Wzniesiony w 1. poł. XIV w. na miejscu grodu kasztelańskiego, stał się w latach 1369–1476 siedzibą głogowsko-żagańskich książąt – Henryka VIII, Henryka IX i Henryka XI. Był założeniem czworobocznym z wolnostojącą wieżą i budynkiem mieszkalnym zamykającym dziedziniec od strony wschodniej. Po śmierci Henryka XI zamek zajął elektor brandenburski. W czasie oblężenia przez wojska Jana II żagańskiego (1476) i Macieja Korwina (1488) warownia została uszkodzona. W bliżej nieznanym czasie, prawdopodobnie w trakcie wojny sukcesyjnej o księstwo głogowskie, zapewne z inspiracji Jana II zamek otoczony został murami z bastejami w narożach. Od 1516 znajdował się w rękach możnych rodów rycerskich. Uszkodzony pożarem w 1637 pozostawał w opuszczeniu do 1685, kiedy wszedł w posiadanie zakonu karmelitów i został przekształcony w klasztor. Karmelici rozbudowali obiekt w czteroskrzydłowe założenie. W finale działań budowlanych, w latach 1705–1706 wzniesiony został okazały kościół św. Józefa. Po kasacie klasztoru w 1810 zamek pełnił różne funkcje, aż w 1896 przejęła go gmina staroluterańska. W latach 1976–1984 został wyremontowany z przeznaczeniem na dom kultury i bibliotekę. Gotycko-barokowy zamek, zbudowany z kamienia i cegły, założony jest na planie kwadratu z dziedzińcem wewnętrznym, przy którym znajduje się wieża, pierwotnie wolnostojąca, wtórnie obudowana skrzydłem zachodnim. Zachodnią połowę skrzydła południowego zajmuje kościół św. Józefa, wychodzący zachodnią partią poza granicę pierwotnego założenia. W układzie wnętrz zamek jest budowlą półtoratraktową z obiegającym korytarzem od strony dziedzińca. W piwnicach są sklepienia kolebkowe, na parterze i piętrze krzyżowe z lunetami. Zachowały się resztki otaczających zamek murów wzniesionych bądź wzmocnionych bastejami najpewniej w kon. XV.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
