Postawiony w 2. poł. XIX w., na miejscu starszego – neogotycki. Jest budowlą murowaną z cegły, jednonawową, z trójbocznie zamkniętą absydą prezbiterialną, z wysmukłą wieżą od zachodu.
Zbudowany w 1728 w konstrukcji szkieletowej, został w nowszych czasach otynkowany, a w 1886 powiększony o murowaną wieżę. Jest orientowany, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym z załamaniami nad częścią wschodnią. Wieża ma hełm ostrosłupowy. Wewnątrz zachowało się wyposażenie barokowe.
Został zbudowany w 1737, jako ewangelicki; na zewnątrz otynkowany w 1998. Barokowa budowla jest orientowana, murowana, jednonawowa z trójbocznym prezbiterium absydalnym, nakryta dwuspadowym dachem z niską wieżą w zachodniej partii kalenicy (1745). Wnętrze ze stropem i emporami oświetlone jest oknami w dwu kondygnacjach.
Wzniesiony w 1711, jako ewangelicki, jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, kruchtą od południa, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu, z przysadzistą wieżą w kalenicy. Wnętrze przekryte jest polichromowanym stropem.
Zbudowany w 1792 w stylu klasycystycznym, przetrwał w pierwotnym kształcie, tylko wieżę podwyższono w 1922. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z prostokątnym w planie prezbiterium, zakrystią od północy i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi. Wnętrze, ze sklepieniem kolebkowym nad prezbiterium i żaglastym trzyprzęsłowym nad nawą, posiada wyposażenie barokowe z poprzedniego
Położony na rynku, wzniesiony w 1745, został gruntownie przebudowany i powiększony w 1856 oraz ok. 1900, z zatarciem cech stylowych. Jest murowany, na planie kwadratu z wewnętrznym dziedzińcem, piętrowy z dwuspadowymi dachami. Wieżę wtopioną w bryłę wschodniego skrzydła, nakrywa hełm ostrosłupowy.
Wzniesiony w 1903 r., powiększony o wieżę w 1932, jest budowlą orientowaną, ceglaną, o architekturze nawiązującej do gotyku i romanizmu, prostokątną w rzucie, z pięcioboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu.
Pierwotnie ewangelicki, wzniesiony w latach 1801–1805, z wieżą dostawioną od zachodu w 1832, jest budową klasycystyczną, orientowaną, murowaną, salową o prostokątnym planie. Wnętrze obiegają dwukondygnacyjne empory. Wieżę z tarasem wieńczy hełm ostrosłupowy.
Wzniesiony w latach 1691–1698, barokowy, murowany z cegły, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium skierowanym na północ, z zakrystią od zachodu i kruchtą od wschodu. W kalenicy dwuspadowego dachu nawy posadowiona jest wieżyczka z baniastym hełmem z latarnią. Wnętrze, przesklepione kolebką z lunetami, posiada barokowe wyposażenie. Szczyty nawy o falistym wykroju,
Wzniesiony w XIV w., został w kon. XV w. powiększony o kaplicę (obecnie kruchta), przebudowany w 1834 z zatarciem cech stylowych. W 1863 dostawiono neogotycką wieżę. Od czasu reformacji do 1945 należał do ewangelików. Jest budowlą orientowaną, murowaną, prostokątną w rzucie, z kruchtą od południa i wieżą od zachodu, nakrytą
