Borów Polski, wzmiankowany w 1220, od połowy XIV w. do 1649 należał do wpływowego w księstwie głogowskim rodu Rechenbergów. Za ich sprawą ok. 1400 powstał tutaj zamek, usytuowany na stoku wzniesienia. Był budowlą na planie wydłużonego prostokąta, piętrową, zamykającą wschodni bok czworobocznego dziedzińca, otoczonego murem kurtynowym i suchą fosą. W
Barokowy, wzniesiony w 2. poł. XVIII w., na zrębach starszej siedziby. Ok. poł. XIX w. został powiększony o płytkie ryzality na osiach dłuższych boków, a ok. 1910 o dwa pseudoalkierze. Po uszkodzeniu przez pożar w 1971 został odbudowany. Jest murowany, na planie prostokąta z ryzalitami i dobudówkami, dwutraktowy, parterowy (ryzality
Margrabiowie brandenburscy z dynastii askańskiej wykorzystując walki książąt piastowskich i pomorskich dokonali w 2 połowie XIII wieku ekspansji terytorialnej wzdłuż rzeki Warty i Noteci. Na kolejno zdobywanych i przyłączanych do swojego księstwa ziemiach zakładali silnie ufortyfikowane miasta, mające być oparciem dla nowo ustanowionej władzy. Najznaczniejsze fortyfikacje otrzymały miasta położone na
Z inspiracji margrabiego Jana, który w 1535 osiadł na zamku w Kostrzynie, miasto zostało ufortyfikowane. Pierwsze umocnienia ziemne, wzniesione wg proj. Mauera, nie oparły się powodziom. Ok. 1560 r. powstał pełny obwód fortyfikacji murowanych, które zaprojektował Francesco Chiaramelli z Gandino. Budowę dokończył Roch Guerini. W 1662 Tielman Jungblut zmodernizował bastiony twierdzy na wzór rozwiązań holenderskich. Po 1850 twierdzę umocniono budując w jej otoczeniu forty,
Położony na szlaku handlowym, otoczony gęstą siecią osadniczą Kożuchów, od XIV wieku posiadał miejskie mury obronne, wyznaczające jego średniowieczne granice. Powstały one na starszych umocnieniach drewniano-ziemnych. Pozwolenie na obwarowania, gród kasztelański otrzymał w 1283 roku wraz z prawami miejskimi nadanymi mu przez Konrada II. Starszy mur wewnętrzny powstał w 1
Mimo położenia miasta nad rzeką Lubszą, już w XIII w. istniał system obronny składający się z wałów ziemnych, palisady, fosy i drewnianych bram, o czym wspomina przywilej z 1283r. W obręb tych umocnień włączony był także zamek. W XIV w. poszerzając obszar fortyfikacji, zmieniono drewnianą palisadę na mur z kamienia
Połączona z obwarowaniami miejskimi Łagowa brama zwana Polską usytuowana została na ich południowym odcinku – na przedłużeniu drogi prowadzącej do Gronowa. Wzniesiona została w XV wieku, murowana z cegły, założona na rzucie prostokąta z ostrołukowym przejazdem w przyziemiu (przekrytym drewnianym pułapem). Jest to budynek dwukondygnacyjny kryty dachem dwuspadowym z naczółkami.
Okres rozkwitu miasto przeżyło za panowania Hohenzollernów, po zakończeniu wojen husyckich (od lat 40-tych XV w.). W 1441 r. Fryderyk Hohenzollern potwierdził wszystkie prawa i przywileje mieszkańców, a w 1447 r. ustanowił miasto stolicą ziemi sulęcińskiej. Z rokiem tym wiąże się również budowa murów miejskich. Niezniszczone mury miejskie otaczają obszar
Basztę Więzienną zwaną inaczej Prochową lub Basztą Czarownic usytuowano w północno-zachodniej części miasta w XIV w. Została ona wybudowana w linii murów, otaczających Stare Miasto. Część dolna baszty jest z kamienia polnego tak jak mury, natomiast górną część nadbudowano z cegły. Szczyt baszty wieńczy ceglany hełm w kształcie stożka z
Mury obronne otoczyły lokacyjne miasto już w początkach XIV wieku. W obręb obwarowań włączony został wzniesiony w północno-wschodniej części miasta zamek. Od zewnątrz mury miejskie otoczone zostały fosą. Przypuszcza się, że również zamek oprócz umocnień zewnętrznych oddzielony został dodatkowo od miasta murem i fosą. Mury tworzące owalny pierścień wokół miasta,
