Zespół folwarczno-dworski zlokalizowany jest w północnej części Budziechowa, po wschodniej stronie drogi z Jasienia do Lubska. Dwór, odseparowany kompozycyjnie od podwórza, usytuowany jest kalenicowo w stosunku do wspomnianej drogi.
Historia wsi sięga średniowiecza. Budziechów pierwszy raz wzmiankowany jest w XIII wieku w miśnieńskich annałach jako wieś pasterska. W 1348 roku wieś została nadana w lenno Dersekinowi von Weizensee. Już w 1356 roku jako właściciele wymieniani są Kristian von Witzleben i Friederich von Kottwitz. W 1482 roku część Budziechowa została włączona w granice Marchii Brandenburskiej. Wówczas wieś została podzielona na cześć brandenburską i dolnołużycką. Granicę poprowadzono przez sam środek wsi. Podział ten miał wpływ na rozwój miejscowości i konsekwencje w późniejszych podziałach administracyjnych. W 1515 roku częścią dolnołużycką władał Hans von Kalckreuth, a w 1528 roku Hans von Löben. Dobra po stronie brandenburskiej w XVIII wieku należały do rodziny von Beerfelde z Lubska. W 1850 roku folwark w części łużyckiej obejmował 355 mórg, z tego 277 ziemi ornej i znajdował się w posiadaniu Carla Rudolfa von Lessing. W tym samym czasie część brandenburska należała do von Endella i obejmowała 4987 mórg, z czego 1377 ziemi ornej. W ostatniej ćw. XIX wieku oba folwarki zostały własnością Hermanna von Beerfelde.
Budziechowski dwór został wzniesiony około 1800 rokuw stylu klasycystycznym. Budynek założony jest na rzucie prostokąta, z wnętrzem rozplanowanym pierwotnie w dwóch traktach i pomieszczeniami połączonymi amfiladowo w każdym z traktów. Elewacja frontowa dworu zwrócona jest w kierunku zachodnim. Piętrowy budynek z poddaszem użytkowym, posadowiony na cokole kryjącym wysokie piwnice, nakryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Elewacja frontowa ma siedem osi wyznaczonych nieregularnym rytmem otworów okiennych. Podziały horyzontalne fasady wyznaczają gzymsy – cokołowy i koronujący. W pionie elewację artykułują lizeny umieszczone na jej skrajach. Otwory okienne ujęte są w gładkie opaski, pod którymi znajduje się dekoracja geometryczna, wykonana w tynku. Elewacje boczne opracowane są skromniej. Ich dekoracja ogranicza się do gładkich opasek okiennych oraz płaskich, taśmowych gzymsów oddzielających piętro od kondygnacji poddasza. Do dworu prowadziły dwa wejścia. Jedno znajdowało się w elewacji wschodniej i poprzedzone było prostokątnym murowanym gankiem (pierwotnie prowadziło ono do nieistniejącego dziś parku). Drugie mieściło się w elewacji północnej, przy jej zachodnim narożniku, i również poprzedzone było jednobiegowymi schodami. Obecnie, we wtórnie rozbudowanej elewacji południowej znajduje się trzecie wejście do budynku.
Po 1945 roku folwark w Budziechowie upaństwowiono i oddano w użytkowanie Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. Dwór przeznaczony został na mieszkania dla pracowników gospodarstwa. Funkcję mieszkalną spełnia do dnia dzisiejszego. W ostatnim dziesięcioleciu w budynku prowadzono liczne prace nie uzgadniane z konserwatorem zabytków. Działania te przyczyniły się do pomniejszenia wartości zabytkowej obiektu. W ich wyniku rozbudowano elewację południową, wymieniono drewnianą stolarkę okienną na PCV. Fasadę szpecą anteny satelitarne oraz liczne przewody elektryczne.
Historia wsi sięga średniowiecza. Budziechów pierwszy raz wzmiankowany jest w XIII wieku w miśnieńskich annałach jako wieś pasterska. W 1348 roku wieś została nadana w lenno Dersekinowi von Weizensee. Już w 1356 roku jako właściciele wymieniani są Kristian von Witzleben i Friederich von Kottwitz. W 1482 roku część Budziechowa została włączona w granice Marchii Brandenburskiej. Wówczas wieś została podzielona na cześć brandenburską i dolnołużycką. Granicę poprowadzono przez sam środek wsi. Podział ten miał wpływ na rozwój miejscowości i konsekwencje w późniejszych podziałach administracyjnych. W 1515 roku częścią dolnołużycką władał Hans von Kalckreuth, a w 1528 roku Hans von Löben. Dobra po stronie brandenburskiej w XVIII wieku należały do rodziny von Beerfelde z Lubska. W 1850 roku folwark w części łużyckiej obejmował 355 mórg, z tego 277 ziemi ornej i znajdował się w posiadaniu Carla Rudolfa von Lessing. W tym samym czasie część brandenburska należała do von Endella i obejmowała 4987 mórg, z czego 1377 ziemi ornej. W ostatniej ćw. XIX wieku oba folwarki zostały własnością Hermanna von Beerfelde.
Budziechowski dwór został wzniesiony około 1800 rokuw stylu klasycystycznym. Budynek założony jest na rzucie prostokąta, z wnętrzem rozplanowanym pierwotnie w dwóch traktach i pomieszczeniami połączonymi amfiladowo w każdym z traktów. Elewacja frontowa dworu zwrócona jest w kierunku zachodnim. Piętrowy budynek z poddaszem użytkowym, posadowiony na cokole kryjącym wysokie piwnice, nakryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Elewacja frontowa ma siedem osi wyznaczonych nieregularnym rytmem otworów okiennych. Podziały horyzontalne fasady wyznaczają gzymsy – cokołowy i koronujący. W pionie elewację artykułują lizeny umieszczone na jej skrajach. Otwory okienne ujęte są w gładkie opaski, pod którymi znajduje się dekoracja geometryczna, wykonana w tynku. Elewacje boczne opracowane są skromniej. Ich dekoracja ogranicza się do gładkich opasek okiennych oraz płaskich, taśmowych gzymsów oddzielających piętro od kondygnacji poddasza. Do dworu prowadziły dwa wejścia. Jedno znajdowało się w elewacji wschodniej i poprzedzone było prostokątnym murowanym gankiem (pierwotnie prowadziło ono do nieistniejącego dziś parku). Drugie mieściło się w elewacji północnej, przy jej zachodnim narożniku, i również poprzedzone było jednobiegowymi schodami. Obecnie, we wtórnie rozbudowanej elewacji południowej znajduje się trzecie wejście do budynku.
Po 1945 roku folwark w Budziechowie upaństwowiono i oddano w użytkowanie Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu. Dwór przeznaczony został na mieszkania dla pracowników gospodarstwa. Funkcję mieszkalną spełnia do dnia dzisiejszego. W ostatnim dziesięcioleciu w budynku prowadzono liczne prace nie uzgadniane z konserwatorem zabytków. Działania te przyczyniły się do pomniejszenia wartości zabytkowej obiektu. W ich wyniku rozbudowano elewację południową, wymieniono drewnianą stolarkę okienną na PCV. Fasadę szpecą anteny satelitarne oraz liczne przewody elektryczne.
