Późnorenesansową rezydencję wzniósł w 1626 Maksymilian Schellendorf. W XVIII w. powstało drugie skrzydło, które zaprojektował Gulio Simonetti. Na przełomie XIX–XX w. całemu założeniu nadano formy neobarokowe. Stara część otrzymała nowy, bogaty wystrój wnętrz zaprojektowany przez prof. Philippi a skrzydło barokowe nowy dach z wieżą. Po 1945 pałac przeznaczono na szkołę. Człon główny prostokątny w planie, z wieżą od północy, jest trzykondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym; wyższą o piętro wieżę wieńczy baniasty hełm z latarnią. W dwutraktowym wnętrzu z reprezentacyjną klatką schodową w holu, wszystkie niemal sale posiadają ozdobne boazerie i kominki, a wiele także neobarokowe sztukaterie na stropach, sygnowane: C Giovanette 1905. Zachodnie, nowsze skrzydło ma dwie kondygnacje z użytkowym poddaszem w mansardzie, z wtopioną w bryłę niską wieżą, o dwubaniastym zwieńczeniu. Na wschód od pałacu leży podwórze otoczone malowniczą zabudową folwarczną konstrukcji szkieletowej. Po stronie zachodniej rozciąga się rozległy park krajobrazowy, w części przekształcony w założenie secesyjne z ogrodem japońskim, zaprojektowane przez ogrodników Erntela i Anlaufa.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
