Pierwotna, prawdopodobnie romańska bazylika, została w XIV–XV w. zastąpiona założeniem halowym. Po spaleniu w 1708 kościół odbudowano w kształcie odpowiadającym konfesji ewangelickiej, bowiem od czasu reformacji był on w posiadaniu protestantów. Powiększony został o skrzydło transeptu i nakryty dachem mansardowym, a elewacje otrzymały dwie kondygnacje niskich okien, oświetlających opięte emporami
Zbudowany w 1807 w konstrukcji szkieletowej, w kon. XIX w. został częściowo przemurowany (ściana zachodnia). Pierwotnie ewangelicki. Salowy z poligonalnym zamknięciem od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym, załamanym w partii wschodniej. Wnętrze z drewnianym stropem opięte jest emporami.
Wczesnobarokowy kościół z 1618, został w 2. poł. XIX w. gruntownie przebudowany z zatarciem cech stylowych. Jest budowlą orientowaną, murowaną, salową na planie prostokąta, nakrytą dachem dwuspadowym.
Zbudowany w 1843, został powiększony o wieżę w 1888. Jest murowany, salowy na planie prostokąta. Elewacje ożywione pilastrami.
Wzniesiony w XVI w., został przebudowany wewnętrznie i powiększony o wieżę w 1567. W latach 1526 – 1668 znajdował się w rękach ewangelików. Poważnym remontom poddany był w 1694 i ok. poł. XVIII w. Po pożarze w 1828 usunięto uszkodzone sklepienia zstępując je stropami. Kościół jest orientowany, murowany, jednonawowy, z
Wieża jest jedynym ocalałym członem budowli rozebranej w 1973. Był to wzniesiony w 1710 kościół Łaski, powiększony o wieżę w 1826. Uratowano też polichromowane stropy deskowe, które po konserwacji, podzielone na poszczególne sceny (tematyka biblijna) rozmieszczono na stropach kilku kościołów na terenie województwa. Z otaczającej kościół zabudowy kompleksu ewangelickiego, oprócz
Pierwotnie szpitalny, wzmiankowany w 1320, był małą, orientowaną, murowaną budowlą, tożsamą z obecnym prezbiterium, przekrytą w pocz. XVI w. sklepieniem sieciowym. Zapewne w okresie gdy kościół posiadali protestanci (1526–1653) został on powiększony o obecną nawę, przekrytą stropem. Od tego czasu skromna budowla przetrwała w niezmienionym kształcie.
Na poł. XIII w. datowane są pozostałości pierwotnego kamiennego kościoła widoczne w szczytowych elewacjach prezbiterium i nawy głównej. Obecne rozmiary kościół otrzymał przy odbudowie po pożarze w 1339 i w rezultacie prac prowadzonych w 1 poł. XV w. Ok. 1460 dostawiona została zakrystia z książęcą emporą oraz ufundowana przez księcia
Późnoromański kościół powstał ok. poł. XIII w. Przy odbudowie po pożarze w 1803 obniżono dachy i poszerzono okna nawy. W 1997 ogień ponownie zniszczył świątynię, którą po kilku latach odbudowano. Od XVI w. do 1945 był w rękach ewangelików. Jest budowlą orientowaną, murowaną z granitu ciosanego, jednonawową, z prostokątnym w
Wzniesiony w ok. 1840, jako zbór ewangelicki, jest budowlą późnoklasycystyczną, zorientowaną na północ, murowaną, salową na planie prostokąta, z wieżą od strony południowej, nakrytą dachem dwuspadowym. Wnętrze, opięte emporami, ma wyposażenie z czasu budowy kościoła.
