Powstał w 1607, na zrębach kościoła gotyckiego, wzmiankowanego w 1376, ufundowany przez rodzinę von Kottwitz. Po zniszczeniu przez pożar w 1674, został odbudowany (konsekracja 1695), a w 70. latach XVIII w. wyposażony przez Katarzynę von Skronsky. Był remontowany w 1970 i 1984. Jest budowlą orientowaną, murowaną, salową na rzucie prostokąta, z zakrystią od północy, kaplicą z emporą od południa i wieżą od zachodu. Korpus kościoła nakryty jest dachem trzyspadowym, zakrystia i kaplica pulpitowymi. Nawę przekrywa sklepienie kolebkowo-krzyżowe, zakrystię kolebkowe a kaplicę, emporę i kruchtę pod wieżą – krzyżowe. Wysokiej klasy artystycznej wyposażenie świątyni stanowią zabytki sztuki rokokowej: trzy ołtarze, ambona, chrzcielnica, prospekt organowy, balustrada empory, obrazy drogi krzyżowej, inne obrazy i rzeźby. Z wcześniejszego wyposażenia zachowały się gotycka chrzcielnica i późnogotycka predella ołtarza. Kościół otoczony jest średniowiecznym murem kamiennym z bramą – dzwonnicą, pochodzącą zapewne z XV w., przebudowaną w 1605 r. Brama, murowana z kamienia i rudy darniowej, z późniejszym użyciem cegły, prostokątna w rzucie, nakryta dachem namiotowym. Przejazd od strony zewnętrznej ujęty jest arkadą ostrołuczną, od wewnątrz półkolistą.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
