Kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Grabowie gm. Torzym, pow. sulęciński
Niewielki Grabów położony jest przy trasie prowadzącej z Sulęcina do Torzymia. W północno-zachodniej części wsi, tuż przy drodze, wzniesiono kościół oraz drewnianą dzwonnicę. Rozległy teren przykościelny niegdyś pełnił rolę cmentarza. Po przeciwnej stronie drogi, jak wskazują źródła kartograficzne, znajdował się rozległy zespół pałacowo-parkowy.
Wieś Grabów, jak i wiele sąsiednich miejscowości, ma metrykę średniowieczną. Wymieniona została w 1350 r. jako własność klasztoru joannitów z Łagowa Lubuskiego. W roku 1461 dobra nabyła rodzina Glusser. Następnie, na krótko, bo w latach 1494-1523 stały się one własnością rodu von Löben, który odsprzedał majątek braciom Falkenhagen. Wkrótce nastąpił rozdział dóbr. Część pozostała w rękach dotychczasowych właścicieli, część ponownie stała się własnością rodziny von Löben, a dokładnie Baltazara von Löben. Kolejne lata to dalsza zmiana dysponentów, wśród których można wymienić takie nazwiska, jak: von Schlichting, von Winning, von Alten-Buckum, von Unruh, von Collas, Miessener i inni.
Pierwsze informacje na temat kościoła w Grabowie pochodzą z 1448 r. Średniowieczną metrykę kościoła potwierdza także zachowany na pobliskiej dzwonnicy późnogotycki dzwon z 1530 r. Istniejąca świątynia została przejęta przez protestantów. Pochodzący z roku 1694 opis podaje, że ówczesny kościół posiadał nową wieżę, wnętrze oświetlały cztery okna, a do środka można było wejść tylko przez jedne drzwi. Będące na wyposażeniu kościoła ołtarz i ambona, były stare, lecz odnowione. We wnętrzu znajdowała się także chrzcielnica. W roku 1757, na miejscu poprzedniej, wzniesiono kolejną budowlę. Nie posiadamy na jej temat szerszych informacji. Sto lat później, rozebrano osiemnastowieczny kościół i w roku 1860 wybudowano nowy.
Wybudowany w konstrukcji szkieletowej, założony na rzucie prostokąta z trójbocznym zamknięciem po stronie wschodniej, rozbudowany został o kruchtę na rzucie prostokąta zlicowaną ze ścianą północną budynku. Prostą bryłę korpusu nawowego oraz przybudówki nakryto dachami dwuspadowymi o pokryciu z dachówki ceramicznej. Elewacje północna i południowa oraz ściany elewacji wschodniej zachowały pierwotną ekspozycję konstrukcyjnego układu szkieletowego, utworzonego przez układ słupów o różnym rozstawie oraz rygli, wzbogaconego dodatkowo w poszczególnych osiach dwoma krzyżującymi się mieczami w polach dolnych i górnych. Pierwotny układ otworów okiennych zachowano w elewacjach bocznych chociaż stolarka okienna jest wtórna i nie odpowiada podziałom pierwotnej. W elewacji wschodniej, w związku ze zmianą dyspozycji wnętrza zamurowano otwór okienny i otwory wejściowe. We wszystkich elewacjach widoczne jest wtórne podniesienie poziomu podwaliny. Elewację zachodnią wtórnie otynkowano i przesłonięto murowaną kruchtą, która znacząco dysharmonizuje kompozycję obiektu.
Salowe wnętrze przekryto drewnianym stopem belkowym. Z oryginalnego wyposażenia kościoła zachowała się jedynie zachodnia empora, pełniąca rolę chóru muzycznego. Wprowadzono nowy ołtarz oraz ławki.
W okresie powojennym kościół adaptowano na potrzeby wyznania katolickiego i poświęcono w 1945 r. Niewiele jest informacji na temat prowadzonych wówczas prac. W latach 80. dobudowano przedsionek i otynkowano tynkiem cementowym ścianę zachodnią. Prawdopodobnie wówczas wymieniono stolarkę okienną. W ostatnich latach przeprowadzono remont ścian szkieletowych.
