Kościół pw. Matki Bożej Królowej Polski w Radzikowie gm. Cybinka, pow. słubicki
Radzików, położony jest przy lokalnej drodze prowadzącej z Sądowa do trasy Świebodzin – Świecko. W powstałej jako owalnica, a następnie rozwiniętej w XIX i XX w. w wielodrożnicę wsi, kościół został wzniesiony poza obrębem nawsia, na zakolu jednej z dróg wjazdowych. Wyniesiony znacząco teren przykościelny, przeznaczony był niegdyś na cmentarz. Obecnie działka kościelna jest nieco mniejsza niż dawniej i wydzielona współczesnym ogrodzeniem.
Wieś posiada metrykę średniowieczną źródłowo potwierdzoną w roku 1329, w opisie granic Rzepina. W XV stuleciu w jej posiadanie wszedł ród von Grünberg. W roku 1608 na krótko stała się własnością rodziny von Lossow, a w 1644 r. przejęła ją rodzina von Löben. Kolejne informacje pochodzą z 2. poł. XVIII w., kiedy to Radzików, w roku 1782, wchodzi w skład dóbr rodziny von Winnig, której przedstawiciel – Hans Friedrich von Winning pełnił urząd tutejszego starosty. Następnie dobra przejęła rodzina von Zastrow. W połowie XIX stulecia majątek Radzikowski należy do hrabiego Hashingen.
Kościół w Radzikowie wybudowany został w 1712 r. Nieliczne publikacje sporadycznie wskazują wiek XV. Być może w okresie tym istniał już w miejscowości kościół, o czym świadczyć może zachowany do lat 90. XX w. gotycki ołtarz szafkowy. Zapewne kościół w Radzikowie wzniesiony został jednak dosyć późno, gdyż usytuowany został poza obszarem nawsia. Obecna budowla pochodzi zapewne z XVIII w. Z roku 1793 posiadamy informacje o remoncie, który wykonany został z inicjatywy ówczesnych właścicieli dóbr – rodziny von Zastrow. O dalszych losach budowli wiemy niewiele. Zachowane informacje dotyczą głównie rozwijającego się w miejscowości zespołu dworko-parkowego i powstałych tutaj cegielni i kopalni węgla brunatnego.
Radzikowski kościół założono na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, zamkniętego trójbocznie w części prezbiterialnej. Do ściany zachodniej dostawiono, zapewne nieco późniejszą, niezwiązaną konstrukcyjnie z korpusem, kwadratową wieżę. Od strony południowej rzut wzbogacono o kwadratową kruchtę, do której w okresie powojennym dobudowano prostokątną zakrystię. Korpus nawowy nakryto dachem dwuspadowym przechodzącym w trójpołaciowy w części wschodniej, kruchtę trójspadowym a zakrystię pulpitowym. Niewysoką wieżę zwieńczono dachem namiotowym. Elewacje nawy, przybudówki i zakrystii artykułowane zostały prostym układem słupów połączonych ryglami i zastrzałami wprowadzonymi w poszczególnych przęsłach. Widoczne jest skrócenie słupów w części przyziemnej związane zapewne z wymianą i podwyższeniem poziomu podwaliny.
Wnętrze kościoła zostało w ubiegłych latach znacznie zubożone. Zlikwidowano skrzydło południowe empory pozostawiając jedynie część zachodnią. Ołtarz przysunięto do ściany wschodniej. Wówczas też zamurowano znajdujące się na tej ścianie okno.
Po wojnie kościół został poświęcony 10 marca 1946 r. W roku 1949 rozpoczęto prace remontowe, których zakresu niestety nie znany. Dotyczyły one zapewne między innymi reorganizacji wnętrza na potrzeby wyznania katolickiego. Z roku 1961 pochodzi adnotacja na temat zniszczenia elementów drewnianej konstrukcji. W roku 1963 kościół został odmalowany. Po dwóch latach pojawiają się informacje o złym stanie stropu. Według informacji mieszkańców, prace remontowe przeprowadzano w kościele w latach 70. Miały one dotyczyć pomalowania kwater międzyryglowych oraz elementów konstrukcyjnych. Obecnie prowadzony jest remont konstrukcji kościoła obejmujący jej wzmocnienie.
