Zbudowany w XV w., na miejscu starszego, wzmiankowanego w 1235, późnogotycki. W 1605, 1632, i 1660 kościół niszczony był pożarami. W latach 1881-1882 świątynię przebudowano, przedłużając nawę w kierunku zachodnim oraz dostawiając neogotycką wieżę i kaplicę. Jest orientowany, murowany, salowy zamknięty od wschodu trójbocznie, z zakrystią od północy, kaplicą od
Zbudowany w 2. poł. XIII w., został przesklepiony w XIV (prezbiterium) i XVI w. (nawa), powiększony o zakrystię i wieżę w XV w. Przy odbudowie po pożarze w 1760 przekształcono okna. Był remontowany i restaurowany w 70. i 90. latach XX w. Od czasu reformacji do 1945 należał do ewangelików.
Późnoromański, wzniesiony w 1. poł. XIII w., został przebudowany w XV, XVII i XVIII w. Opuszczoną od 1945 świątynię odbudowano w latach 1975–1981. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, na planie prostokąta, z półkolistą absydą, zakrystią od północy i kruchtą od południa, nakryty dachami dwuspadowymi. Wnętrza przekryte są stropami,
Barokowy, wzniesiony został w 1721, jako ewangelicki, a w 1923 poddany gruntownemu remontowi. Zaprojektowany przez Georga Bähra, jest budowlą orientowaną, murowaną, założoną na planie krzyża greckiego, z półkolistą absydą od strony wschodniej i kruchtą od zachodu. Wielospadowy dach z lukarnami zwieńczony jest czworoboczną wieżą z ozdobnym hełmem. Elewacje, opilastrowane w
Późnogotycki, zbudowany w kon. XV w., w czasach nowożytnych został powiększony od północy o zakrystię i kruchtę. Jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z wyodrębnionym, oskarpowanym prezbiterium, zamkniętym trójbocznie, z wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi. Prezbiterium przekryte jest sklepieniem sieciowym, zakrystia kolebkowym, a nawa drewnianym stropem z 1714. Wnętrze
Zbudowany ok. 1840 jako ewangelicki, neoromański. Murowany, jednonawowy z krótkim czterobocznym prezbiterium, z wieżą od zachodu.
Został zbudowany w 1882, jako ewangelicki. Jest murowany z cegły, jednonawowy na planie prostokąta z pięcioboczną absydą prezbiterialną od wschodu, z zakrystią przy absydzie i czworoboczną wieżą od zachodu.
Zbudowany w 1783 w stylu klasycystycznym, jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z półkolistą absydą od wschodu i wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze z drewnianym stropem obiegają empory. Elewacje, zdobione pilastrami, mają dwie kondygnacje okien. Wieżę nakrywa dach czterospadowy zwieńczony kopułą.
Wzniesiony na miejscu spalonej w 1740 kaplicy szpitalnej, został przekształcony w fasadzie przy odbudowie po pożarze w 1832. Jest orientowany, murowany, jednonawowy, z półkoliście zamkniętym prezbiterium, zakrystią od północy, nakryty dachem dwuspadowym z sygnaturką w kalenicy.
Wzmiankowany w 1334, był najpewniej konstrukcji drewnianej. Obecny kościół powstał w latach 1734–1740, z fundacji Adama Ponińskiego, kasztelana poznańskiego i starosty babimojskiego. Po pożarze w 1832 został odbudowany z przekształceniem wież. W latach 1888, 1939 i 1963 był restaurowany. Późnobarokowy, częścią prezbiterialną skierowany na zachód, murowany, trójnawowy w układzie bazylikowym,
