Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków przyznał wyróżnienia w ramach nagrody „Lubuskie Konserwacje 2021” w kategorii: za realizację prac konserwatorsko-restauratorskich w zabytku dla gminy Brody za prace konserwatorsko-restauratorskie i roboty budowlane przy Bramie Zasieckiej w Brodach. Dyplom z rąk Pani Barbary Bielinis-Kopeć w dniu 21.04.2021 r., w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Ochrony
Zrealizowano remont konserwatorski bramy miejskiej w Brodach, zwanej Bramą Zasiecką, wpisanej do rejestru zabytków pod nr 479. Brama miejska ustawiona jest przy skrzyżowaniu drogi łączącej Zasieki i Lubsko z drogą prowadzącą do centrum Brodów – ulicą Wolności. Przyjmuje się, że została ona wzniesiona w 1753 r. dla upamiętnienia wizyty króla
Prace remontowe, poprzedzone badaniami konserwatorskimi, rozpoczęto od remontu dachów, który polegał na przełożoniu pokrycia ceramiczne i ponownym ułożeniu historycznej dachówki karpiówki i gąsiorów. W trakcie remontu elewacji przywrócona zostanie dawna kolorystyka, a napisy, aplikacje i herb miasta zostaną poddane konserwacji. Wykonano próby kolorystyczne, dobierając barwy najbardziej zbliżone do wyników badań.
Park założony około 1680 roku, jako francuski, poszerzony w kierunku północnym w latach 1741–1749. Zdewastowany w okresie wojny siedmioletniej i odbudowany w stylu angielskim. W obszar parku włączone jest jezioro, które obiega aleja. Za jeziorem znajdowała się bażantarnia. Drzewostan parku odznacza się bardzo dużą różnorodnością gatunkową.
Położona na północnym obrzeżu parku, jest budowlą barokową, wzniesioną ok. poł. XVIII w., murowaną z cegły, na planie litery L. Centralna część dłuższego skrzydła ma kształt ośmioboku i jest wyższa – dwukondygnacyjna. Obiekt nakryty jest dachem mansardowym.
Usytuowana na osi rezydencji, zamyka dziedziniec od wschodu. Zbudowana wraz z oficynami, flankowana jest murowanymi postumentami, zwieńczonymi kamiennymi posągami – Bellony i Caritas.
Oficyny usytuowane obrzeżnie przy dłuższych bokach dziedzińca, ukształtowane zostały identycznie. Barokowe, zbudowane w latach 1741–1753, były remontowane w 80. i 90. latach XX w. W pełni odrestaurowanej oficynie południowej mieści się pensjonat. Obie budowle są murowane, na planach wydłużonego prostokąta, z pozornymi, zdwojonymi ryzalitami na obrzeżach dłuższych boków, piętrowe, nakryte
Powstał w wyniku przebudowy starszej rezydencji, wzniesionej w 2. poł. XVII w. przez Promnitzów, wg proj. budowniczego Francka. Knöffel zachował mury obwodowe starej siedziby lecz przedłużył skrzydła boczne, podwyższył całość o trzecią kondygnację i nakrył dachem mansardowym. Spaloną w 1758 rezydencję odbudowano tylko prowizorycznie nakrywając ją płaskim dachem, w dawnej
Zespół został wzniesiony w latach 1741–1753, wg proj. Georga Christopha Knöffela. Pałac, będący głównym elementem założenia, poprzedzony jest obszernym, prostokątnym dziedzińcem, z metalową, kutą bramą na osi. Boki dziedzińca zamykają dwie okazałe oficyny. Po przeciwnej stronie pałacu rozciąga się rozległy park z jeziorem.
Powstał w XVII w. z fundacji Promnitzów, jako ewangelicki. W 1693 dobudowano wieżę proj. Caspra Richtera. W 1725, w oparciu o projekt Georga Bähra, kościół został przebudowany, otrzymując dwie kruchty, a we wnętrzu lożę kolatorską. Opuszczony od 1945, został w latach 1981–1983 odbudowany. Jest budowlą orientowaną, murowaną, jednoprzestrzenną, zamkniętą od
