Dawny kościół staroluterański (obecnie remiza strażacka), pl. Szpitalny. Zbudowany w 1 poł. XIX w., o cechach późnoklasycystycznych, murowany, prostokątny w rzucie, nakryty dachem dwuspadowym.
Powstał w latach 1741–1746 z adaptacji budynku gimnazjum akademickiego, wzniesionego w pocz. XVII w., przez mistrza budowlanego Johanna Gabriela z Żagania. W 1846 przy kościele postawiono wolnostojącą, wyniosłą wieżę. Od 1945 pozostaje opuszczony lecz zabezpieczony, obecnie w prywatnym posiadaniu. Jest budowlą salową o trójbocznym zamknięciu od wschodu, nakrytą dachem mansardowym.
Został zbudowany w XIV w., na miejscu wzmiankowanego w 1175, jako jednonawowy z węższym prezbiterium. W następnym stuleciu otrzymał wieżę. W latach 1522–1654 kościół był w posiadaniu protestantów, którzy w 1586 dokonali przebudowy, przystosowując świątynie do obrządku luterańskiego. Przez poszerzenie i podwyższenie prezbiterium do rozmiarów nawy powstało jednolite wnętrze salowe.
Wymieniony jest w 1308 wśród kościołów diecezji poznańskiej. Obecny, barokowy, zbudowany został w latach 1745–1750, jako ewangelicki. Był remontowany w XIX w. i w 1998. Świątynia jest orientowana, murowana, założona na planie trapezu, nakryta dachem mansardowym z drewnianą wieżą w kalenicy, zwieńczoną hełmem z latarnią. Wnętrze przekryte jest stropem wspartym
Zbudowany ok. poł. XIX w., neoromański, salowy na planie prostokąta z wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym.
Pierwotny kościół z pocz. XIV w., przejęty w XVI w. na ponad 150 lat przez protestantów, został w 1846 gruntownie przebudowany, wg proj. Leonarda Dorst Schatzberga, otrzymując kształt neogotycki. Budowla jest orientowana, murowana, jednonawowa z prosto zamkniętym prezbiterium, zakrystią i kaplicą od północy. Od zachodu przylega, dostawiona w 1846, wieloboczna
Wzniesiony w 1. poł. XIV w., został przebudowany w XVI, XVII i XIX w. Ostania przebudowa spowodowała zatarcie cech stylowych kościoła. Jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, z prosto zamkniętym prezbiterium, zakrystią od północy, wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi; wieża ostrosłupową iglicą. W prezbiterium sklepienie kolebkowo-krzyżowe (XVI w.), w
Wzmiankowany w 1346, lecz obecny został wzniesiony w 1768, z wykorzystaniem części murów kościoła z czasów nowożytnych. Neogotycką wieżę dostawiono w 1882. Budowla jest orientowana, murowana, salowa na planie prostokąta z wieżą od zachodu, nakryta dachem trzyspadowym. Elewacje ożywione oknami rozmieszczonymi w dwu poziomach.
Wzniesiony w latach 1782–1784, jako ewangelicki, był remontowany w XIX w. i w 80. latach XX w. Barokowa budowla jest orientowana, murowana, założona na planie czworoboku, od wschodu zamkniętego linią łuku odcinkowego, z wieżą od zachodu. Wnętrze, przekryte stropem, opięte jest klasycystycznymi emporami (1 poł. XIX w.). Opodal kościoła leży
Zbudowany w kon. XIII w. z ciosanej kostki granitowej, późnoromański, został gruntownie przekształcony w czasach nowożytnych, z zatarciem pierwotnego charakteru. Jest orientowany, salowy na planie prostokąta z zakrystią od północy, z wieżą nad zachodnią partią korpusu – drewnianą nakrytą barokowym hełmem z latarnią (1751). W XVI w. świątynię przejęli ewangelicy,
