Biecz leży przy drodze z Lubska do Gubina. Zespół pałacowy usytuowany jest po północnej stronie tej drogi, we wschodniej części wsi. Pałac wraz z dwiema oficynami, budynkiem bramnym i parkiem tworzą założenie przestrzenne, którego kompozycja oparta jest na dwóch osiach symetrii, krzyżujących się pod kątem prostym. Zespół zajmuje wydzielony teren, oddzielony od wschodu, północy i zachodu dwoma kanałami, natomiast od południa parkiem. Obecnie zabytek w części użytkowany jest jako mieszkanie.
Historia pałacu w Bieczu jest ściśle związana z rodem von Wiedebach, który od średniowiecza do 1945 roku sprawował władzę nad okolicznymi dobrami. Zamek w Bieczu istniał już w średniowieczu, jednakże pałac powstał w wyniku rozbudowy późniejszej, renesansowej siedziby, pochodzącej przypuszczalnie z XVI wieku. Rezydencja założona była na rzucie zbliżonym do kwadratu, miała dwie kondygnacje i nakryta była dachem namiotowym. Pod koniec XVII wieku Otto Jerzy von Wiedebach powiększył siedzibę, rozbudowując obiekt w kierunku zachodnim. Największe zamiany zaszły jednak na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy to Friedrich Heinrich Wilhelm von Wiedebach, przekształcił stary dwór w pałac, dobudowując od strony północnej dwa skrzydła boczne, zmieniając układ wnętrz, wygląd elewacji oraz wprowadzając w dachu lukarny i wole oka. Wówczas wybudowano także oficyny i budynek bramny. Data przebudowy „MDCCCII” oraz inicjał jej inicjatora „F H W v. W” uwiecznione zostały w tympanonie budynku bramnego. W drugiej połowie XIX wieku, za sprawą Paula Friedrycha von Wiedebach, wprowadzono neorokokowy wystrój elewacji. Z tego okresu pochodzi również weranda i balkon przy elewacji wschodniej.
Pałac założony jest na planie podkowy, z werandą na rzucie prostokąta po wschodniej stronie. Korpus główny, dwukondygnacyjny, nakryty jest dachem czterospadowym z lukarnami. Z kolei skrzydła boczne, jednokondygnacyjne, mają dachy naczółkowe. Fasada, częściowo przysłonięta skrzydłami bocznymi, zakomponowana jest symetrycznie. Jej środkowa cześć zaakcentowana została przez pseudoryzalit, zwieńczony ażurową balustradą i rzeźbami. Ryzalit zdobi neorokokowa dekoracja, zachowana jedynie w zwieńczeniach otworów – drzwiowego i okiennych. Pozostałe elewacje, o zróżnicowanej ilości osi, opracowane są skromniej. W pałacu zachowała się częściowo stolarka okienna i drzwiowa o charakterze zabytkowym.
Biecz ominęły zniszczenia wojenne. Do 1956 roku w pałacu mieścił się Wiejski Dom Kultury. Następnie, nieużytkowany niszczał. W 1967 roku Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze urządziła tu magazyn książek, a obiekt strzegł, mieszkający w nim, społeczny opiekun Adam Wróblewski. Wówczas naprawiono dach, a także oszklono wszystkie okna. Od lat 80. XX wieku pałac jest własnością prywatną. W latach 90. XX wieku skuto profilowane opaski okienne w fasadzie.
****
Na początku 2018 roku zdewastowany pałac został przejęty w użytkowanie przez Fundację Ochrony Zabytków Monumenta Poloniae na mocy porozumienia z właścicielem i wierzycielem. Wsparcie finansowe wierzyciela i Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz zaangażowanie miłośników zabytków pozwoliło Fundacji na przeprowadzenie prac porządkowych i ratunkowych, w tym na zabezpieczenie grożących zawaleniem stropów i dachu. Brama wjazdowa i oficyna znalazły na przełomie 2017 i 2018 roku nowych właścicieli, którzy już przystąpili do pierwszych prac remontowych. Obiekty udostępnione są do zwiedzania.
