Przytoczna (niem. Prittisch) jest wsią gminną leżącą na trasie Skwierzyna – Poznań. Najwcześniejsze wzmianki historyczne pochodzą z królewskich list podatkowych z 1581 roku, przypuszcza się jednak, że jej powstanie nastąpiło znacznie wcześniej. W XVIII wieku Przytoczna uzyskała prawa miejskie. W okresie porozbiorowym miejscowość znalazła się na obszarze Prus.
Dobra ziemskie przechodziły w posiadanie wielu rodów, m.in. Przetockich, Brezowskich, Zakrzewskich, Bojanowskich, Gliszczyńskich. Pod koniec XIX wieku właścicielem folwarku był Schulz Boosen.
Zespół zabudowy folwarcznej tworzą liczne budynki gospodarcze, tj. obory, kuźnia, gorzelnia, stajnie, wozownie, chlewy, piec chlebowy. Folwark posiadał także nieistniejący dziś młyn wiatrakowy.
Dwór wzniesiono w 2. poł. XVIII wieku. Na początku XX wieku został powiększony o skrzydło północno-zachodnie. Budowla składa się z dwóch połączonych ze sobą skrzydeł. Na tyłach dworu rozciąga się założenie parkowe ze stawem.
Południowo-wschodnie skrzydło wybudowano na rzucie prostokąta. Jest to budynek częściowo podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Północno-zachodnie skrzydło wzniesiono na planie wieloboku, jako budowlę podpiwniczoną, dwukondygnacyjną, przykrytą dachem mansardowym z wstawkami. Połacie dachowe są ceramiczne – dachówka karpiówka w układzie koronkowym.
Elewacja północno-zachodnia niższego skrzydła jest siedmioosiowa z ryzalitem pozornym na osi głównej, poprzedzonym przedsionkiem z tarasem, który oblicowano kamienną okładziną. Osie pionowe wyznaczają prostokątne otwory okienne w parterze oraz facjatki. Druga kondygnacja ryzalitu pozornego posiada dwa otwory okienne oraz drzwi zamknięte pełnymi łukami. Trójkątne pole szczytu zawiera okulus. Dwupołaciowy dach wieńczy chorągiewka z motywem konia oraz pręt z literami N i S, wskazujący kierunek północ-południe. Elewacja skrzydła wyższego o podziale czteroosiowym, z trójosiowym ryzalitem pośrodku oraz po stronie północnej jednoosiowym, cofniętym w stosunku do lica elewacji skrzydłem, poprzedzonym niskim tarasem. Ryzalit uzyskał formę wklęsło-wypukłą zwieńczoną tarasem. W drugiej kondygnacji znajduje się ryzalit pozorny zamknięty u góry szczytem w kształcie łuku odcinkowego. Naroża elewacji są boniowane.
Do elewacji północno-zachodniej przylega dwukondygnacyjne skrzydło nakryte dachem pulpitowym. Tworzą je dwie zabudowane werandy, z prostokątnymi oknami o wielokrotnych podziałach.
Elewacja tylna zlokalizowana od strony parku składa się z dwukondygnacyjnego skrzydła północno-zachodniego oraz niższego południowo–wschodniego. Pierwsze skrzydło połączone jest z zabudowanymi werandami od strony północnej. Elewacja najwyższego skrzydła, nawiązująca kompozycyjnie do elewacji północno-zachodniej, jest trójosiowa z wklęsło-wypukłym ryzalitem, zwieńczonym tarasem. W połaci dachu umieszczono prostokątną wystawkę z czterema oknami.
Elewacja niższego skrzydła na osi głównej posiada ryzalit pozorny, przechodzący w pięcioosiowy szczyt zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Pseudoryzalit poprzedza obudowany stalowo-szklaną konstrukcją taras z murowaną balustradą tralkową. Podziały pionowe wyznaczają okna oraz facjatki w poddaszu. Do narożnika północno-wschodniego przylega niewielka dobudówka w kształcie ćwierćelipsy, mieszcząca klatkę schodową.
Elewacja południowo-zachodnia ma znacznie skromniejszą kompozycję. Część parterowa zawiera trzy prostokątne otwory okienne, natomiast poddasze posiada symetrycznie ustawione facjatki z drzwiami prowadzącymi na drewniany balkonik z ozdobną balustradką.
Aktualnie dwór nie jest użytkowany.
Dobra ziemskie przechodziły w posiadanie wielu rodów, m.in. Przetockich, Brezowskich, Zakrzewskich, Bojanowskich, Gliszczyńskich. Pod koniec XIX wieku właścicielem folwarku był Schulz Boosen.
Zespół zabudowy folwarcznej tworzą liczne budynki gospodarcze, tj. obory, kuźnia, gorzelnia, stajnie, wozownie, chlewy, piec chlebowy. Folwark posiadał także nieistniejący dziś młyn wiatrakowy.
Dwór wzniesiono w 2. poł. XVIII wieku. Na początku XX wieku został powiększony o skrzydło północno-zachodnie. Budowla składa się z dwóch połączonych ze sobą skrzydeł. Na tyłach dworu rozciąga się założenie parkowe ze stawem.
Południowo-wschodnie skrzydło wybudowano na rzucie prostokąta. Jest to budynek częściowo podpiwniczony, parterowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Północno-zachodnie skrzydło wzniesiono na planie wieloboku, jako budowlę podpiwniczoną, dwukondygnacyjną, przykrytą dachem mansardowym z wstawkami. Połacie dachowe są ceramiczne – dachówka karpiówka w układzie koronkowym.
Elewacja północno-zachodnia niższego skrzydła jest siedmioosiowa z ryzalitem pozornym na osi głównej, poprzedzonym przedsionkiem z tarasem, który oblicowano kamienną okładziną. Osie pionowe wyznaczają prostokątne otwory okienne w parterze oraz facjatki. Druga kondygnacja ryzalitu pozornego posiada dwa otwory okienne oraz drzwi zamknięte pełnymi łukami. Trójkątne pole szczytu zawiera okulus. Dwupołaciowy dach wieńczy chorągiewka z motywem konia oraz pręt z literami N i S, wskazujący kierunek północ-południe. Elewacja skrzydła wyższego o podziale czteroosiowym, z trójosiowym ryzalitem pośrodku oraz po stronie północnej jednoosiowym, cofniętym w stosunku do lica elewacji skrzydłem, poprzedzonym niskim tarasem. Ryzalit uzyskał formę wklęsło-wypukłą zwieńczoną tarasem. W drugiej kondygnacji znajduje się ryzalit pozorny zamknięty u góry szczytem w kształcie łuku odcinkowego. Naroża elewacji są boniowane.
Do elewacji północno-zachodniej przylega dwukondygnacyjne skrzydło nakryte dachem pulpitowym. Tworzą je dwie zabudowane werandy, z prostokątnymi oknami o wielokrotnych podziałach.
Elewacja tylna zlokalizowana od strony parku składa się z dwukondygnacyjnego skrzydła północno-zachodniego oraz niższego południowo–wschodniego. Pierwsze skrzydło połączone jest z zabudowanymi werandami od strony północnej. Elewacja najwyższego skrzydła, nawiązująca kompozycyjnie do elewacji północno-zachodniej, jest trójosiowa z wklęsło-wypukłym ryzalitem, zwieńczonym tarasem. W połaci dachu umieszczono prostokątną wystawkę z czterema oknami.
Elewacja niższego skrzydła na osi głównej posiada ryzalit pozorny, przechodzący w pięcioosiowy szczyt zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Pseudoryzalit poprzedza obudowany stalowo-szklaną konstrukcją taras z murowaną balustradą tralkową. Podziały pionowe wyznaczają okna oraz facjatki w poddaszu. Do narożnika północno-wschodniego przylega niewielka dobudówka w kształcie ćwierćelipsy, mieszcząca klatkę schodową.
Elewacja południowo-zachodnia ma znacznie skromniejszą kompozycję. Część parterowa zawiera trzy prostokątne otwory okienne, natomiast poddasze posiada symetrycznie ustawione facjatki z drzwiami prowadzącymi na drewniany balkonik z ozdobną balustradką.
Aktualnie dwór nie jest użytkowany.
