Według badań dendrochronologicznych wschodnia i zachodnia ściany kościoła zbudowane są z drewna ściętego w 1329, 1340 i 1357. W 70. latach XVI w. świątynię przejęli protestanci, którzy z czasem przekształcili ją w duchu odpowiadającym liturgii ewangelickiej. Wprowadzając empory i okna w dwu poziomach, zmieniono konstrukcję bocznych ścian z wieńcowej na szkieletową. W 1588 dostawiono zakrystię z lożą kolatorską, a w 1657 wieżę. W 90. latach XX w. budowlę zabezpieczono systemami przeciwpożarowymi i przeciwwłamaniowymi. Kościół jest orientowany, drewniany konstrukcji wieńcowej i szkieletowej, jednonawowy z prostokątnym w planie prezbiterium, zakrystią od północy i wieżą konstrukcji słupowej od zachodu. Dwuspadowe dachy pokryte są gontem. Nad prezbiterium znajduje się sklepienie pozorne, nad pozostałymi pomieszczeniami stropy drewniane. Wnętrze posiada niezwykle bogaty renesansowy wystrój malarski i sztukatorki z lat 1586–1613 o tematyce biblijnej, pokrywający sklepienie, stropy i parapety empor. Współczesne wystrojowi jest wyposażenie, również zdobione motywami z programu ikonografii protestanckiej. Z okresu przed reformacją pochodzi późnogotycki rzeźbiony tryptyk ze starszą figurą Marii z Dzieciątkiem z XIV w.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
