Wzniesiony w kon. XVII w., został przebudowany ok. 1780 (portyk od strony ogrodu, klatka schodowa w sieni), ok. 1820 (nowy wystrój wnętrza z malowidłami) i gruntownie w 1851, prawdopodobnie wg proj. Georga Friedricha Hitziga. Rezydencja została wtedy, podwyższona o trzecią kondygnację i otrzymała neogotycki wygląd. Pałac jest murowany, założony na planie prostokąta z bocznymi ryzalitami od północy, dwutraktowy, trzykondygnacyjny, nakryty niskim dachem czterospadowym, przesłoniętym attyką krenelażową. W wystroju wnętrz znajdują się barokowe dekoracje sztukatorskie autorstwa artystów saskich oraz klasycystyczne medaliony i malowidła na boazeriach. Z bogatego wyposażenia przetrwało brązowe popiersie księcia Henryka Pruskiego, wykonane przez Jeana Houdona (obecnie w muzeum gorzowskim). Do głównego wejścia w fasadzie, poprzedzonego tarasem wypełniającym przestrzeń między ryzalitami, prowadzą wachlarzowe schody. Elewacja ogrodowa urozmaicona została pozornym ryzalitem pośrodku oraz kolumnowym portykiem. W powstałym w XVIII w. parku, przekształconym w XIX w. przez berlińskiego ogrodnika Petera Lenné w założenie krajobrazowe, zachował się pomnik z figurą Victorii – dzieło Christiana Daniela Raucha z 1840 oraz ośmioboczny pawilon z 1863, nazywany Świątynią Cecylii.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
