Zespół dworski zlokalizowany jest w zachodniej części wsi. Dwór zajmuje centralną część założenia, po którego południowej stronie znajduje się zabudowa folwarczna, skupiona wokół prostokątnego podwórza, a po północnej skromne założenie parkowe o charakterze krajobrazowym wraz z dawnym ogrodem warzywnym.
Wieś Bonów powstała przypuszczalnie w XIV wieku. Pierwszy raz miejscowość wzmiankowana jest w 1360 roku, kiedy przynależała do księstwa głogowskiego. W 1480 roku właścicielem Bonowa był Lorenz Beytsch, natomiast w 1510 roku Hans Pruffer. Prawdopodobnie jeszcze w XVI wieku Bonów nabyła rodzina von Glaubitz, w której rękach majątek pozostał do XIX wieku. W opisie Śląska z 1791 roku, Zimmermann podaje, że dobra ziemskie w Bonowie należały w owym czasie do barona von Glaubnitz, a we wsi znajdował się folwark, siedziba pańska i wiatrak. Bonów zamieszkiwało 157 osób, w tym 11 zagrodników i 4 chałupników. Być może w XVIII, a może jeszcze w XVII wieku, przy miejscowym folwarku wzniesiono niewielki dwór. Na początku XIX wieku majątek znalazł się w posiadaniu rodziny von Liebermann, od której w 1847 roku odkupił go pułkownik von Jordan. Jego syn, Carl August, a potem wnuk, Paul, zarządzali posiadłością do czasów II wojny światowej. Za czasów Carla von Jordan powstały nowe zabudowania gospodarcze, wówczas także przebudowano dwór, a w jego sąsiedztwie założono park i ogród.
W wyniku wspomnianej przebudowy, około 1860 roku, wcześniejszej siedzibie nadano cechy stylu neogotyckiego. Dwór rozplanowany jest na rzucie prostokąta, z ryzalitem od strony południowej oraz prostokątnymi aneksami po stronie zachodniej i północnej, dostawionymi w późniejszym czasie. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Parterowa bryła, z piętrową nadstawką w osi fasady, posadowiona jest na wysokim cokole i nakryta dachem dwuspadowym. Aneksy nakryte są dachami płaskimi. Elewacja frontowa rozplanowana jest symetrycznie jako siedmioosiowa. Układ horyzontalny podkreślają gzymsy: cokołowy i wydatny koronujący. Prostokątne otwory okienne, wsparte na profilowanych parapetach, ujęte są w wąskie opaski. Część środkowa fasady zaakcentowana jest trzyosiowym ryzalitem zamkniętym trójkątnym szczytem. W osi ryzalitu mieści się wejście główne, poprzedzone niewielką werandą i jednobiegowymi schodami. Po jego obu stronach znajdują się otwory okienne. Wejście i okna zwieńczone zostały wspólnym neogotyckim naczółkiem w formie łamanego odcinka gzymsu. Nad wejściem umieszczone jest tondo z rzeźbionym wyobrażeniem głowy kobiecej w wianku z winorośli. W facjacie mieszczą się dwa mniejsze otwory okienne połączone wspólnym parapetem, zwieńczone neogotyckim naczółkiem. Wyżej znajduje się okulus w profilowanym obramieniu. Szczyt ryzalitu flankują dwie sterczyny o uproszczonej, neogotyckiej formie. Elewacje boczne, wschodnia i zachodnia, zamknięte są neogotyckimi szczytami schodkowymi. Elewacje opracowane są analogicznie do fasady.
W 1950 roku powstał PGR Borów, do którego włączono m.in. Bonów. W latach 70. XX wieku funkcjonowała tutaj Stacja Hodowli Roślin. Na początku lat 90. XX wieku, po likwidacji PGR, dwór, w którym wcześniej mieściły się biura, został opuszczony i popadł w ruinę. Obecnie budynek jest nieużytkowany i zaniedbany, znajduje się w złym stanie.
Wieś Bonów powstała przypuszczalnie w XIV wieku. Pierwszy raz miejscowość wzmiankowana jest w 1360 roku, kiedy przynależała do księstwa głogowskiego. W 1480 roku właścicielem Bonowa był Lorenz Beytsch, natomiast w 1510 roku Hans Pruffer. Prawdopodobnie jeszcze w XVI wieku Bonów nabyła rodzina von Glaubitz, w której rękach majątek pozostał do XIX wieku. W opisie Śląska z 1791 roku, Zimmermann podaje, że dobra ziemskie w Bonowie należały w owym czasie do barona von Glaubnitz, a we wsi znajdował się folwark, siedziba pańska i wiatrak. Bonów zamieszkiwało 157 osób, w tym 11 zagrodników i 4 chałupników. Być może w XVIII, a może jeszcze w XVII wieku, przy miejscowym folwarku wzniesiono niewielki dwór. Na początku XIX wieku majątek znalazł się w posiadaniu rodziny von Liebermann, od której w 1847 roku odkupił go pułkownik von Jordan. Jego syn, Carl August, a potem wnuk, Paul, zarządzali posiadłością do czasów II wojny światowej. Za czasów Carla von Jordan powstały nowe zabudowania gospodarcze, wówczas także przebudowano dwór, a w jego sąsiedztwie założono park i ogród.
W wyniku wspomnianej przebudowy, około 1860 roku, wcześniejszej siedzibie nadano cechy stylu neogotyckiego. Dwór rozplanowany jest na rzucie prostokąta, z ryzalitem od strony południowej oraz prostokątnymi aneksami po stronie zachodniej i północnej, dostawionymi w późniejszym czasie. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Parterowa bryła, z piętrową nadstawką w osi fasady, posadowiona jest na wysokim cokole i nakryta dachem dwuspadowym. Aneksy nakryte są dachami płaskimi. Elewacja frontowa rozplanowana jest symetrycznie jako siedmioosiowa. Układ horyzontalny podkreślają gzymsy: cokołowy i wydatny koronujący. Prostokątne otwory okienne, wsparte na profilowanych parapetach, ujęte są w wąskie opaski. Część środkowa fasady zaakcentowana jest trzyosiowym ryzalitem zamkniętym trójkątnym szczytem. W osi ryzalitu mieści się wejście główne, poprzedzone niewielką werandą i jednobiegowymi schodami. Po jego obu stronach znajdują się otwory okienne. Wejście i okna zwieńczone zostały wspólnym neogotyckim naczółkiem w formie łamanego odcinka gzymsu. Nad wejściem umieszczone jest tondo z rzeźbionym wyobrażeniem głowy kobiecej w wianku z winorośli. W facjacie mieszczą się dwa mniejsze otwory okienne połączone wspólnym parapetem, zwieńczone neogotyckim naczółkiem. Wyżej znajduje się okulus w profilowanym obramieniu. Szczyt ryzalitu flankują dwie sterczyny o uproszczonej, neogotyckiej formie. Elewacje boczne, wschodnia i zachodnia, zamknięte są neogotyckimi szczytami schodkowymi. Elewacje opracowane są analogicznie do fasady.
W 1950 roku powstał PGR Borów, do którego włączono m.in. Bonów. W latach 70. XX wieku funkcjonowała tutaj Stacja Hodowli Roślin. Na początku lat 90. XX wieku, po likwidacji PGR, dwór, w którym wcześniej mieściły się biura, został opuszczony i popadł w ruinę. Obecnie budynek jest nieużytkowany i zaniedbany, znajduje się w złym stanie.
