Pałac leży w południowej części wsi przy drodze prowadzącej z Zielonej Góry do Nowogrodu Bobrzańskiego. Od strony południowej i zachodniej budowla jest otoczona fosą, która w części wschodniej przechodzi w staw. Od południa i wschodu przylega do niej park założony około 1700 roku, przekształcony w połowie XIX wieku. Od północy zgrupowane są zabudowania gospodarcze. Obecnie jedynie część budowli jest zaadaptowana na mieszkanie. Corocznie w pałacu odbywają się warsztaty fotograficzne.
Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z roku 1273, kiedy to komes Bytomia Odrzańskiego, podstoli główny – Bronislaus, nadał osadzie prawa wsi i nazwę Broniszów. Według Dunckera już wtedy, w XIII wieku miałby powstać w tej miejscowości pierwszy dwór. Późniejszym, znanym z nazwiska właścicielem wsi była rodzina von Ebersbach. Broniszów miałby być ich siedzibą rodową już w XIV wieku. Według Sinapiusa, w 1570 roku wieś znalazła się w rękach rodu von Kottwitz przez małżeństwo Krzysztofa Fabiana von Kottwitz und Hartau z Ursulą von Ebersbach. Od około połowy wieku XVIII posiadłość należała do rodziny von Skronsky. W 1839 roku posiadłość kupił baron August von Tschammer-Quaritz, który rozpoczął przebudowę pałacu w Broniszowie. We władaniu rodziny von Tschammer majątek pozostawał do 1945 roku. Po II wojnie światowej obiekt początkowo nie był użytkowany. Następnie pełnił funkcję magazynu GS, później – prowizorycznego składu eksponatów archeologicznych. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych.
Pierwotny budynek dworu został wzniesiony zapewne w XV lub XIV wieku. Była to być może najpierw wieża mieszkalna, której pozostałości w późniejszym okresie nie pozwalały na regularne rozmieszczenie piwnic wschodniej części budynku głównego. Około 1500 roku, w części obecnego skrzydła głównego wzniesiono dwór na planie prostokąta z wydatnym ryzalitem w fasadzie. Pod koniec XVI wieku budynek powiększono w kierunku zachodnim i południowym. W wyniku rozbudowy powstało dwuskrzydłowe założenie z ryzalitem od strony północnej. Około 1600 roku budowla została podwyższona o jedną kondygnację, dostawiono wieżę. W 1606 roku wykonano sgraffito elewacji. Około 1698 roku przekształcono podziały elewacji i zmieniono układ okien fasady i elewacji wschodniej. Około połowy XIX wieku wzniesiono neogotycką basztę i przebudowano mur kurtynowy okalający dziedziniec wewnętrzny i zwężono ryzalit fasady.
Pałac jest założony na rzucie litery „L” z cylindryczną wieżą w narożu północno-wschodnim. Budowla jest murowana, wzniesiona z cegły i częściowo z kamienia, trzykondygnacjowa, nakryta dachem czterospadowym. Przestrzeń pomiędzy dwoma skrzydłami zajmuje dziedziniec, od południa i zachodu otoczony murem kurtynowym z narożną basztą. Elewacje są otynkowane. Obecnie większa część barokowych tynków odpadła, odsłaniając w niektórych miejscach pozostałości po renesansowych sgraffitach o formach roślinno-rollwerkowych oraz wcześniejszych tynkach. Dekoracja fasady broniszowskiej, mimo że bardzo uszkodzona, jest podobna do organizacji elewacji pałacu w Żaganiu. Prostokątne okna mają boniowane obramowania i naczółki utworzone z dwóch połączonych wolut oraz płyciny podokienne o lekko wybrzuszonych bokach. Poszczególne elementy dekoracji wyróżnione są fakturą i odcieniem tynku. Pośrodku fasady mieści późnorenesansowy, złożony wtórnie portal z inskrypcją: „Anno Miserrima fortuna quae inimicis caret 1608”. Z podobnego czasu pochodzi płaskorzeźba przedstawiająca Wulkana w kuźni wmontowana nad wejściem do neogotyckiej baszty. We wnętrzu występuje układ dwutraktowy z sienią na przestrzał. Po stronie wschodniej sieni znajduje się, wtórnie podzielona, izba z bogatą renesansową dekoracją sztukatorską belkowego stropu, po przeciwnej stronie – sala przekryta sklepieniami krzyżowymi, zdobionymi ornamentem okuciowym. W trakcie tylnym spod uszkodzonych tynków sufitu widoczne są fragmenty starszego polichromowanego stropu z motywem ornamentu okuciowego, natomiast na piętrze pokazały się m.in. dość dobrze zachowane malowidła stropu z motywami roślinnymi liści i wieńca.
W 1966 roku zostały przeprowadzone prace zabezpieczające obiekt. Wyremontowano m.in. dach, na drugim piętrze, obniżono wysokość tej kondygnacji i zakładając stropy Kleina. Obecnie budynek znajduje się w bardzo złym stanie technicznym.
Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z roku 1273, kiedy to komes Bytomia Odrzańskiego, podstoli główny – Bronislaus, nadał osadzie prawa wsi i nazwę Broniszów. Według Dunckera już wtedy, w XIII wieku miałby powstać w tej miejscowości pierwszy dwór. Późniejszym, znanym z nazwiska właścicielem wsi była rodzina von Ebersbach. Broniszów miałby być ich siedzibą rodową już w XIV wieku. Według Sinapiusa, w 1570 roku wieś znalazła się w rękach rodu von Kottwitz przez małżeństwo Krzysztofa Fabiana von Kottwitz und Hartau z Ursulą von Ebersbach. Od około połowy wieku XVIII posiadłość należała do rodziny von Skronsky. W 1839 roku posiadłość kupił baron August von Tschammer-Quaritz, który rozpoczął przebudowę pałacu w Broniszowie. We władaniu rodziny von Tschammer majątek pozostawał do 1945 roku. Po II wojnie światowej obiekt początkowo nie był użytkowany. Następnie pełnił funkcję magazynu GS, później – prowizorycznego składu eksponatów archeologicznych. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych.
Pierwotny budynek dworu został wzniesiony zapewne w XV lub XIV wieku. Była to być może najpierw wieża mieszkalna, której pozostałości w późniejszym okresie nie pozwalały na regularne rozmieszczenie piwnic wschodniej części budynku głównego. Około 1500 roku, w części obecnego skrzydła głównego wzniesiono dwór na planie prostokąta z wydatnym ryzalitem w fasadzie. Pod koniec XVI wieku budynek powiększono w kierunku zachodnim i południowym. W wyniku rozbudowy powstało dwuskrzydłowe założenie z ryzalitem od strony północnej. Około 1600 roku budowla została podwyższona o jedną kondygnację, dostawiono wieżę. W 1606 roku wykonano sgraffito elewacji. Około 1698 roku przekształcono podziały elewacji i zmieniono układ okien fasady i elewacji wschodniej. Około połowy XIX wieku wzniesiono neogotycką basztę i przebudowano mur kurtynowy okalający dziedziniec wewnętrzny i zwężono ryzalit fasady.
Pałac jest założony na rzucie litery „L” z cylindryczną wieżą w narożu północno-wschodnim. Budowla jest murowana, wzniesiona z cegły i częściowo z kamienia, trzykondygnacjowa, nakryta dachem czterospadowym. Przestrzeń pomiędzy dwoma skrzydłami zajmuje dziedziniec, od południa i zachodu otoczony murem kurtynowym z narożną basztą. Elewacje są otynkowane. Obecnie większa część barokowych tynków odpadła, odsłaniając w niektórych miejscach pozostałości po renesansowych sgraffitach o formach roślinno-rollwerkowych oraz wcześniejszych tynkach. Dekoracja fasady broniszowskiej, mimo że bardzo uszkodzona, jest podobna do organizacji elewacji pałacu w Żaganiu. Prostokątne okna mają boniowane obramowania i naczółki utworzone z dwóch połączonych wolut oraz płyciny podokienne o lekko wybrzuszonych bokach. Poszczególne elementy dekoracji wyróżnione są fakturą i odcieniem tynku. Pośrodku fasady mieści późnorenesansowy, złożony wtórnie portal z inskrypcją: „Anno Miserrima fortuna quae inimicis caret 1608”. Z podobnego czasu pochodzi płaskorzeźba przedstawiająca Wulkana w kuźni wmontowana nad wejściem do neogotyckiej baszty. We wnętrzu występuje układ dwutraktowy z sienią na przestrzał. Po stronie wschodniej sieni znajduje się, wtórnie podzielona, izba z bogatą renesansową dekoracją sztukatorską belkowego stropu, po przeciwnej stronie – sala przekryta sklepieniami krzyżowymi, zdobionymi ornamentem okuciowym. W trakcie tylnym spod uszkodzonych tynków sufitu widoczne są fragmenty starszego polichromowanego stropu z motywem ornamentu okuciowego, natomiast na piętrze pokazały się m.in. dość dobrze zachowane malowidła stropu z motywami roślinnymi liści i wieńca.
W 1966 roku zostały przeprowadzone prace zabezpieczające obiekt. Wyremontowano m.in. dach, na drugim piętrze, obniżono wysokość tej kondygnacji i zakładając stropy Kleina. Obecnie budynek znajduje się w bardzo złym stanie technicznym.
