Powstał w 1637, jako ewangelicki, ufundowany przez Radislausa Mesitsika i jego żony Małgorzaty z Brudzewskich. W następnych latach został wyposażony i ozdobiony polichromią autorstwa Krzysztofa Penzeliusa. W pocz. XX w., z powodu złego stanu kościołowi groziła rozbiórka. Zapobiegł jej ówczesny właściciel Chlastawy Seweryn Zakrzewski, wsparty przez Kämmera – konserwatora prowincji poznańskiej. Zabytek wyremontowano, wzbogacając go ponadto o wieżę z izbicą, wzorowaną na kościele w Kowianach na Opolszczyźnie. Konserwację polichromii przeprowadził prof. Kutschmann z Berlina. Kościół był remontowany w 50. i 90. latach XX w., restaurowany w 2009. Zbudowany jest w konstrukcji szkieletowej, oszalowany, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z zakrystią od wschodu, kruchtą od północy, kaplicą od południa i wieżą od zachodu. Dwuspadowe dachy kryte są gontem. Wnętrze przekryte jest pozornym sklepieniem kolebkowym z wyeksponowanymi elementami więźby, wspartymi na zdobionym snycersko słupie. W wyposażeniu kościoła, oprócz polichromii znajdują się: loża kolatorska, ambona, chrzcielnica, epitafa. Obok kościoła położona jest brama-dzwonnica, wzniesiona w 1690, drewniana, konstrukcji szkieletowej z szalunkiem. Ma kształt dwu, zróżnicowanych rozmiarami, nastawionych na siebie prostopadłościanów, nakrytych dachami czterospadowymi.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
