Dobra ziemskie w Przytocznej należały w XVIII w. kolejno do Przetockich, Brezowskich, Zakrzewskich, Bojanowskich i Gliszczyńskich. Nie ustalono któremu z tych rodów należy przypisać budowę barokowego dworu, datowanego na drugą połowę XVIII w. Ok. 1870 obiekt został przebudowany a na pocz. XX w. powiększony o neobarokowe skrzydło. Starsza cześć, prostokątna
Wzniesiony w 1871 w stylu neogotyckim, jest budowlą murowaną z cegły, jednonawową z absydą prezbiterialną, zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Elementem o znacznych walorach architektonicznych jest czterokondygnacyjna wysmukła wieżą z ostrosłupowym hełmem.
Zespół dworsko-parkowy w Przytocznej (niem. Prittisch) obejmuje swoim zasięgiem obszar o powierzchni ok. 8,5 ha. Założenie zlokalizowane jest w centrum miejscowości, po jej pn. stronie, w pobliżu głównej drogi prowadzącej ze Skwierzyny w kierunku Pniew oraz Poznania. Pierwotny, trzyhektarowy ogród zajmował niewielki, obszar po wsch. oraz pd. stronie dworu. Od
Przytoczna (niem. Prittisch) jest wsią gminną leżącą na trasie Skwierzyna – Poznań. Najwcześniejsze wzmianki historyczne pochodzą z królewskich list podatkowych z 1581 roku, przypuszcza się jednak, że jej powstanie nastąpiło znacznie wcześniej. W XVIII wieku Przytoczna uzyskała prawa miejskie. W okresie porozbiorowym miejscowość znalazła się na obszarze Prus. Dobra ziemskie
