Wstęp Kościół w Kalsku został zbudowany w latach 1692-1693. Powstał w tzw. zdwojonej konstrukcji ścian, inaczej zwanej również przysłupową. Ściany wewnętrzne tworzą bierwiona, które od zewnątrz objęte zostały szkieletem, którego słupy dźwigają ciężar dachu i wieży. Obiekt wpisany został do rejestru zabytków w 1992 r . Dzieje budowy kościoła oraz
Został wybudowany w 1747, jako ewangelicki. Jest barokowy, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu, nakryty dachem trzyspadowym, wieża czterospadowym. Wnętrze kościoła przekryte jest stropem. Proste elewacje urozmaicone są w narożach boniowanymi pilastrami.
Wzniesiony od podstaw w 1914, być może z wykorzystaniem materiału z poprzedniego kościoła wzmiankowanego w XV w. Nieustalony projektant obiektu wzorował się na architekturze późnogotyckiej. Jest orientowany, murowany z cegły i ciosów granitowych, jednonawowy z czworoboczną absydą prezbiterialną, z przysadzistą wieżą od zachodu.
Wzniesiony w kon. XIII w., był przebudowany w 1746 (obniżenie dachu); opuszczony od 1945, został odbudowany w 1970, a w 2004 poddany restauracji i konserwacji. Od pocz. reformacji do 1945 należał do ewangelików. Późnoromański kościół jest orientowany, zbudowany z granitowych ciosów z użyciem cegły, salowy na planie prostokąta, nakryty dachem
Barokowy, wzniesiony w 1732 z fundacji Kittlitzów, jako ewangelicki. Opuszczoną i zdewastowaną świątynię odbudowano w latach 1982–1984. Jest budowlą murowaną, oktogonalną w planie, z pięcioboczną absydą od zachodu i cylindryczną klatką schodową od północy. Wnętrze przekryte jest kopułą, na zewnątrz uformowaną w wieloboczny dach mansardowy z latanią i baniastym hełmem.
Powstał w 1867, z fundacji dziedziczki miejscowych dóbr – Nymphii Kęszyckiej. Neogotycka świątynia jest orientowana, murowana z cegły, jednonawowa z transeptem, kaplicą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi z sygnaturką na skrzyżowaniu z transeptem. Czterokondygnacyjną wieżę wieńczy wysoki hełm ostrosłupowy.
Został zbudowany w 1909 na miejscu kościoła konstrukcji szkieletowej z 1778, prawdopodobnie jako jego murowana replika. Jest salowy, od wschodu zakończony trójbocznie, z wieżą wtopioną w zachodnią część wielospadowego dachu. Wieżę nakrywa kopulasty hełm zwieńczony smukłą latarnią.
Zbudowany został w 1899 w stylu neogotyckim, jako protestancki. Po II wojnie światowej był opuszczony do roku 1952, kiedy przekazano go społeczności łemkowskiej. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z krótkim czworobocznym prezbiterium i prostokątną w planie wieżą od zachodu. Prezbiterium ma sklepienie krzyżowe, nawa strop drewniany. Na zewnątrz
Wzniesiony w pocz. XIV w., został przebudowany w 1411 i ponownie w latach 1936–1938, gdy dostawiono wieżę. Jest budowlą orientowaną, gotycką (w korpusie wieżowym neoromańską), murowaną z kamienia i rudy darniowej, jednonawową, z prezbiterium prostokątnym w rzucie, zakrystią od północy oraz wieżą z bocznymi aneksami i przedsionkiem od zachodu, nakrytą
Wzmiankowany w 1308 wśród kościołów biskupstwa poznańskiego, w początkach reformacji został przejęty przez protestantów. Obecny, posadowiony na miejscu starszego, powstał ok. 1820. Późnoklasycystyczna budowla jest orientowana, murowana, w rzucie prostokąta z czworoboczną wieżą od zachodu, nakryta dachem dwuspadowym.
