Pałac położony we wschodniej części wsi, po lewej stronie drogi prowadzącej do miejscowości Bełcze, stanowi główny element przestrzenny założenia folwarczno-parkowego. Usytuowany pośrodku dziedzińca, od wschodu i zachodu otoczony jest dawną, częściowo zachowaną zabudową folwarczną, od południa ogrodzeniem i budynkami kordegard oraz parkiem położonym za drogą. Budynek od 1985 roku pozostaje nieużytkowany.
W 1707 roku, po ponad 150 letnim okresie gospodarowania miejscowymi dobrami z położonej w Konotpie siedziby rodowej, Adam von Kottwitz rozpoczął budowę pierwszego pałacu w Bojadłach (niem. Boyadel). Równolegle prowadzone były prace przy rozplanowaniu i założeniu ozdobnego ogrodu wraz z oranżerią i zwierzyńcem, sytuowanego od południowej strony na osi widokowej pałacu. W trakcie prowadzonych działań, w roku 1720 umarł bezpotomnie inicjator budowy. Jeszcze przed jego śmiercią, cesarz Karol VI nadał właścicielom majątku w Konotopie, Bojadłach i Studzieńcu – Zygmuntowi, Adamowi i Dawidowi Henrykowi von Kottwiz oraz ich potomkom, prawo do używania tytułu barona. Majątek po Adamie von Kottwitz wraz z trwającymi robotami objął starszy brat Dawid Henryk. Budowa została ukończona 1731 roku. Tego samego roku budynek został częściowo zniszczony w wyniku pożaru. W latach 1734-1735 Dawid Henryk von Kottwitz odbudował rezydencję. Powstało nowe założenie przestrzenne ukształtowane w panującym wówczas stylu baroku. Do frontowej strony pałacu przylegał honorowy dziedziniec założony na planie prostokąta, otoczony zabudowaniami gospodarczymi. Wjazd na teren rezydencji prowadził przez bramę osadzoną w murowanych filarach, zwieńczonych wazonami. Po obu stronach ogrodzenia wybudowano dwa pawilony z wieżami. Na jednej z wież umieszczono zegar słoneczny, na drugiej mechaniczny.
Podczas wojny siedmioletniej, w okresie od lata 1759 roku do jesieni 1760 roku pałac był plądrowany przez wojska rosyjskie. W 1765 roku dobra odziedziczył po ojcu Rudolf Gotthard von Kottwitz, który kilka miesięcy później umarł bezpotomnie. Sukcesorem Bojadeł został jego brat Adam Melchior von Kottwitz, który władał majątkiem do 1777 roku. Kolejnym właścicielem posiadłości był jego syn – baron Adam Rudolf Karl, zawiadując nią do 1811 roku. W 1812 roku w pałacu wybuchł pożar, w wyniku którego zniszczeniu uległo rodzinne archiwum. W XIX wieku, na tarasie przy zachodnim skrzydle postawiono przeszkloną werandę o lekkiej, stalowej konstrukcji.
Do 1904 roku pałac pozostawał w rękach rodziny von Kottwitz, której kolejnymi reprezentantami byli Alexander (1812-1854), Leopold (1854-1902) – ostatni przedstawicielw linii męskiej i córka Leopolda – Ewa von Bassewitz-Levetzow (1902-1904). W 1904 roku spadkobierczyni sprzedała ponad trzystuletnie dziedzictwo von Kottwizów za 1 900 000 marek generałowi Reinhardowi von Scheffer z Berlina. Nowy właściciel przeprowadził remont zaniedbanego pałacu, likwidując m.in. przeszkloną werandę z tarasu, odnowił elewacje i urządził na nowo wnętrza rezydencji. W pierwszej połowie lat 20. XX wieku dobra objął Adolf baron von Scheffer, który pozostawał ich właścicielem do 1945 roku.
Pałac zbudowany w latach 30. XVIII wieku zachował do dzisiaj swój pierwotny kształt i formę oraz częściowo wystrój elewacji. Budynek jest murowany, dwukondygnacyjny, podpiwniczony tylko w centralnej części. Wzniesiony na planie podkowy z centralnie umieszczonym ryzalitem od strony frontowej. Taras usytuowany od frontu, wydzielono tralkową balustradą w linii skrzydeł, przerwaną schodami na osi wejścia głównego. Bryła rozczłonkowana, złożona jest z czterech segmentów. Środkową partię nakryto wysokim dachem czterospadowym, skrzydła boczne trzyspadowymi. Elewacje tynkowane gładko, horyzontalnie przedzielone zostały gzymsami kordonowymi i wieńczącymi. Symetrycznie rozstawione otwory ujęte są w opaski. Fasada, a częściowo również elewacje boczne, mają bogatą rokokową dekorację rzeźbiarską z motywami muszli, owoców i girland. Wyjątkowość fasady podkreśla ozdobne opracowanie ryzalitu, uwydatnione szczególnie w trójkątnym tympanonie wypełnionym kartuszem z napisem „David Heinrich Freiherr von Kottwiz 1934” i panopliami. W przyziemiu znajduje się portal ujęty pilastrami zwieńczonymi jońskimi głowicami. Głowice podtrzymują belkowanie ze zwieńczeniem w formie esownic. Wewnątrz częściowo zachowało się wyposażenie – kominki, stolarka drzwiowa, balustrada schodów.
Po zakończeniu działań wojennych pałac przeszedł na własność Skarbu Państwa. W latach 50. XX wieku w budynku mieścił się ośrodek zdrowia, a na przełomie lat 50. i 60. XX wieku szkoła podstawowa. W 1967 roku przeprowadzono remont budynku, przystosowując go do funkcji ośrodka kolonijnego. W trakcie adaptacji wprowadzono nowe podziały wnętrz, wykonano nowe instalacje, sanitariaty, zaplecze kuchenne i kotłownię. W latach 1982-1985 przeprowadzono remont instalacji i naprawę dachu z opierzeniami. Kolejny remont – samowolny – rozpoczęto w 1988 roku. Skuto wówczas tynki z fasady wraz z częścią detalu architektonicznego na wysokości parteru, aż do gzymsu międzykondygnacyjnego. Rok później wymieniona została stolarka okienna. W latach 1993-1995 z pałacu skradziono barokowe drzwi wewnętrzne i herb z kominka.W drugiej połowie lat 90. XX wieku obiekt nabyła warszawska spółka. Zimą 2000 roku, wskutek nieszczelności pokrycia dachowego i zawilgocenia drewnianych elementów konstrukcji, zarwaniu uległa część stropów rozpiętych nad górną kondygnacją budynku. W 2006 roku nastąpiła zmiana właściciela, ktróry przystąpił do prac projektowych. Daje to nadzieję rozpoczęcia remontu w najbliższym czasie.
W 1707 roku, po ponad 150 letnim okresie gospodarowania miejscowymi dobrami z położonej w Konotpie siedziby rodowej, Adam von Kottwitz rozpoczął budowę pierwszego pałacu w Bojadłach (niem. Boyadel). Równolegle prowadzone były prace przy rozplanowaniu i założeniu ozdobnego ogrodu wraz z oranżerią i zwierzyńcem, sytuowanego od południowej strony na osi widokowej pałacu. W trakcie prowadzonych działań, w roku 1720 umarł bezpotomnie inicjator budowy. Jeszcze przed jego śmiercią, cesarz Karol VI nadał właścicielom majątku w Konotopie, Bojadłach i Studzieńcu – Zygmuntowi, Adamowi i Dawidowi Henrykowi von Kottwiz oraz ich potomkom, prawo do używania tytułu barona. Majątek po Adamie von Kottwitz wraz z trwającymi robotami objął starszy brat Dawid Henryk. Budowa została ukończona 1731 roku. Tego samego roku budynek został częściowo zniszczony w wyniku pożaru. W latach 1734-1735 Dawid Henryk von Kottwitz odbudował rezydencję. Powstało nowe założenie przestrzenne ukształtowane w panującym wówczas stylu baroku. Do frontowej strony pałacu przylegał honorowy dziedziniec założony na planie prostokąta, otoczony zabudowaniami gospodarczymi. Wjazd na teren rezydencji prowadził przez bramę osadzoną w murowanych filarach, zwieńczonych wazonami. Po obu stronach ogrodzenia wybudowano dwa pawilony z wieżami. Na jednej z wież umieszczono zegar słoneczny, na drugiej mechaniczny.
Podczas wojny siedmioletniej, w okresie od lata 1759 roku do jesieni 1760 roku pałac był plądrowany przez wojska rosyjskie. W 1765 roku dobra odziedziczył po ojcu Rudolf Gotthard von Kottwitz, który kilka miesięcy później umarł bezpotomnie. Sukcesorem Bojadeł został jego brat Adam Melchior von Kottwitz, który władał majątkiem do 1777 roku. Kolejnym właścicielem posiadłości był jego syn – baron Adam Rudolf Karl, zawiadując nią do 1811 roku. W 1812 roku w pałacu wybuchł pożar, w wyniku którego zniszczeniu uległo rodzinne archiwum. W XIX wieku, na tarasie przy zachodnim skrzydle postawiono przeszkloną werandę o lekkiej, stalowej konstrukcji.
Do 1904 roku pałac pozostawał w rękach rodziny von Kottwitz, której kolejnymi reprezentantami byli Alexander (1812-1854), Leopold (1854-1902) – ostatni przedstawicielw linii męskiej i córka Leopolda – Ewa von Bassewitz-Levetzow (1902-1904). W 1904 roku spadkobierczyni sprzedała ponad trzystuletnie dziedzictwo von Kottwizów za 1 900 000 marek generałowi Reinhardowi von Scheffer z Berlina. Nowy właściciel przeprowadził remont zaniedbanego pałacu, likwidując m.in. przeszkloną werandę z tarasu, odnowił elewacje i urządził na nowo wnętrza rezydencji. W pierwszej połowie lat 20. XX wieku dobra objął Adolf baron von Scheffer, który pozostawał ich właścicielem do 1945 roku.
Pałac zbudowany w latach 30. XVIII wieku zachował do dzisiaj swój pierwotny kształt i formę oraz częściowo wystrój elewacji. Budynek jest murowany, dwukondygnacyjny, podpiwniczony tylko w centralnej części. Wzniesiony na planie podkowy z centralnie umieszczonym ryzalitem od strony frontowej. Taras usytuowany od frontu, wydzielono tralkową balustradą w linii skrzydeł, przerwaną schodami na osi wejścia głównego. Bryła rozczłonkowana, złożona jest z czterech segmentów. Środkową partię nakryto wysokim dachem czterospadowym, skrzydła boczne trzyspadowymi. Elewacje tynkowane gładko, horyzontalnie przedzielone zostały gzymsami kordonowymi i wieńczącymi. Symetrycznie rozstawione otwory ujęte są w opaski. Fasada, a częściowo również elewacje boczne, mają bogatą rokokową dekorację rzeźbiarską z motywami muszli, owoców i girland. Wyjątkowość fasady podkreśla ozdobne opracowanie ryzalitu, uwydatnione szczególnie w trójkątnym tympanonie wypełnionym kartuszem z napisem „David Heinrich Freiherr von Kottwiz 1934” i panopliami. W przyziemiu znajduje się portal ujęty pilastrami zwieńczonymi jońskimi głowicami. Głowice podtrzymują belkowanie ze zwieńczeniem w formie esownic. Wewnątrz częściowo zachowało się wyposażenie – kominki, stolarka drzwiowa, balustrada schodów.
Po zakończeniu działań wojennych pałac przeszedł na własność Skarbu Państwa. W latach 50. XX wieku w budynku mieścił się ośrodek zdrowia, a na przełomie lat 50. i 60. XX wieku szkoła podstawowa. W 1967 roku przeprowadzono remont budynku, przystosowując go do funkcji ośrodka kolonijnego. W trakcie adaptacji wprowadzono nowe podziały wnętrz, wykonano nowe instalacje, sanitariaty, zaplecze kuchenne i kotłownię. W latach 1982-1985 przeprowadzono remont instalacji i naprawę dachu z opierzeniami. Kolejny remont – samowolny – rozpoczęto w 1988 roku. Skuto wówczas tynki z fasady wraz z częścią detalu architektonicznego na wysokości parteru, aż do gzymsu międzykondygnacyjnego. Rok później wymieniona została stolarka okienna. W latach 1993-1995 z pałacu skradziono barokowe drzwi wewnętrzne i herb z kominka.W drugiej połowie lat 90. XX wieku obiekt nabyła warszawska spółka. Zimą 2000 roku, wskutek nieszczelności pokrycia dachowego i zawilgocenia drewnianych elementów konstrukcji, zarwaniu uległa część stropów rozpiętych nad górną kondygnacją budynku. W 2006 roku nastąpiła zmiana właściciela, ktróry przystąpił do prac projektowych. Daje to nadzieję rozpoczęcia remontu w najbliższym czasie.
