Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie gm. Nowa Sól, pow. nowosolski
Lubięcin, położony jest przy drodze prowadzącej z Wolsztyna do Nowej Soli. Bezpośrednio przy tym szlaku rozciąga się plac przykościelny, na którym usytuowany jest kościół oraz współczesna figura Chrystusa ustawiona na wysokim postumencie. Od strony południowo-wschodniej znajduje się dawna pastorówka,
pełniąca obecnie rolę plebani. Teren wokół kościoła otoczony jest zielonym parkanem.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1372 r. i dotyczy parafii w Lubięcinie, która prawdopodobnie została powołana już na początku XIII wieku. Wówczas też miał już istnieć pierwszy kościół w Lubięcinie, zastąpiony nowym w XVIII w. W roku 1446 pojawiają się informacje na temat właściciela majątku – Nesmewschil. W XVI w. Lubięcin przeszedł w ręce rodu von Dyherrn. Następnie, w XVII stuleciu stał się własnością rodziny von Stosch. W okresie tym, pod koniec XVII w., przy folwarku wzniesiono niezachowaną do dzisiaj siedzibę właścicieli. Na początku wieku XVIII majątek przechodzi w ręce Davida Heinricha von Kottwitz, w połowie wieku natomiast pojawiają się wzmianki na temat związanego z Siedliskiem rodu von Schönaich. Z 1742 r. pochodzi akt fundacyjny „domu modlitwy”, powstałego z inicjatywy książęcej rodziny Pignatelli. Jego budowę zakończono w roku 1747. Początkowo traktowany jako pomocniczy, wkrótce jednak „dom modlitwy” stał się samodzielnie działającym ośrodkiem religijnym. Z okresu powstania budowli, z 2. poł. XVIII w., pochodzi większość wyposażenia świątyni. Z zachowanej ikonografii obiektu, w tym rysunku Wernera, wynika iż budowla pierwotnie nie posiadała sygnaturki, która została zapewne wprowadzona w roku 1862. Wówczas Lubięcin był własnością księcia Acerenza Pignatelli. Od roku 1828 funkcjonowała w miejscowości szkoła ewangelicka.
Kościół w Lubięcinie założony został na rzucie wydłużonego ośmioboku wzbogaconego płytkimi kruchtami od północy, południa i zachodu. Od strony wschodniej wprowadzono zakrystię na planie zbliżonym do kwadratu. Zwartą bryłę kościoła nakryto siodłowym dachem wielospadowym, ryzality 66 zaś dachami dwuspadowymi a zakrystię trójspadowym. W części środkowej dachu wprowadzono sygnaturkę z latarnią zwieńczoną krzyżem. Elewacje zakomponowane zostały, jako regularny układ słupów i rygli przecinanych zastrzałami. Dodatkowo pionowa artykulacja elewacji podkreślona została regularnym układem dwóch poziomów okien zamkniętych łukiem odcinkowym, szklonych współcześnie, częściowo wtórnie zamurowanych. Elewacja południowa zakomponowana symetrycznie rytmem słupów i okien przesłonięta została w części ryzalitem kruchty, zwieńczonym trójkątnym tympanonem. W przyziemiu ryzalitu wprowadzono otwór wejściowy zamknięty dwuskrzydłowymi drzwiami dekorowanymi klepkami. Nad nim umieszczono wysoki otwór okienny. Po bokach ryzalitu ściany elewacji ukształtowane analogicznie jako dwukondygnacyjne z częściowo wtórnie zamurowanymi dwoma poziomami okien. Elewacje boczne zakomponowane zostały identycznie, z centralnie wprowadzonymi ryzalitami umieszczonymi na osiach. Ryzality ukształtowane zostały podobnie jak w elewacji południowo-zachodniej, z tą różnicą, że symetria kompozycji została zachwiana poprzez wprowadzenie dodatkowych drzwi w skrajnych, bocznych osiach ryzalitów. Elewacje korpusu głównego rozplanowane osiowo z pionowym akcentem rozmieszczonych osiowo dwóch kondygnacji okien. Elewacja wschodnia tworzona przez ściany korpusu kościoła części prezbiterialnej, przysłonięta jest w przyziemiu zakrystią. Elewację zakrystii zakomponowano dwuosiowo. Nad dachem zakrystii układ ściany szczytowej także dwuosiowy tworzony przez pola zamurowanych wtórnie okien. Boki flankowane są przez analogicznie rozwiązane kompozycje ścian prezbiterium – w postaci dwóch poziomów otworów okiennych, z których dolny poziom wtórnie zamurowano.
Wnętrze świątyni obiega empora wsparta na ośmiu drewnianych filarach i dwóch kolumnach z głowicami kompozytowymi. Balustrada empor oraz filary przykryte boazerią. W części zachodniej empor wprowadzono chór muzyczny podkreślony wybrzuszonym w części centralnej parapetem. Na chórze muzycznym znajduje się prospekt organowy z przełomu XVIII i XX w. W części prezbiterialnej usytuowano architektoniczny, przyścienny ołtarz pochodzący z 2, poł. XVIII w. Całość wnętrza wtórnie przekryto sklepieniem pozornym z płaskimi odcinkami stropów wprowadzonymi nad emporami od południa i północy, odeskowanymi współczesną boazerią.
Kościół w Lubięcinie, bardzo szybko, bo już 1945 r., został erygowany na świątynię katolicką. W roku 1960 zlikwidowano arkady łączące filary w części wschodniej. Położono także posadzkę lastrykową i podłogi drewniane, likwidując tym samym oryginalną posadzkę ceglaną. Znaczące prace przy świątyni zrealizowano także w roku 1985. Odnowiono wówczas elewacje a we wnętrzach wprowadzono boazerie. Dwa lata później wykonano sklepienie pozorne a także wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. Okna otrzymały nowy, zmieniony podział ze szkleniem kolorowym. Wówczas też z empor usunięto powłoki malarskie a następnie obłożono je boazerią. Niejasna pozostaje data zamurowania części otworów okiennych. Zachowana dokumentacja fotograficzna z 1958 r. wskazuje, że w okresie powojennym poszczególne otwory, dzisiaj zamurowane, posiadały szklenie. Prawdopodobnie prace te mogły mieć miejsce około roku 1987, a z całą pewnością przed rokiem 1990.
