Wzmianka o parafi w Nowym Miasteczku w 1305 nie wiąże się z obecnym kościołem, wzniesionym trochę później. Odbudowując kościół po pożarze w 1484 dostawiono od południa zakrystię i przekryto wnętrze sklepieniami. Ok. poł. XVI w. świątynię powiększono o nawę południową i wieżę. W czasie pożaru miasta w 1633 kościół został uszkodzony lecz szybko odbudowany. Od 20. lat XVI w. do 1668 był w rękach ewangelików. Kościół jest budowlą orientowaną, murowaną, jednonawową z prosto zamkniętym prezbiterium oraz kruchtami od północy i zachodu. Od południa do korpusu przylegają dwuprzęsłowa nawa boczna z emporą i sąsiadująca z nią od zachodu wieża, a do prezbiterium zakrystia. Wieża nakryta jest ostrosłupową iglicą a pozostałe człony dachami dwuspadowymi. Nawę główną przekrywa sklepienie sieciowe, prezbiterium i zakrystię gwiaździste, nawę boczną i empory krzyżowe, kruchtę kolebkowe z lunetami. W wieloczłonowej bryle kościoła widoczne są elementy renesansowe – nawa boczna ze szczytem o falistym obrysie i attyka wieży. Pośród barokowego i neogotyckiego wyposażenia wnętrza wyróżniają się pochodzący z Gołaszyna późnogotycki pentaptyk – dzieło mistrza ołtarza z Gościszowic oraz gotyckie rzeźby Chrystusa Frasobliwego i Piety.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
