Pałac wraz z zabudową folwarczną oraz parkiem, zlokalizowany jest w zachodniej części wsi Brzostowa. Obecnie pomieszczenia pałacu zaadaptowane są na mieszkania.
Pierwsza wzmianka o Brzostowej pochodzi z 1381 roku, kiedy wieś stanowiła cześć majątku żarskiego. W 1443 roku Ulrich von Biberstein przekazał Annie, żonie Czesława Gebelziga, dobra w Brzostowej jako dożywocie. Majątek pozostawał w rękach Gebelzigów przez półtora wieku. W 1610 roku Brzostowę od Hansa Gebelzgia zakupił Albrecht von Zeschau. W 1674 roku jako właściciel wymieniany jest Hans Christoph von Gebelzig, z kolei w 1684 jego bratanek – Wolf Friedrich von Heyde. W połowie następnego stulecia miejscowość należała do Hansa Karola von Zedlitza. Przypuszczalnie rezydowały tu także rody von Rabenau i von Schade. W połowie XIX wieku Brzostowa przeszła na własność rodziny von Bruenau, która nabyła ją od Henrietty Schade. Pałac został wybudowany na przełomie lat 60. i 70. XIX wieku. W tym samym czasie założono park o charakterze krajobrazowym oraz wzniesiono zabudowania gospodarcze. W 1885 roku właścicielem Brzostowej został Anton Matthias Schön. Po 1945 roku majątek upaństwowiono i przekazano w użytkowanie PGR.
Formą i detalem neorenesansowy pałac w Brzostowej nawiązuje do XVI-wiecznej architektury francuskiej. Pałac rozplanowany jest na rzucie zbliżonym do prostokąta. Zróżnicowaną bryłę obiektu tworzy dwukondygnacyjny korpus główny, w całości podpiwniczony, trzy- i jednokondygnacyjne ryzality, parterowa przybudówka oraz czterokondygnacyjna wieża, wyraźnie dominująca nad całością. Każdą z tych części nakrywa odrębny dach wielospadowy. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku wschodnim, została zaplanowana jako dziewięcioosiowa z centralnie umieszczonym, trzyosiowym ryzalitem, silnie wysuniętym przed lico elewacji. Fasadę w pionie artykułują boniowane lizeny, w narożnikach zdwojone. Podziały horyzontalne wyznaczają gzymsy profilowane – cokołowy i podokienny oraz gładki wieńczący. Prostokątne otwory okienne na parterze ujęte są w profilowane obramienia i zwieńczone trójkątnymi naczółkami, na piętrze zaś tylko w taśmowe opaski. Najbardziej dekoracyjnie opracowany został ryzalit mieszczący wejście główne. Portal wejściowy złożony jest z dwóch pilastrów dźwigających trójkątny fronton. Wyżej – trzy okna zamknięte łukiem półokrągłym ujęte są w profilowane opaski. Nad środkowym oknem umieszczony jest kartusz herbowy. Pozostałe elewacje opracowane zostały równie dekoracyjnie.
W latach 60. XX wieku przeprowadzono kapitalny remont pałacu związany z adaptacją obiektu na mieszkania. Wprowadzono wówczas żelbetowe stropy, klatki schodowe, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. W 1987 roku wykonano remont dachu. Obecnie pałac znajduje się w niezadowalającym stanie technicznym i wymaga remontu.
Pierwsza wzmianka o Brzostowej pochodzi z 1381 roku, kiedy wieś stanowiła cześć majątku żarskiego. W 1443 roku Ulrich von Biberstein przekazał Annie, żonie Czesława Gebelziga, dobra w Brzostowej jako dożywocie. Majątek pozostawał w rękach Gebelzigów przez półtora wieku. W 1610 roku Brzostowę od Hansa Gebelzgia zakupił Albrecht von Zeschau. W 1674 roku jako właściciel wymieniany jest Hans Christoph von Gebelzig, z kolei w 1684 jego bratanek – Wolf Friedrich von Heyde. W połowie następnego stulecia miejscowość należała do Hansa Karola von Zedlitza. Przypuszczalnie rezydowały tu także rody von Rabenau i von Schade. W połowie XIX wieku Brzostowa przeszła na własność rodziny von Bruenau, która nabyła ją od Henrietty Schade. Pałac został wybudowany na przełomie lat 60. i 70. XIX wieku. W tym samym czasie założono park o charakterze krajobrazowym oraz wzniesiono zabudowania gospodarcze. W 1885 roku właścicielem Brzostowej został Anton Matthias Schön. Po 1945 roku majątek upaństwowiono i przekazano w użytkowanie PGR.
Formą i detalem neorenesansowy pałac w Brzostowej nawiązuje do XVI-wiecznej architektury francuskiej. Pałac rozplanowany jest na rzucie zbliżonym do prostokąta. Zróżnicowaną bryłę obiektu tworzy dwukondygnacyjny korpus główny, w całości podpiwniczony, trzy- i jednokondygnacyjne ryzality, parterowa przybudówka oraz czterokondygnacyjna wieża, wyraźnie dominująca nad całością. Każdą z tych części nakrywa odrębny dach wielospadowy. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku wschodnim, została zaplanowana jako dziewięcioosiowa z centralnie umieszczonym, trzyosiowym ryzalitem, silnie wysuniętym przed lico elewacji. Fasadę w pionie artykułują boniowane lizeny, w narożnikach zdwojone. Podziały horyzontalne wyznaczają gzymsy profilowane – cokołowy i podokienny oraz gładki wieńczący. Prostokątne otwory okienne na parterze ujęte są w profilowane obramienia i zwieńczone trójkątnymi naczółkami, na piętrze zaś tylko w taśmowe opaski. Najbardziej dekoracyjnie opracowany został ryzalit mieszczący wejście główne. Portal wejściowy złożony jest z dwóch pilastrów dźwigających trójkątny fronton. Wyżej – trzy okna zamknięte łukiem półokrągłym ujęte są w profilowane opaski. Nad środkowym oknem umieszczony jest kartusz herbowy. Pozostałe elewacje opracowane zostały równie dekoracyjnie.
W latach 60. XX wieku przeprowadzono kapitalny remont pałacu związany z adaptacją obiektu na mieszkania. Wprowadzono wówczas żelbetowe stropy, klatki schodowe, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. W 1987 roku wykonano remont dachu. Obecnie pałac znajduje się w niezadowalającym stanie technicznym i wymaga remontu.
