścian – pilastry. Podziały poziome tworzą gzymsy: cokołowy, międzykondygnacyjny, okapowy oraz koronujący. Elewacja frontowa jest jedenastoosiowa, z trójosiowym, dwukondygnacyjnym pseudoryzalitem na osi głównej, zwieńczonym trójkątnym naczółkiem. Pseudoryzalit poprzedza taras zabudowany stalową, przeszkloną werandą, nakrytą dachem pulpitowym. Konstrukcję werandy zdobią łuki, stylizowane kwiaty oraz elementy skrętne. Dodatkowym elementem dekoracyjnym są dwa pasy matowego, żółtego szkła. Dolne pola stalowych drzwi werandy ozdabiają rozety. Elewacja wschodnia posiada analogiczne rozwiązanie podziałów pionowych i poziomych jak elewacja zachodnia. Jedynie pseudoryzalit na osi głównej poprzedza przedsionek zwieńczony tarasem w drugiej kondygnacji. W elewacji północnej, na osi symetrii, znajduje się niewielka dobudówka z wejściem do piwnic. Pierwsza kondygnacja posiada jeden otwór okienny z blendami po obu stronach. Pole trójkątnego szczytu zawiera trzy otwory okienne z kanelowanymi pilastrami. Pośrodku elewacji południowej znajduje się ryzalit z wejściem na osi głównej, osłoniętym metalowym zadaszeniem. Górne pola drzwi wejściowych posiadają kratę z datą „1877” oraz monogram „WN”.
Układ wnętrza pozostał w niemal niezmienionym kształcie. Zachowane jest historyczne wyposażenie i wystrój wnętrza, a w szczególności piece kaflowe, parkiety, stolarka okienna i drzwiowa, drewniane schody, sztukaterie, ceramiczne posadzki w piwnicach.
Po 1945 roku w budynku przeprowadzono niewielkie zmiany adaptacyjne. Wprowadzono m.in. nowe ścianki działowe oraz przystosowano poddasze do celów mieszkalnych.
Obecnym właścicielem dworu jest Państwowy Instytut Badawczy w Puławach.
