Letnica, gm. Świdnica, pow. zielonogórski – dawny kościół ewangelicki
Wzniesiony w 1819, późnoklasycystyczny, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu. Wykorzystywany dla celów kulturalnych.
Menu
Wzniesiony w 1819, późnoklasycystyczny, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu. Wykorzystywany dla celów kulturalnych.
Wzmiankowany w 1376, lecz obecny pochodzi z lat 1572–1579; przekształcony w XVIII i XIX w. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, zakrystią od północy, kaplicą od południa i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium załamanym od wschodu. Nad nawą i prezbiterium są stropy, nad zakrystią i
Wzmiankowany w 1399, powstał zapewne znacznie wcześniej. Od początku reformacji do 1945 należał do ewangelików. W XVII wieku poszerzono nawę ku północy oraz dobudowano zakrystię i kaplicę. Był remontowany w XVIII i XIX w., a w latach 1997–2007 poddany gruntowanemu remontowi i konserwacji wyposażenia wnętrza. Jest budowlą orientowaną, murowaną, jednonawową
Barokowy, zbudowany w 1670, powiększony o wieżę w 1796, wielokrotnie remontowany, zachował pierwotny stan. Jest orientowany, murowany, salowy, od wschodu zamknięty trójbocznie, z wieżą od zachodu. Wyposażenie barokowe z późnogotycką figurką Madonny z Dzieciątkiem w ołtarzu głównym.
Zbudowany w XV w., w 1742 został powiększony o wieżę i zakrystię oraz zmieniony w elewacjach przez powiększenie okien. Budowla jest orientowana, murowana, salowa, od wschodu zakończona półkoliście, z zakrystią od wschodu, kruchtą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi, nad korpusem załamanym od wschodu.
Został zbudowany w 2. poł. XIX w., jako zbór ewangelicki, orientowany, murowany o architekturze nawiązującej do klasycyzmu. Salowy, prostokątny w rzucie z wieża od zachodu.
Wzniesiony w 1832 w stylu późnoklasycystycznym. Jest orientowany, murowany, salowy, prostokątny w planie, z wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym. Obniżoną wieżę nakrywa dach namiotowy.
Zbudowany w 1910, jako ewangelicki, neogotycki, orientowany, ceglany, jednonawowy na planie prostokąta, z wieżą od północy, zlicowaną z elewacją zachodnią.
Wzmiankowany w 1399, powstał niewątpliwie wcześniej. W 1513 został powiększony o wieżę, a w kon. XVI w. przebudowany po pożarze. Był remontowany w 1722, 1930 i 1990. Gotycko-renesansowa świątynia jest orientowana, murowana, jednonawowa z prostokątnym w rzucie prezbiterium, kaplicą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi. Wnętrza przekryte
Położony na prawym brzegu Odry, związany był z przedlokacyjną osadą i do 1482 należał do diecezji poznańskiej. Obecna neogotycka świątynia, zbudowana na miejscu starszej, pochodzi z 1887. Jest orientowana, murowana, trójnawowa, halowa, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, z wieżą od zachodu.