Powstał w wyniku przebudowy starszej rezydencji, wzniesionej w 2. poł. XVII w. przez Promnitzów, wg proj. budowniczego Francka. Knöffel zachował mury obwodowe starej siedziby lecz przedłużył skrzydła boczne, podwyższył całość o trzecią kondygnację i nakrył dachem mansardowym. Spaloną w 1758 rezydencję odbudowano tylko prowizorycznie nakrywając ją płaskim dachem, w dawnej formie zrekonstruowanym dopiero w 1920 (projekt A. Zellera). W 1945 pałac został spalony, a w latach 1961–1964 zabezpieczony przez założenie górnych stropów i dachu. W takim stanie pozostaje nadal. Pałac jest murowany, założony na planie podkowy, trzykondygnacyjny, nakryty dachem mansardowym. Elewacje podzielone pilastrami, w nadprożach okien zdobione są płaskorzeźbionymi motywami panoplii oraz symbolami nauki i sztuki. Obie elewacje skrzydła środkowego oraz czołowe skrzydeł bocznych zaakcentowane są na osiach centralnych przyczółkami. Wejście główne w fasadzie, poprzedzone reprezentacyjnymi schodami, flankują dwie pary atlantów podtrzymujących balkon (1920).
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
