Z inspiracji margrabiego Jana, który w 1535 osiadł na zamku w Kostrzynie, miasto zostało ufortyfikowane. Pierwsze umocnienia ziemne, wzniesione wg proj. Mauera, nie oparły się powodziom. Ok. 1560 r. powstał pełny obwód fortyfikacji murowanych, które zaprojektował Francesco Chiaramelli z Gandino. Budowę dokończył Roch Guerini. W 1662 Tielman Jungblut zmodernizował bastiony
Wzniesione w 1. poł. XIV w. z cegły, posiadały trzy bramy, strzegące wylotów dróg do Chociebuża (Klasztorna), Krosna (Krośnieńska) i Żar (Ostrowska). W latach 1523 –1544 bramy wzmocniono bastejami i barbakanami. Od czasu wojny trzydziestoletniej mury znajdowały się w złym stanie. W XVIII–XIX w. zostały rozebrane wraz z bramami. Ocalały
Zbudowane na przełomie XIII–XIV w. z kamienia narzutowego i cegły, wzmocnione były basztami typu łupinowego. Miały dwie bramy – Santocką i Młyńską, a od XVI w. trzecią – Wodną. W XVIII w. zasypano fosy, w latach 1827–1834 rozebrano bramy, a w następnym okresie do 1929 wyburzono etapami mury, zachowując odcinek
Wzmiankowana w 1474, jako „siedziba w wieży”, powstała niewątpliwie wcześniej. Folwark, z którym była związana istniał już w 1460 i był w posiadaniu rodu von Kolbichen, a później Promnitzów i Reussów. Wielokrotnie w ciągu wieków remontowana, od 1945 była opuszczona, a po przejściu w 90. latach XX w. w prywatne
Zbudowaną w latach 1603–1605 twierdzę zaprojektował holenderski inżynier Mikołaj de Kampa, a prace nadzorował radca budowlany z Kostrzyna, K. Bergen. Twierdza założona była na planie regularnego pięcioboku, którego zarys widoczny jest w kształcie obecnego pl. Wolności. Zniszczona w czasie wojny siedmioletniej przez Rosjan, została w 1763 rozebrana. Zachowały się tylko
Wzmiankowane w 1313 kamienne mury, miały w obwodzie dwie bramy, dwie furty i 34 baszty. Po rozbiórkach w XVIII–XIX w. przetrwała jedynie ceglana baszta łupinowa przy ul. Ogrodowej.
Związany z folwarkiem, nazywanym Kościelnym lub Polskim, dwór wzmiankowany w 1598, powstał w 1. poł. XVI w., gdy majątkiem władała rodzina von Warkotsch. W XVIII w. został powiększony o mały aneks z klatką schodową. Po 1945 był w posiadaniu PGR, a obecnie jest własnością prywatną. Murowany z kamienia, w rzucie
Rycerska siedziba obronna Rechenbergów z XVI w. została w następnym stuleciu rozbudowana. Ok. 1750, w czasie remontu obiektu, ujednolicono elewacje nadając im barokową artykulację. Kolejny remont, na przełomie XVIII–XIX w., zaznaczył się we wnętrzach elementami klasycystycznego wystroju sztukatorskiego. Był remontowany w 1972 i po 2000. Jest otoczony fosą, rozlewającą się
Siedziba rycerska, typu wieża mieszkalna, powstała tutaj w pocz. XIV w. W następnym stuleciu przeszła w posiadanie elektorów brandenburskich, a z ich nadania znalazła się okresowo w rękach zakonu krzyżackiego i została rozbudowana. W 1411 i 1422 warownię zdobyły wojska polsko-litewskie, a w 1443 husyci. W 2. poł. XV w.
Powstała najpewniej w kon. XV w., została przebudowana w XVII i XVIII w., a w XIX obniżona do dwóch kondygnacji i nakryta dachem płaskim. Wraz z tym przekształcono okna, a drewniane schody zewnętrzne na piętro zastąpiono murowanymi. Obiekt jest murowany z kamienia i cegły, prostokątny w planie. Zachowały się sklepienia
