Zielona Góra – willa przy ul. Ułańskiej 7

Willa położona przy  ul.  Ułańskiej  7 w  Zielonej Górze została wybudowana w  1926  r. Autorem projektu był  architekt Hermann Muthesius (1861-1927), jeden z  najważniejszych niemieckich praktyków, teoretyków, krytyków i  reformatorów architektury oraz  rzemiosła artystycznego z  końca XIX i  początku XX  w, którego  znaczenie działalności wybiega daleko poza  granice sztuki niemieckiej. Postulował on odrzucenie ograniczeń stylowych i  przesadnego zdobnictwa drugiej połowy XIX  w. i  opowiadał się za nowoczesnym budownictwem, opartym na  wzorach angielskich. Hermann Muthesius zaprojektował jeszcze kilka innych obiektów w  Zielonej Górze m.in.  domy przy  ul.  Glinianki, przy  ul.  Pięknej i  Siemiradzkiego oraz  budynek dawnej ochronki dla  dzieci pracowników Deutsche Wollenwaren Manufaktur i  przedszkola przy  ul.  Wrocławskiej 21 i  23.     
Budynek położony przy  ul.  Ułańskiej  7 w  Zielonej Górze został wzniesiony dla  Waltera Hildebranda, syndyka zielonogórskiego Zrzeszenia Przemysłu, Handlu i  Rzemiosła. Prostokątna, wąska działka na  której zlokalizowany został budynek, znajdowała  się na  obrzeżach dzielnicy willowej, między ówczesnymi Kapellenweg i  Lindenberg (obecnie ul.  Bohaterów Westerplatte i  ul.  Fryderyka Chopina). Całą posesję podzielono na  trzy strefy użytkowe: obszerny ogród uprawny (sad i  ogród warzywny)  z  przylegającym do  niego  placem do gier i  zabaw w  północnej części działki, dom mieszkalny z  dziedzińcem w  centralnej części oraz  reprezentacyjny ogród z  tarasem i  trawnikiem w  południowej części.               
Parterowy budynek z  użytkowym poddaszem został założony na  planie zbliżonym do  litery L  z  werandą o  owalnym rzucie przy  południowo – wschodnim narożniku. Dom jest  podpiwniczony, murowany z  cegły, przekryty dachem mansardowym pokrytym dachówką karpiówką kładzioną podwójnie w  „łuskę”. W  dolnych połaciach dachu znajdują się liczne lukarny zamknięte łukiem wklęsło – wypukłym, a  w  górnych – okna typu wole oko. Opracowanie elewacji willi cechuje oszczędnie zastosowany detal architektoniczny. Partia piwnic jest  kamienna. Artykulację horyzontalną wprowadza wąski, profilowany pas nad  oknami i  gzyms wieńczący.
Elewacja południowo – wschodnia, budynku jest  trójosiowa, ze  skrajną, wschodnią osią podkreśloną przeszkloną werandą na  rzucie owalu. W  werandzie, na  osi znajduje się okno typu porte-fenêtre, po  bokach którego  rozmieszczono wielokwaterowe okna, oddzielone od  siebie kolumnami o  przekroju półkolistym. Weranda zwieńczona została balkonem z  balustradą, na  który  prowadzą jednoskrzydłowe drzwi balkonowe, ujęte po  bokach otworami okiennymi. Na  paterze, w  pozostałej części budynku, w  każdej osi umieszczone zostały po  dwa okna, zaopatrzone w  drewniane okiennice.
Elewacja południowo – zachodnia składa się z  dwóch części. W  części północnej, w  partii piwnic znajduje się otwór drzwiowy, ponad  którym  mieszczą się dwa okienka. W  części południowej nad  oknami piwnic mieszczą się dwa okna, z  których jedno zamknięte jest  półkoliście.
Elewacja północno – zachodnia składa się z  dwóch części, z  których północna usytuowana jest  szczytowo, a  południowa kalenicowo. W  części północnej, w  partii piwnic znajdują się dwa  dwudzielne okna. Na  skrajnej, zachodniej osi umieszczony został otwór wejściowy. Nad  drzwiami znajduje się prostokątne okienko o  wklęsłych narożach. W  partii parteru, na  skrajnej osi, od  strony ulicy mieści się wielobocznie zamknięty wykusz, przepruty oknami. Między wykuszem a  okienkiem klatki schodowej znajdują się dwa jednodzielne okna. W  części południowej elewacji, w  partii piwnic znajdują się trzy okna. Nad  nimi  znajdują się również trzy okna, z  których  jedno zamknięte jest  półkoliście.
Elewacja północno – wschodnia jest pięcioosiowa, osie wyznaczają otwory okienne. Oś czwarta i  piąta są  cofnięte w  stosunku do  lica. W partii piwnic i  parteru znajduje się po  pięć okien.
We  wnętrzu zachowała się w  większości historyczna stolarka drzwiowa oraz  oryginalne żeliwne kaloryfery. W  holu zachowały  się drewniane schody z  tralkową balustradą, panele ścienne oraz  drewniane parkiety. 
Willa przy ul. Ułańskiej 7 w  Zielonej Górze, biorąc pod uwagę jej  projektanta i  historyczną rolę tego  typu budowli, to  jeden z  najcenniejszych zabytków doby modernizmu w  Zielonej Górze. Stanowiła realizację postulatu funkcjonalizmu i  prostoty form architektonicznych oraz  nawiązywała do  ówczesnego modelu domów jednorodzinnych klasy średniej.