Zbudowany w XVIII w. w konstrukcji szkieletowej, jest orientowany, salowy z zakrystią i przedsionkiem, dobudowanym w 80. latach XX w., nakryty dachem naczółkowym. Pierwotnie był ewangelicki.
Zbudowany w 1745, jako ewangelicki, został powiększony o zakrystię i kruchtę w XIX w. Barokowy, orientowany, założony jest na planie wydłużonego ośmioboku. Kalenicę wielospadowego dachu zdobi sygnaturka, zwieńczona hełmem z latarnią.
Gotycki kościół z XIV w., został przebudowany w XV w. i w pocz. XVI w. oraz powiększony o zakrystię i kaplicę w XVI–XVII w. Poważnym remontom poddany był w XVIII i XIX w. Od 1528 do 1945 należał do ewangelików. W 1523 proboszczem w Lubanicach został Mikołaj Jakubica, który przetłumaczył
Zbudowany w XV w., w następnym stuleciu kościół przejęli protestanci i z czasem powiększyli go o transept. Znacznie zniszczony w 1945, został odbudowany w 1962. Jest orientowany, murowany, na planie krzyża greckiego, z zakrystią od północy i kruchtą od zachodu.
Wzniesiony w 1842, jako ewangelicki. Jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy na planie prostokąta z czworoboczną wieżą od zachodu, nakryty dachem trzyspadowym (wieża namiotowym). We wnętrzu, przekrytym stropem belkowym, opiętym emporami, wydzielona została zakrystia.
Został zbudowany w 1807, jako ewangelicki. Klasycystyczny, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu, kaplicami od południa i północy, nakryty dachem dwuspadowym; wieża hełmem z latarnią. Wnętrze przekryte drewnianym stropem, opięte jest emporami.
Wzniesiony w XIV w., powiększony o wieżę w 1518, został w latach 1822–1823 gruntowanie przebudowany – zburzono gotyckie prezbiterium, wznosząc na jego miejscu obecną nawę. Od czasów reformacji do 1945 był w rękach ewangelików. Jest przeorientowany, murowany, jednonawowy z prostokątnym w rzucie prezbiterium, z wieżą od strony wschodniej. Elewacje zostały
Wzniesiony w pocz. XV w., był remontowany i przekształcony w XVI i XVIII w. Od reformacji do 1945 był w rękach ewangelików. Zachował znamiona stylowe gotyku (dwa ostrołuczne portale, wschodni szczyt ze sterczynami). Jest orientowany, murowany z kamienia, salowy, nakryty dachem dwuspadowym.
Wzniesiony w 1794, jako ewangelicki, został w 1958 przejęty przez parafę katolicką i odrestaurowany. Jest budowlą orientowaną, murowaną, salową na planie prostokąta z czteroboczną wieżą od zachodu. Korpus nakryty dachem dwuspadowym, wieża czterospadowym z murowaną latarnią.
Został wzniesiony w latach 1857-1860 na miejscu drewnianego, z fundacji tamtejszej dziedziczki Nymphii Kęszyckiej. Neogotycka budowla jest orientowana, ceglana, jednonawowa z wyniosłą, bogato ukształtowaną wieżą.
