Najstarsza wzmianka o pierwszych właścicielach dóbr w Bogaczowie (niem. Reichenau) pochodzi dopiero z 1441 roku, choć wieś powstała dużo wcześniej. Informacja ta stwierdza, iż 3/4 wsi z prawem patronatu nad kościołem i wyższym sądownictwem znajduje się w rękach rodziny von Niesemeuschel, która zakupiła dobra od rodziny von Rabenau z Kosierza. W 1551 roku Adam von Niesemeuschel kupił od Rothenburgów pozostałą część Bogaczowa, scalając tym samym dobra. Jednak po śmierci Adama w 1560 roku następuje podział majątku pomiędzy jego synów na folwark górny (z pałacem) i dolny (z dworem). Ponowne scalenie folwarków następuje w 1702 roku, kiedy to Philipp von Niesemeuschel kupuje folwark górny. Majątek bogaczowski pozostaje w rękach tego rodu aż do połowy XVIII wieku, kiedy dostaje się w ręce rodziny von Luttwitz. Od połowy XVIII wieku Bogaczów jest w posiadaniu kolejnych rodów szlacheckich (1761-1803 – von Haugwitzwie; 1803-1804 – von Bomsdorff; 1804-1819 – von Wulfen; 1819-1842 – baron von Rheinhaben; 1842-1866 – Sembach; 1856-1877 – Gustav von Nositz-Wallwitz; 1877-1945 – rodzina hrabiów von Strachwitz).
Dwór
Dwór w Bogaczowie usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi, w dawnym folwarku dolnym. Dwór znajduje się po wschodniej stronie drogi do Nowogrodu Bobrzańskiego, a zabudowa folwarczna po stronie zachodniej. W skład folwarku wchodzą m.in.: spichlerz, obora, dom mieszkalny oraz tzw. duża obora (powstałe w XIX w.). Obecnie odrestaurowany dwór służy celom mieszkalnym.
Pierwotny dwór renesansowy z 2 poł. XVI wieku został gruntownie przebudowany w końcu XVII wieku, być może przez Filipa von Niesemeuschel. W rezultacie tego powstała budowla barokowa. Relikty renesansowej siedziby zachowały się w północnej i zachodniej partii muru obwodowego. Najistotniejszą z dokonanych w przebudowie zmian było nakrycie obiektu dachem mansardowym, w miejsce poprzedniego czterospadowego. Dwór stanowił siedzibę rodu aż do ponownego scalenia folwarków na początku XVIII wieku. Stracił wtedy funkcję szlacheckiego gniazda, stając się mieszkaniem zarządcy folwarku.
Dwór, założony na planie prostokąta, jest dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym z powiekami w dolnej połaci. Barokowy charakter budynku podkreśla podział elewacji, które zostały rozczłonkowane i spięte w narożach lizenami, a granicę między kondygnacjami podkreślono prostym gzymsem. W fasadzie budynku umiejscowiono wejście główne. Zdobi je portal w postaci pilastrów, podtrzymujących trójkątny naczółek, w polu którego umieszczono tablicę z dwoma płaskorzeźbionymi herbami z inicjałami: D v N (herb von Niesemeuschel) oraz D v Z (niezidentyfikowany). Wnętrza budynku zostały przekryte sklepieniami kolebkowymi z lunetami. Z oryginalnego wystroju i wyposażenia zachowała się stolarka drzwiowa zewnętrzna i częściowo wewnętrzna (z końca XVI wieku), skromna barokowa dekoracja sztukatorska sufitów i posadzka na parterze.
Po II wojnie światowej zabytek był w użytkowaniu PGR. W opuszczonym później obiekcie zamieszkiwał społeczny opiekun zabytków. Z czasem stał się właścicielem dworu i z pietyzmem go odbudował, urządzając mieszkanie. W latach 90-tych XX wieku wymieniono pokrycie dachowe i stolarkę okienną, wyremontowano elewację.
Pałac
Pałac w Bogaczowie usytuowany jest w centralnej części wsi, po stronie południowej lokalnej drogi Bogaczów-Wysoka. Po przeciwnej stronie drogi stoi gotycki kościół. Pałac stanowi element dominanty założenia. Skierowany fasadą w stronę południową, gdzie rozciąga się rozległy park krajobrazowy.
Metryka pałacu w Bogaczowie sięga XVI wieku, kiedy miał prawdopodobnie formę prostej budowli na rzucie prostokąta. W XVII wieku został gruntownie przebudowany w duchu baroku, być może z inicjatywy Ottona von Glaubitza lub Philippa von Niesemeuschel, po scaleniu folwarków w 1702 roku. Obecną formę pałac uzyskał w przebudowie dokonanej w 1863 roku na zlecenie von Sembacha. Dostawiono wtedy, od strony frontowej dwa skrzydła boczne przez co cała budowla uzyskała plan litery „U”. W 1893 roku z inicjatywy Franza Arthura von Strachwitz, wykonano reprezentacyjną klatkę schodową wbudowaną między skrzydła, prezentującą cechy stylowe neorokoka.
Neobarokowy pałac w Bogaczowie jest dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym, urozmaiconym „wolimi okami” (w partii korpusu oraz skrzydeł). Wbudowanie klatki schodowej pomiędzy skrzydła budynku, umiejscowionych po bokach fasady zatarło układ budynku na planie litery „U”, nadając mu rzut zbliżony do prostokąta, a skrzydłom wrażenie ryzalitów. Środkowa część fasady została zamknięta szczytem z frontonem zakończonym półkoliście. W centralnej części fasady umieszczono wejście główne zamknięte półkoliście. Naroża budynku otrzymały boniowania. Prostokątne okna ujęte zostały profilowanymi opaskami z uszakami, jedynie w fasadzie po obu stronach wejścia głównego umieszczono okna zamknięte półkoliście. W holu wykonano schody zbieżno-rozbieżne z kanelurowymi kolumnami. W pałacu zachowały się sztukaterie sufitu, piece, stolarka drzwiowa i okienna (z okiennicami).
Po II wojnie światowej był użytkowany przez Zarząd Lasów, PGR, Technikum Rolnicze, a od 1974 roku Państwowy Dom Dziecka. W latach 70-tych XX wieku na obiekcie przełożono dachówkę. Obecnie stanowi własność prywatną.
