Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Białowice – Zamek

Zamek usytuowany jest na niewielkim wyniesieniu w zachodniej części wsi. Stanowi on główny element założenia folwarcznego, w skład, którego wchodzą m.in.: dom, kuźnia, warsztat z garażem, stajnia i obora. Obecnie obiekt jest nieużytkowany, w ruinie.

Najstarsza wzmianka o wsi Białowice (niem. Billendorf) pochodzi z 1355 roku, gdy była własnością żarskiego rodu Bibersteinów. W 1540 roku wieś staje się lennem rodu von Wie­debach. W roku 1551, wobec wymarcia rodu Bibersteinów państwo stanowe Żary-Trze­biel, w tym Białowice, przejął w bezpośrednie władanie Ferdynand Habsburg – cesarz rzymski i król Niemiec. W 1588 roku sprzedał lenno biskupowi wrocławskiemu Balthasa­rowi von Promnitz, który w roku następnym przekazał je swemu kuzynowi, Seygfridowi von Promnitz z Lasocina. Najprawdopodobniej z czasem jego władania w państwie stano­wym należy wiązać wybudowanie w Białowicach zamku (prawdopodobnie trzykondygna­cyjnego), który pełnił jednocześnie funkcję obronną i był siedzibą rodziny szlacheckiej von Wiedenbach, będącej w stosunku lennym wobec Promnitzów z Żar. W 1652 roku wyga­sła białowicka linia rodu Wiedenbachów i wieś nadawana była jako lenno kolejno: Karolo­wi Christoffowi von Rottenburg (1652), Kasprowi von Berg (1679), Amandusowi Frankel (od 1702). Po roku 1734 dobrami białowickimi bezpośrednio zarządzał ostatni przedsta­wiciel rodu von Promnitz – Hans Erdmann. Z jego inicjatywy około 1758 roku doszło do przekształcenia zamku na spichlerz, w efekcie czego doszło do zatarcia renesansowych cech stylowych budowli. W wyniku przebudowy (wykucie otworu wjazdowego, umieszczenie w północnej i zachodniej połaci dachu otworów wentylujących, usunięcie wewnętrznych podziałów), doszło do zmian w konstrukcji, efektem czego było zarwanie się czterospa­dowego dachu, zniszczenie stropu dwóch kondygnacji oraz drewnianych schodów. Wte­dy obiekt, już jako dwukondygnacyjny, został nakryty nowym czterospadowym dachem. Jednocześnie zasypano południowy odcinek, otaczającej zamek fosy. O losach budowli w XVIII-XIX wieku, aż do II wojny światowej brakuje informacji. Istniejąca obecnie zabu­dowa folwarczna powstała w XIX wieku. Po II wojnie światowej budynek spichlerza stano­wił własność PGR, nie był użytkowany i podlegał dewastacji. W 1978 roku powstała wy­rwa w dachu. Aktualnie obiekt jest w stanie ruiny.

Obiekt założony na rzucie przybliżonym do litery „L”, jest częściowo podpiwniczony, dwu­kondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym, w większości zarwanym. W zachowanej południowo-zachodniej połaci dachu znajdują się wole oka. W elewacji frontowej umiesz­czone zostały duże wrota. Całość elewacji została zwieńczona gzymsem koronującym. W prostej płaszczyźnie elewacji rozmieszczono niewielkie, prostokątne okna, w większości pozbawione stolarki i szklenia.

W budynku nie przeprowadzano po II wojnie światowej żadnych prac budowlanych i za­bezpieczających. Obiekt od lat 60. XX wieku pozostaje nieużytkowany, popadając w co­raz większą ruinę.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content