Dwór w Bieniowie (niem. Benau) zlokalizowany jest w centralnej części wsi, w otoczeniu zabudowań folwarcznych skupionych wokół prostokątnego podwórza. Bieniów powstał przypuszczalnie już w połowie XIII wieku. Po raz pierwszy wieś została wymieniona w 1329 roku, jako własność Seyfridiusa de Benym. W połowie XIV wieku miejscowość została własnością Urlicha von Pack. Jako lenno była w posiadaniu wielu rodów rycerskich, m.in. Richterów i Unwirdów. W 1455 roku Wacław von Biberstein oddał Bieniów w lenno Grzegorzowi Otto. Z kolei w 1461 roku, jako posiadacz dóbr Bieniowskich wymieniany był Balcer Unwirde. W 1490 Bieniów został sprzedany książętom saskim. W połowie XVI wieku miejscowość przeszła pod władanie Promnitzów. Kolejnymi właścicielami byli m.in. Adam von Niesemeuschel i Tobiasz Markisch. Pod koniec XVIII wieku Bieniów, jak całe Łużyce, wszedł w skład państwa pruskiego.
Wzmianki o murowanej siedzibie dworskiej w Bieniowie pochodzą z połowy XVIII wieku. Ówczesna budowla, założona na planie prostokąta, była jednokondygnacyjna i tynkowana. Obecny wygląd dworu jest wynikiem przebudowy dokonanej w 1840 roku, co potwierdza chorągiewka z sygnaturą „CF 1840”, umieszczona na dachu budynku. Dwór został wówczas podwyższony o jedną kondygnację i nakryty dachem czterospadowym. Kolejne przekształcenia miały miejsce już po II wojnie światowej, kiedy to wykuto otwór wejściowy w elewacji północnej oraz wzniesiono przybudówkę od strony południowej.
Dwór założony jest na planie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku zachodnim. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła nakryta jest dachem czterospadowym z powiekami. Do elewacji południowej przylega niewielka przybudówka na rzucie prostokąta, nakryta dachem jednospadowym. Fasada dworu zakomponowana jest symetrycznie, z wejściem głównym umieszczonym w osi środkowej, poprzedzonym jednobiegowymi schodami. Układ horyzontalny podkreślają dwa gzymsy międzykondygnacyjne oraz gzyms wieńczący. Otwór wejściowy wieńczy odcinek gzymsu uskokowego wspartego na konsolach. Prostokątne otwory okienne ujęte są w profilowane opaski, które w kondygnacji przyziemia zamknięte zostały łukiem kotarowym dwudzielnym, a na piętrze zwieńczone prostymi naczółkami. Pierwotnie przyziemie fasady było boniowane. Elewacja południowa opracowana jest analogicznie jak fasada, lecz zamiast wejścia, w osi środkowej umieszczony jest potrójny zespół okienny złożony z prostokątnego otworu środkowego i węższych bocznych, każde w profilowanej opasce zamkniętej łukiem kotarowym dwudzielnym. Pozostałe elewacje zakomponowane są niesymetrycznie.
Po 1945 roku dwór w Bieniowie był użytkowany przez PGR. W 1997 roku skuto tynki elewacji frontowej. Obecnie budynek stanowi własność Skarbu Państwa i użytkowany jest na cele mieszkalne.
